ஒளிச்சுப் பிடிச்சு...!

"நான் சுவர் பக்கமா நிண்டு கண்ணப் பொத்துறன், நீங்கள் எல்லாரும் ஓடிப்போய் ஒளியுங்கோ" எண்டு சொல்லிப் போட்டு ஒரு சின்னப் பெட்டையோ, பெடியனோ மதிலில் தன் முகத்தைச் சாத்தி விட்டு ஒண்டு, ரண்டு எண்ணத் தொடங்கும். மற்றப் பெடி பெட்டையள் ஆளாளுக்கு ஒவ்வொரு திக்காகப் போய் ஒளிப்பினம். எல்லாரும் ஒளிச்ச பிறகு ஒராள் "கூஊஊஊஊ" எண்டு கூக்காட்டினவுடன மதில் பக்கமா நிண்டவர் இப்ப ஒவ்வொரு ஆளாகத் தேடிக் கண்டுபிடிக்க வெளிக்கிடுவார். மாமரங்களுக்கு மேலை ஏறியும், கோழிக்கூடு, பெட்டி அடுக்குகளுக்குப் பின்னாலும் எண்டும் ஓவ்வொருவராய் தேடித் தேடிப் பார்த்து பிடிக்கவேணும். வீடுகளுக்குள்ள போய் ஒளிக்கேலாதாம், பிறகு வீட்டுக்காரார் விளையாட விடாமல் தடுத்துப் போடுவினம் எல்லோ. அது ஆட்டத்தில் வராதாம்.ஒளிச்ச ஆட்களைத் தேடிப் பிடித்து அவரைத் தொட்டால் பிடிபட்டவர் அந்த விளையாட்டில் தோல்வியாம்.

அப்ப தான் யாழ்ப்பாணத்தில இருந்து வந்து கொண்டிருந்த ஈழமுரசு பேப்பரில் புதுத் தொடர் ஒண்டு ஆரம்பிச்சுது. "விமானக் குண்டு வீச்சில் இருந்து எம்மைப் பாதுகாப்பது எப்படி" எண்டு உலக மகாயுத்த காலத்தில் எடுத்த பதுங்கு குழிகளின்ர படங்களை எல்லாம் போட்டு, வீடுகளிலும், றோட்டுப் பக்கங்களிலும் எப்படி பதுங்கு குழிகளை வெட்டலாம் எண்டு படங்கள் கீறி எல்லாம் விளங்கப்படுத்தியிருந்தினம். எங்களுக்கு அப்ப அது புதினமான செய்தியா இருந்துது, என்னடாப்பா இப்பிடியெல்லாம் நாங்கள் பங்கர் வெட்ட வேண்டி வருமோ எண்டு. ஆனா அதுக்கெல்லாம் அச்சாரம் வச்சது போல, இலங்கை அரசாங்கமும் பிளேனால குண்டு போட்டு அழிக்க ஆரம்பிச்சாங்கள்.

வீடுகளுக்கை இருக்கவும் ஏலாது, றோட்டாலை போகவும் வழியில்லை. பிளேன் வர முதல் ஹெலிகொப்ரர்கள் வந்து நாலு பக்கமும் ரவுண்டு அடிச்சுப் போட்டு றோட்டாலை போற சனத்தைப் பார்த்துச் சட சட வெண்டு சன்னங்களை ஏவுவாங்கள். சிலநேரத்திலை "கோள்மூட்டி" எண்டு நாங்கள் பட்டம் வச்ச சீ பிளேன்களும் வந்து றவுண்ட் அடிச்சு இடங்களைப் பாத்து வச்சிட்டுப் போவாங்கள். சனத்துக்கு விளங்கிவிடும் அடுத்த எமன்களும் வானத்தில வரப்போறாங்கள் எண்டு ஆளாளுக்கு ஒவ்வொரு திக்காகப் போய் மறைவாக ஒளிப்பினம்.கொஞ்ச நேரத்திலை ஒவ்வொரு பிளேனா வந்து தங்கட வைத்தில ஹெலி போய் முடிய பிளேன்கள் ஒவ்வொண்டா பலாலிப் பக்கமிருந்து வரும். முதலில் கோள் மூட்டிகள் பாத்து வச்ச இடங்களைச் சுற்றி இவங்களும் மேலால றவுண்ட் அடிச்சிட்டு, குத்திட்டு பிளேனை கொஞ்சம் இறக்கி, கொண்டு வந்த குண்டுகள் ஒவ்வொண்டா போட தொடங்குவாங்கள். சிறுசுகள், பெருசுகள் எண்ட பேதமில்லாமல் ஐயோ ஐயோ எண்டு அலறக் கொண்டே இன்னும் மறைவான இடங்களைத் தேடி ஓடுவினம். ஆனால் ஆப்பிட்ட ஆட்கள் சின்னா பின்னமா சிதற வேண்டியது தான்.

அப்ப தான் பங்கர் வெட்ட வேணும் எண்ட யோசினை பரவலா எல்லாருக்கும் ஒரு தேவையா மாறீட்டுது. ஒவ்வொரு வீட்டிலும் வீட்டு முற்றத்திலோ, பின் வளவுக்குள்ளையோ ஒரு சோலை மறைப்பான நிலம் தேடி ஆள் உயரத்துக்கு "ட" வடிவத்தில கிடங்கு வெட்டி, கிடங்குக்கு மேல் மரக்குற்றிகளை அடுக்கி மூடி மறைத்து விட்டு, அதுக்கு மேலை மண் நிரவு மூடி விடுவினம். ஒரு வாசலும், படிக்கட்டுகளும் உள்ளே போக வரவும். நிலமை மோசமாக, இரவு வேளைகளில் பதுங்கு குழிகளுக்குள்ளேயே சாப்பாடும், நித்திரையுமா இருந்த காலமும் இருந்தது. அப்பவெல்லாம் பிளேன் குண்டு மட்டுமில்லை, பலாலியில் இருந்து ஆட்டிலறி ஷெல்லும் அடிப்பாங்கள்.

பிளேன் குண்டிலை இருந்து தப்ப, பங்கருக்குள்ளை ஒளிக்கப்போன சிலர் உள்ளுக்கை இருந்த பாம்பு கடிச்சுச் செத்துப் போன கதையளும் இருக்கு. இப்பிடி ஏதும் நடக்கக் கூடாது எண்டதுக்காக காலையில் ரோச் லைட்டும் கையுமா பங்கருக்குள்ள போய் மண்ணெணையை ஒவ்வொரு பங்கரின் ஒவ்வொரு மூலையிலும் பீச்சியடிப்பினம் சில பேர். ஆனால் ஆபத்து அந்தரத்துக்கு பங்கருக்குள்ள பாய்ந்து ஒளித்தால் மண்ணெண்ணை மணம் மூக்கை கூறு போட்டு விடும்.

தொண்ணூறாம் ஆண்டு யாழ்தேவி ரெயில் தன்ர கடைசி பிரயாணத்தை காங்கேசன் துறையில் வந்து நிறுத்திக் கொண்டது. அதுக்கு பிறகு இந்த பதினெட்டு வருஷமா யாழ்ப்பாணத்துக்கு ரெயிலே இல்லை. எத்தனையோ பிