Tuesday, December 05, 2017
வலைப்பதிவு உலகில் நிறைந்த என் பன்னிரண்டு ஆண்டுகள்
Sunday, December 03, 2017
எங்களூரில் கொண்டாடும் கார்த்திகை விளக்கீடு 🔥
எனக்கு நினைவு தெரிந்த நாளில் இருந்தே ஈழத்தில் தீபாவளி என்றால் புதுச்சட்டை போட்டுக் கொண்டு கொண்டாடுவதைத் தாண்டி, வீடுகளில் தீபம் ஏற்றும் மரபு இருந்ததில்லை. ஆனால் கார்த்திகைத் தீபம் என்ற விளக்கீடு வருகுதென்றால் ஒரு சில வாரங்களுக்கு முன்பே உள்ளூர்க் கடைக்காரர் தம் வாசல் படியைத் தாண்டிக் கடகங்களில் மண் தீபச் சுட்டிகளைக் குவித்து விடுவர். விளக்கீடு வரப் போகுதென்று கட்டியம் கூறும் அது.
வீடுகளின் முகப்பு வீதியில் இருக்கும் கல், புல் பூண்டு எல்லாம் அகற்றப்படும் உழவாரப் பணியை ஒவ்வொரு வீட்டாரும் தொடங்கி விடுவர். அதுவரை குடிகொண்டிருந்த முள் பற்றைகள் எல்லாம் காலியாகிப் பளிச்சென்று மின்னும். பெரும்பாலும் ஒவ்வொரு வீட்டின் பின் வளவில் வாழைத் தோட்டமும் முற்றத்தில் பப்பாளி மரமும் இருக்கும். வாழைக் குலையை ஈன்ற பெரும் வாழை இந்த விளக்கீட்டுக்காகக் குறி வைக்கப்படும். ஒரு வாழை மரத்தைத் தறித்து அதன் தலைப் பகுதியை நறுக்கிக் கிடத்தி விட்டு இரண்டாக்கினால் இரண்டு வாழைக் குற்றிகள், இரண்டு வீட்டுக்கு உதவும். இரண்டாக்கிய வாழையின் மேலே கத்தியால் குவியமாகக் கோதி விட்டிருக்கும்.
பாதி வெட்டப்பட்ட வாழைக் குட்டியைக் கொண்டு போய் வீட்டுக்கு நேர் வெளியே உள்ள வீதியில் பறித்த குழியில் நட்டு அதனுள் பப்பாளிக்காயை வைத்து எள் எண்ணெய் எரிப்பது போலவும் விளக்கேற்றுவார்கள். இன்னுஞ் சிலர் கொப்பரைத் தேங்காயை வாழைக் குற்றிக்கு மேல் நட்டும் எரிப்பர். அந்த வீதியின் இரு மருங்கும் வாழைக் குற்றிகளின் தலையில் தீச் சட்டி பவனி போலக் காட்சி தரும். வாழைக் குற்றியைச் சூழவும் சோடனை போல மரத் துண்டுகளைச் செருகி அதன் மேல் சுட்டி விளக்கையும் வைப்பர்.
கிழுவந்தடிகளை அளவாக வெட்டி, தோய்த்துலர்ந்த
பழைய வேட்டியைக் கிழித்து தேங்காய் எண்ணெய் தோய்த்து ஒவ்வொரு தடிகளிலும் பந்தம் கட்டி வைத்து அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருக்கும். வீட்டின் பின் வளவின் ஒவ்வொரு திக்கிலும், தோட்டத்திலும் இந்தத் தீப்பந்தங்களை நடுவதும் மரபு.
வீட்டில் இருக்கும் ஆம்பிளைகள் வாழைக் குட்டித் தீபத்துக்குப் பொறுப்பு என்றால், பெண்கள் இந்தக் கிழுவந்தடிப் பந்த வேலையைப் பங்கிட்டுச் செய்வர். என்னுடைய அம்மாவுக்குப் பின் வளவில் இவற்றை நட்டு வைக்காவிட்டால் பொச்சம் தீராது. கடுமையான போர்க்காலங்களில் கூட வெளிச்சத்தைக் கண்டு ஹெலியில் வந்து குண்டு போடுவார்கள் என்ற பயமில்லாது சனம் தம் சடங்கைச் செய்தது.
தாவடிப் பிள்ளையார் கோயிலில் கார்த்திகை விளக்குப் பூசை எங்கள் அப்பாவின் பரம்பரைப் பூசை. அப்பாவின் தங்கையின் கணவர் பூபாலசிங்கம் மாமா இணுவில் சிவகாமி அம்மன் கோயிலடியில் இருந்து வெள்ளணவே மாட்டு வண்டி கட்டி வீட்டுக்கு வந்து பொருள், பண்டங்கள், பொங்கல் பானை, இளநீர்க் குலைகள் எல்லாவற்றையும் ஏற்றிக் கொண்டு, சின்னப் பெடியள் எங்களையும் வண்டியின் ஒரு கரையில் இருத்தி “ஏ இந்தா இந்தா” என்று மாட்டை வழி நடத்திப் பிள்ளையார் கோயிலுக்குக் கொண்டு போவார்.
கோயிலின் முன் பக்கம் பாழ் பட்ட பனைக் குற்றி ஒன்று நிமிர்த்தி வைக்கப்பட்டு அதன் மேல் தென்னோலை,
பனையோலை எல்லாம் செருகி ஒரு சூரனைப் போல நிற்கும். நவராத்திரிக்கு வாழையை நட்டு மகிடாசுரன் என்று அதை உருவகப்படுத்தி வாழை வெட்டு நடத்துவது போல இந்தக் கார்த்திகை விளக்கீடு அன்று சுவாமி வெளி வீதி வருகையில் ஓலை கட்டிய பனையைக் கொளுத்தியதும் சொக்கப்பனை கொழுந்து விட்டெரியும். சுவாமி பின் வீதிப் பக்கம் போனதும். எரிந்து தணிந்த அந்த மரத் துண்டையும், ஓலைத் துண்டையும் இழுத்துக் கொண்டு போய்க் குப்பை மேட்டில் போடுவது சிறுவருக்கு ஒரு கொண்டாட்டம் போல.
சாமம் தொட வீடு திரும்பும் போது கொண்டு போன பொருட்கள் எல்லாம் சர்க்கரைப் பொங்கலாகவும், வடை, மோதகங்களாகவும் மாறி மாட்டு வண்டியில் திரும்ப வீடு வரும். வீட்டுக்கு வந்து எல்லோரும் பரிமாறி உண்டு மகிழ்வோம்.
விளக்கீட்டுக்கு வீடு வீடாக எரிந்து கொண்டிருக்கும் வாழைக் குற்றிகளைப் பார்க்கிறேன் பேர்வழி என்று படலைப் பக்கம் நிற்கும் தன்னுடைய ஆளைப் பார்ப்பதற்கும் சைக்கிள் எடுத்துக் கொண்டு வாலிபக் குருத்துகள் கிளம்பி விடுவர். சாமத்தில் சைக்கிளில் வரும் விடலைப் பெடியள் கூட்டம் வாழைக் குற்றியைக் காலால் தள்ளி விழுத்தி விட்டுப் போகும் சேட்டையும் நடக்கும். கார்த்திகைத் தீபம் கோயிலில் ஒரு நாள், வீட்டில் ஒரு நாள் என்று பங்கிட்டுக் கொண்டாடி முடிந்ததும் விற்பனை ஆகாத தீபச் சுட்டிக் கடகங்களைக் களஞ்சிய அறைக்குள் கொண்டு போய் வைத்து விடுவர் கடைக்காரர், அடுத்த விளக்கீடு வரும் வரைக்கும்.
படங்கள் நன்றி : கடகம் & தமிழ் வின் இணையத் தளங்கள்
கானா பிரபா
03.12.17
Friday, November 24, 2017
சென்றிப் பெடியன் தவாண்ணை
Thursday, November 16, 2017
ஈழ மண்ணில் ஓர் இந்தியச் சிறை - எம்.எஸ்.கோபாலரத்தினம்
ஈழத்துத் தமிழ் ஊடகவியலாளர் பலர் தமது ஊடகப் பயண அனுபபங்களை நூலுருவில் ஆக்கியிருந்தாலும் போரியல் சார்ந்த வரலாற்றுப் பகிர்வுகளைச் சுய தணிக்கை செய்தே எழுத வேண்டிய நிலை இருக்கிறது. ஒரு சில விதிவிலக்குகள் இருப்பினும் இதுவே நடைமுறை யதார்த்தம்.
ஈழத்தின் போர்க்கால வரலாற்றில் கள முனையில் நின்று போரிட்டவர்களுக்குச் சமமாகப் பேனா பிடித்து எழுதியவர்கள் இயங்கியிருக்கிறார்கள். பாலியல் சித்திரவதையிலிருந்து துப்பாக்கி வன்முறை வழியாகக் காவெடுக்கப்பட்ட வகையில் ஈழத்துத் தமிழ் ஊடகவியலாளர்களே உலக அரங்கில் போர்க்குற்றங்கள் வழியாக அதிகம் பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். இன்றைக்கு இவர்களில் பலர் இருந்திருந்தால் போர்ப் பயங்கரவாத நடவடிக்கைகள் பலதும் வரலாற்று ஆவணங்களாக மெய்த்தன்மையோடு பகிரப்பட்டிருக்கும். ஆனால் இன்றும் கூட ஒரு வட இந்திய எழுத்தாளரோ அல்லது இலங்கை அரசின் பரிபூரண ஆசியோடு இயங்க வல்ல தமிழகத்து ஆங்கில ஊடகவியலாளர்களோ அல்லது ஓய்வு பெற்ற இராணுவ அதிகாரிகளோ எழுதிய நூல்களையே மேற்கோள் காட்ட வேண்டிய நிலையில் ஈழத்துப் போரியல் வாழ்வில் வரலாற்றுப் பக்கங்கள் இருக்கின்றன.
இந்த நிலையில் “ஈழ மண்ணில் ஓர் இந்தியச் சிறை” என்ற நூல் ஈழத்தில் இந்திய இராணுவம் நிலை கொண்டிருந்த போது நிகழ்த்திய நீண்ட துன்பியல் வன்முறைக் களத்தில் பேசப்படாத பக்கங்களில் ஒரு சில பக்கங்களை நிரப்பும் நூலாக அமையும் வகையில் மிக முக்கியமானதொரு ஆவணமாகத் திகழ்கின்றது. யோசித்துப் பாருங்கள் 1987 ஆம் ஆண்டிலிருந்து 1990 ஆம் ஆண்டு வரையான காலப்பகுதியில் தமிழீழப் பகுதியில் தனி நபர் துஷ்பிரயோகம், படுகொலை, சித்திரவதை, பாலியல் வன்முறை என்று எவ்வளவு பல இன்னல்களை அனுபவித்திருக்கிறது அந்த உலகம். ஆனால் அந்தக் கால கட்டத்திலும், அதற்குப் பின்னான காலப்பகுதியிலும் இந்தத் துன்பியல் வரலாறுகள் முறையாகப் பதியப்படவில்லை. இந்த நிலையில் தான் ஏற்கனவே சந்தித்த உயிர் அச்சுறுத்தலையும் எதிர் கொண்டு, 1989 இல் தமிழக ஏடான ஜூனியர் விகடனில் “கோபு” என்ற எம்.எஸ்.கோபாலரத்தினம் ஒரு தொடர் எழுதத் தொடங்குகிறார். அதுதான் இந்த “ஈழ மண்ணில் ஓர் இந்தியச் சிறை”.
ஆறு தசாப்தங்களாகப் பத்திரிகையாளராக வாழ்ந்தவர் எம்.எஸ்.கோபாலரத்தினம் அவர்கள். இந்த நூலுக்கு அணிந்துரை வழங்கிய பேராசிரியர் சிவத்தம்பி அவர்கள்
“1987 ஒக்ரோபர் முதல் 1990 பெப்ரவரி வரை இலங்கையிலிருந்த அமைதிப்படை பற்றி வாத விவாதங்கள் நிறைய உண்டு. வரலாற்றின் தவிர்க்க முடியாத குருதிக் குலைவுகளில் ஒன்றாக அது அமைந்து விட்டது.
இன்று ஒரு தசாப்தத்தின் பின் மீளத் திரும்பிப் பார்க்கும் பொழுது இந்த நாடகத்தில் (இலங்கையின் இனக் குழும நெருக்கடி) இந்தியாவுக்கு ஒரு முக்கியமான வகிபாகம் உண்டு என்பது புறக்கணிக்கப்படக் கூடாத உண்மை என்பது புலனாக்கப்பட்டுள்ளது. இதை நாம் உணர்ந்து கொள்ளல் வேண்டும்” (27.07.2000) என்கிறார்.
எம்.எஸ்.ஜி (கோபாலரத்தினம்) வீரகேசரியில் தொடங்கி ஈழ நாடு, ஈழ முரசு, காலைக் கதிரி, செய்திக் கதிர், ஈழ நாதம், தினக் கதிர் (மட்டக்களப்பு), சுடரொளி ஆகிய பத்திரிகைகளில் பணியாற்றியவர்.
இவரின் அரை நூற்றாண்டுப் பணிக்காக 2004 ஆண்டு தமிழீழத் தேசியத் தலைவர் மேதகு வே.பிரபாகரனால் தேசிய சின்னம் பொறித்த தங்கப் பதக்கம் பெற்றிருக்கிறார். ஶ்ரீ ரங்கன் என்ற பெயரில் சிறுகதைகளில் எழுதியதோடு எம்.எம்.ஜி, பாலரத்தினம், ஊர் சுற்றி ஆகிய பெயர்களில் பத்திரிகைப் பணியாற்ரியிருக்கிறார். ஈழ மண்ணில் ஓர் இந்தியச் சிறை, அந்த உயிர் தானா உயிர், பத்திரிகைப் பணியில் அரை நூற்றாண்டு ஆகிய நூல்களை எழுதியிருக்கிறார்.
மேலும் இவரின் ஊடகப் பணியின் ஆரம்பம் தொட்டு விலாவாரியான தகவல்களை உதயன் நாளேட்டின் உதவி ஆசிரியராக இருந்த சி.பெருமாள் பகிர்ந்திருக்கிறார்.
ஈழ முரசு பத்திரிகையின் ஆசிரியராகப் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்த வேளை நானும் இந்திய இராணுவத்தால் கைது செய்யப்பட்டு 62 நாட்கள் சிறையில் இருந்த போது யான் பெற்ற அனுபவம், அங்கு கண்டு கேட்டுப் பெற்றவைகளையே எழுதியிருக்கிறேன் என்று நூலாசிரியர் எம்.எஸ்.கோபாலரத்தினம் குறிப்பிடுகிறார்.
1988 இல் ஜூனியர் விகடனில் தொடராக வந்த போதும் பலதும் விடுபட்டதால் விடுபட்டதையும் சேர்த்து நூலுருவாக்க 1990 இல் முயன்று 2007 ஆம் ஆண்டே சாத்தியப்பட்டிருக்கிறது. அந்த இன்னல்களை எல்லாம் தன்னுரையில் பகிர்ந்திருக்கிறார். “எனது முடிவில்லாப் பயணத்தில்” (பாரிஸ் ஈழநாடு குக நாதன் முன்னர் நூலாக்கியது) கட்டுரைத் தொடரையும் மீள் பதிக்க வேண்டும் என்ற அவாவையும் குறிப்பிடுகின்றார்.
1987 ஒக்ரோபர் 10 ஆம் ஆண்டு ஈழ முரசு பத்திரிகை அலுவலகம் இந்தியப் படையால் குண்டு வைத்துத் தகர்க்கப்பட்டதிலிருந்து நூலின் பக்கங்கள் விரிகின்றன. தானும், பத்திரிகைக் காரியாலயத்தில் பணி புரிந்தோரும் கைது செய்யப்பட்ட நாளில் இருந்து ஒரு பத்திரிகைக்காரர் எப்படி நடத்தப்பட வேண்டும் என்று இராணுவ மேலதிகாரிக்கும் சிப்பாய்களுக்கும் இடையிலான முரண்பாடுகளைச் சம்பவங்களுனூடு காட்டுகிறார்.
இந்திய இராணுவம் யாழ்ப்பாணத்தைக் கைப்பற்றிக் கொண்டு வரும் தறுவாயில் இடம் பெயர்ந்தும் ஈழ முரசு பத்திரிகையை வெளிக் கொணர்ந்த அனுபவங்கள், பட்டினிப் போராட்டம் என்பவற்றைத் தன் அனுபவங்களூடாகப் பகிர்கிறார்.
தீபாவளித் தினத்தில் இந்திய இராணுவத்தால் யாழ்ப்பாணம் பெரியாஸ்பத்திரியில் எழுபதுக்கு மேற்பட்ட நோயாளிகள், வைத்தியப் பணியாளர்கள், வைத்தியர்கள் உட்படக் கொல்லபட்ட சம்பவங்கள், தாய், தகப்பனைக் கொன்று விட்டு மகளைப் பாலியல் வல்லுறவுக்கு இரையாக்கிக் கிணற்றில் போட்டது, மூதாட்டிகளைக் கூடத் தம் பாலியல் இச்சைகளுக்குத் தப்பாமல் பயன்படுத்தியது எல்லாம் நூலில் பதிவாகியிருக்கிறது.
கோட்டைச் சிறைக்குள் ஊத்தைத் தட்டில் உப்பு, புளி இல்லாத சாப்பாடு, சிப்பாய் மனம் இரங்கினால் மல ஜலம் கழிக்கும் உரிமை இந்த அனுபவங்களோடு தான் இவரின் முதல் நாளில் இருந்து தொடங்குகிறது சிறை வாசம். காலை உணவு பூரியைக் கையால் வாங்கி சாப்பிடும் தட்டில் தேநீரை உறுஞ்ச வேண்டுமாம்.
கடும் குற்றவாளிகள் எனக் கருதப்பட்டோர் மன ஜலம் கழித்த பாத்திரத்தைத் தாமே கழுவிப் பாவிக்க வேண்டும்.
“அடிக்காதேங்கோ ஐயா அடிக்காதேங்கோ ஐயா” என்று அழுதழுது கதறும் இளைஞர்களைப் பற்றிய எழுத்துகள் என் வீட்டில் நான் நேரடியாகக் கேட்டது இந்திய இராணுவத்தால் கைது செய்யப்பட்ட என் அண்ணன் வழியாக.
சார்ஜண்ட் ராம்பால் “நீ எல்.ரீ.ரீ.ஈ யா?” என்று கேட்டுக் கேட்டு அப்பாவி இளைஞர்களுக்கு அலுமீனியத் தடியால் கொடுக்கும் அடிகளும், தனக்கு வயிற்றுப் போக்கு வந்த போதும் கருணையின்றிக் கிடைத்த ஸ்பெஷல் மண்டிப் போன தேயிலைச் சாயத்தையும் பற்றியும் சொல்கிறார்.
இதே வேளை கோர்ப்பரல் குப்தா என்ற உயர் அதிகாரி சார்ஜண்ட் தடுத்து வைக்கப்பட்ட அப்பாவிகளுக்கு இரத்தக் காயம் ஏற்படுத்திக் கொடுமைப்படுத்திய நடவடிக்கைகளில் விசனம் கொண்டு முரண்பட்ட சம்பவங்களையும் விபரிக்கிறார்.
“மதராசித் தமிழனும் யாழ்ப்பாணத் தமிழனும் சேர்ந்து இந்திய இராணுவத்தைத் தாக்குகிறார்கள். இவர்கள் எல்லோருமே எல்.ரீ.ரீ.ஈ” என்ற சார்ஜண்ட் ராம்பாலின் போக்கோடு இயங்கிய இந்திய இராணுவத்தின் நடவடிக்கைகளாலேயே தமிழ் மக்கள் இவர்கள் மீது முற்றாக நம்பிக்கை இழக்க வைத்தது என்ற உண்மையைச் சொல்லி வைக்கிறார்.
இவர்களைக் கைது செய்தால் மட்டும் போதாது கொன்று போட வேண்டும் என்று சொல்லி விட்டுப் போனராம் இந்திய இராணுவச் சிறையில் இருந்த இந்த அப்பாவிகளைப் பார்க்க விசேட விருந்தினராக வந்த சிங்கள இராணுவ அதிகாரி.
புலிகளால் செயலிழக்கப்பட்ட இயக்கங்களின் கூட்டு த்றீ ஸ்டார் போன்ற கூட்டு இயக்கங்களாலேயே இந்த அப்பாவி இளைஞர்கள் காட்டிக் கொடுக்கப்பட்டு புலிகளுக்கு உதவினார்கள் ஆகவே இவர்களும் புலிகள் என்று சித்திரவதைக்கு ஆளானார்கள். ஆணுறுப்பில் கத்தியால் கீறித் துன்புறுத்தும் அளவு எல்லையோடு இந்த வன்முறைகள் நிகழ்ந்ததாகச் சாட்சியம் பகிர்கிறார்.
விசாரணை என்ற பெயரில் கண்கள் கட்டப்பட்டு, எல்லோருடைய கைகளும் பிணைக்கப்பட்டு முள்ளு நிலத்தில் ஓட விட்டு அடி கொடுக்கும் போது சிங்களச் சிப்பாய்களதும், ஹிந்தி வீரர்களதும் சிரிப்பொலிகளும் கலக்குமாம்.
கோட்டையில் இருந்து பலாலித் தளத்துக்கு மாற்றப்பட்ட பின் சந்தித்த மாறுபட்ட அனுபவங்களையும் எழுதிச் செல்கிறார், அங்கேயும் கோட்டையில் சந்தித்த குப்தா போன்ற நல்லவர் மேஜர் நாயரால் சித்திரவதைகளில் இருந்து காப்பாற்றப்பட்டது உட்பட.
கைது செய்யப்பட்டவர்கள் விடுதலையாகும் போது இந்தியாவிலிருந்து அழைத்து வரப்பட்ட பத்திரிரிகையார்களால் இந்த நிகழ்வுகள் பதிவாக்கப்படும் போது, “இரண்டு பத்திரிகை நிறுவனங்களை எமது மண்ணில் தகர்த்து விட்டு உங்கள் பத்திரிகையாளர்களை அழைத்து வருகிறீர்களே” சக பத்திரிகைக்காரர் சர்வேந்திரா பொருமுவாராம்.
பருத்தித்துறை வைத்தியர் லலித் குமாரின் உண்ணாவிரதப் போராட்டம் வழியாக விடுதலையான நினைவுகளும், மேஜர் ஹரிகிரத் சிங் பத்திரிகையாளர்களான தங்களை மீண்டும் பத்திரிகை நடத்தித் தமக்குச் சார்பான செய்திகளை வெளியிட வைத்த முயற்சிகளும் பகிரப்பட்டிருக்கின்றன.
எம்.ஜி.ஆர் இறந்த செய்தி கேட்டு நண்பகல் உணவைத் தியாகம் செய்து அஞ்சலி செலுத்தினாராம் நண்பர்களோடு.
இதைப் பார்த்து விட்டு “அந்தப் .....ஆலே தானே இந்தப் பிரச்சனை” என்று தமிழ்ச் சிப்பாய் சொன்னாராம்.
சந்தேச செய்தி நிறுவனத்தை நடத்தியவரும் Saturday Review பிரதம ஆசிரியருமான காமினி நவரத்தின எடுத்த பகீரதப் பிரயத்தனங்களால் தன் விடுதலை கை கூடி வர எடுத்த நடவடிக்கைகளைக் கடிதத்தோடு பகிர்கிறார்.
தமிழ் தெரியாத இந்தியச் சிப்பாய்கள் முன்பு “ஒன்றே குலமென்று பாடுவோம்” பாடலை “தமிழீழமே தீர்வு என்று சொல்லுவோம்” என்று வல்வெட்டித் துறை இளைஞர் முகாமில் நடந்த தைப்பொங்கல் கொண்டாட்டத்தில் பாடியதை அப்படியே வரிகளோடு சொல்கிறார்.
“உங்கள் விடுதலைக்கு ராஜீவ் காந்தி எந்த விதமான தலையீட்டையும் செய்ய முடியாது”
“எல்.ரீ.ரீ.ஐ இல்லாமல் ஒழித்துக் கட்டி விட்டுத் தான் போவோம் ஶ்ரீலங்கா ஆமி எதிர்த்தால் அவர்களோடும் சண்டை போடுவோம்”
“சீக்கிரம் பிரபாகரன் எங்களுடன் வந்து விடுவார்”
30 வருடங்களுக்கு முன் இந்திய இராணுவ அதிகாரிகளால் சொல்லப்பட்ட மேற் சொன்ன கூற்றுகள் பிற்காலத்தில் நடைமுறையில் சந்தித்த வரலாறுகளோடு உரசுகின்றன.
இந்த நூலில் குறிப்பிட்ட சித்திரவதைக்குப் புகழ் பெற்ற இராணுவ அதிகாரி சர்மாவின் நடவடிக்கைகளை நேரடி அனுபவத்தில் கண்டிருக்கிறேன். எங்களூர் மருதனார் மடத்திலேயே அவரின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த சித்திரவதை முகாம் இருந்தது.
தன்னுடன் இருந்த சக அப்பாவிகளின் பின்னணிகளையும் இணைத்து இந்த நூலை எழுதியிருக்கிறார் எம்.எஸ்.கோபாலரத்தினம்.
இந்திய அமைதிப்படையின் நடவடிக்கையால் பலியானவர்களுக்கும், பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கும் ஜ்ந்த நூலை ஆசிரியர் சமர்ப்பித்திருக்கிறார்.
நேற்று நம்மை விட்டு மறைந்த எம்.எஸ்.கோபாலரத்தினம் அவர்களின் நினைவுகளோடு புத்தகத்தைக் கையிலெடுத்தேன். பல நாட்களாகத் தேடிய புத்தகம் சிட்னியின் மளிகைக் கடையொன்றில் சீண்டப்படாதிருந்தது கண்டு அப்போது வாங்கியது.
ஈழத்தில் இந்திய அமைதிப்படையின் நிகழ்த்திய கோரத் தாண்டவத்தின் முப்பது ஆண்டுகளை வேதனையோடு நினைவுகூரும் இந்த வேளை இவற்றுக்கெல்லாம் நேரடிச் சாட்சியாக விளங்கிய கோபு என்ற எம்.எஸ்.கோபாலரத்தினம் அவர்களின் பிரிவுக்கு நாம் செய்யக் கூடிய கைமாறு இந்த “ஈழ மண்ணில் ஓர் இந்தியச் சிறை” என்ற நூலை மீள் பதிப்பித்துப் பரவலான வாசகர் வட்டத்துக்குச் சென்றடைய வைக்க வேண்டும். அத்தோடு இந்த நூல் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்புக்கும் உட்பட வேண்டிய தேவை இருக்கிறது.
“பேனா ஒரு வலிமை மிக்க ஆயுதம் என்கிறார்கள். உண்மை தான்! அவனிடம் இருக்கும் ஒரே ஆயுதம் அது மட்டுமே! அதைப் பறித்து விட்டு அவன் கைகளைப் பிணைத்து விட்டால் அவனை என்ன வேண்டுமானாலும் செய்ய முடியும்” - கோபு என்ற எம்.எஸ்.கோபாலரத்தினம்
ஐயா உங்கள் ஆன்மா சாந்தியடையட்டும் 🙏
கானா பிரபா
16.11.2017
Thursday, November 02, 2017
“என்ரை அப்பு வந்துட்டானோ”
Tuesday, October 10, 2017
ஈழ மண்ணில் இந்தியப் போர் - 30 ஆண்டுகள்
ஈழத்தில் இந்திய அமைதி காக்கும் படையாக வந்த இராணுவத்தினருக்கும் தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளுக்குமான யுத்தம் ஆரம்பித்து இன்றோடு 30 ஆண்டுகள். இந்த யுத்தத்தில் நேரடியாகப் பாதிக்கப்பட்ட “பொது சனங்களில்” நானும், என் குடும்பத்தினரும் அடக்கம்.
யாழ்ப்பாணக் கோட்டை கடற்படைத் தளத்தில் இருந்து இன்னொரு திசை வழியாகவும் பாய்ந்து வந்து வெடிக்கும் ஷெல் அடிகளுக்கும் தேடி ஒளித்துப் போன காலம் கடந்து நேரடி யுத்த முனைக்குள் சிக்கிய முதல் அனுபவமது.
மயிரிழையில் உயிர் தப்புதல் என்பதற்கான அர்த்தங்களைப் பல சந்தர்ப்பங்களில், ஏன் ஒரே நாளிலேயே அனுபவித்திருக்கிறோம்.
குண்டுச் சத்தங்களின் பலத்த ஒலி கேட்கக் கேட்க ஒவ்வொரு இடமாகத் தப்பிக் கொண்டு போகும் போது
ஒரு ஐந்து பத்து நிமிட தூரத்தில் எமக்குப் பின்னால் வந்த குடும்பங்களையோ, தனி நபரையோ அதற்குள்
பலியெடுத்து விட்டிருக்கும்.
அண்ணனின் கைதால் நடைப் பிணமான பெற்றோர் இப்படி நான் சந்தித்த அந்த அனுபவங்களை என் சம வயது நண்பர்களும் சந்திக்க வில்லை என்றால் அது அதிசயம். மாதம் கடந்து வீடு திரும்பிய அண்ணன் கதை கதையாகச் சொல்லுவார் அந்தச் சித்திரவதை முகாம் அனுபவங்களை.
கணக்குக் காட்ட எம் கண் முன் குடும்பஸ்தர்களைச் சுட்டுப் போட்டு விட்டு ஆல் இந்தியா ரேடியோவின் இலங்கைக்கான சிறப்பு ஒலிபரப்பு “நேசக் கரங்கள்”, “அன்பு வழி” வழியே அவர்கள் புலிகளாக்கப்பட்டார்கள்.
அப்போது பதின்மத்தில் இருந்த எனக்கு சில நாட்களுக்குள்ளேயே என்னைச் சுற்றி நடந்ததெல்லாம் அனுபவித்து, அகதி முகாமில் இருந்து வீடு திரும்பிய போது ஒரு அறைக்குள் இன்னொரு அறைக்குள் போகவே பயமாக இருக்கும். அம்மாவின் காதுக்குள் தான் போய்ப் பேசுவேன்.
அதற்குச் சில மாதங்களுக்கு முன்பு தானே பள்ளிக்கூடம் போகும் வழியில் கண்ட இந்தியன் ஆர்மி மாமாக்களுக்கு டாட்டா காட்டிச் சிரித்து மகிழ்ந்தோம், இப்போது ஏன் அவர்களின் பாதுகாப்பு அரண்களைக் கண்டு குலை நடுங்கிக் கொண்டு மெல்லத் தரையைப் பார்த்துக் கொண்டே கடக்கிறோம்? எல்லாம் மாறி விட்டது.
கொக்குவில் பிரம்படி லேனில் சனத்தை வீதியில் கிடத்தி விட்டு செயின் ப்ளொக்ஸ் எனும் கனரக வாகனம் நெரித்துக் கொண்டு போனது இன்னமும் நினைவில் வந்து அந்த வீதியைக் கடக்கும் போது உதறும்.
அது என்னவெனில், எப்படி இந்திய இராணுவத்தால் பலியெடுப்புகளும், அழிப்புகளும் நிகழ்ந்தனவோ அது போலவே ஈழத்தமிழருக்காகத் தாய்த் தமிழகம் கொடுத்த விலை பெரிது. ஈழத்து அகதிகளை வாரியணைத்து ஆண்டாண்டு காலமாகப் பாதுகாப்புப் பிச்சை போட்டது,
முத்துக்குமாருக்கு முன்பே பல்லாண்டுகளாக ஈழ உறவுகளுக்காகத் தம் இன்னுயிர் ஈய்ந்த தமிழகத்துச் சோதரர் போன்று தமிழகத்தில் இப்படியொரு இக்கட்டு வரும் போது தமிழகத்தவருக்காக உயிரைக் கொடுக்கும் எல்லை வரை ஈழத்தமிழன் இருக்க மாட்டான்.
இந்திய இராணுவத்தின் போர் நிகழ்ந்து கொண்டிருந்த போதே காயப்பட்ட புலிகளுக்கும் அடைக்கலம் கொடுத்ததும் இந்தத் தமிழகம் தான்.
2009 இல் கையறு நிலையில் இருந்த கருணாநிதியை விமர்சிக்கும் தலைமுறைக்கு முந்திய தலைமுறை என்பதால் அவர் காலத்தில் ஈழ ஏதிலியருக்கும் கல்வி என்ற அவரின் செயல் திட்டம், ஏன் அதற்கு முந்திய நிகழ்வாக இன அழிப்பைச் செய்து விட்டு இந்திய அமைதிப் படை நாடு திரும்பிய போது வரவேற்காத வன்மத்தைக் காட்டி நெஞ்சை நிமிர்த்திய தமிழகத்தின் அன்றைய முதலமைச்சர் கலைஞரையும் மறவோம். 2009 காலப்பகுதி தனியாக ஆனால் கண்ணியமாக விமர்சனம் செய்து பார்க்க வேண்டியது. காலம் வாய்க்கும் போது அதையும் சொல்வோம்.
10.11.2017
நன்றி : கனடாவில் இருந்து வெளிவரும் “தாய் வீடு” இதழில்
இந்திய அமைதிப் படை யுத்தத்தின் 30 ஆண்டு நினைவுகள், வரலாற்றுப் பகிர்வு, அனுபவங்களோடு இங்கே படிக்கக் கிடைக்கின்றது.
மற்றைய பத்திரிகைகளை விடத் தனித்துவமாகக் காட்டும் முயற்சியாகக் கூட அது இருந்திருக்கலாம்.
அவர் இன்னமும் இருக்கிறாரா?
ஏவப்பட்ட ஷெல் மணவறையில் விழுந்த போது அந்த இடத்திலேயே மணமகன் பலியானார். அந்த நிகழ்வை நினைத்து வருந்தி முரசொலிக்கு ஒரு கடிதம் எழுதினேன். அதை அப்போது பிரசுரித்திருந்தார்கள். ஈழ நாடு, உதயனின் சஞ்சீவி போன்ற இதழ்களுக்குச் சிறுவர் கதை எழுதிக் கொண்டிருந்த எனக்கு இதுவொரு புது அனுபவம். அப்போது காகிதத் தட்டுப்பாடு நிலவியதால் முதலில் ஒற்றை ரூல் பேப்பரிலும் பின்னர் சித்திர ஒட்டுவேலைக்குப் பயன்படும் தடித்த காகிதாதியில் இந்தப் பத்திரிகை தொண்ணூறுகளில் வந்தது.
பரியோவான் கல்லூரி மாணவன், க.பொ.த உயர்தரத்தில்
அதி திறமைச் சித்தி பெற்றவர், கிரிக்கெட் விளையாட்டில் தலை சிறந்த வீரன் அகிலனின் இழப்பு அப்போது பரவலான அனுதாப அலையைக் கிளப்பியது.
எஸ்.திருச்செல்வம் அவர்கள் கனடாவுக்குப் புலம் பெயர்ந்து தமிழர் தகவல் என்ற இதழின் முதன்மை ஆசிரியராக இருக்கிறார்.
https://youtu.be/5G9KItToBog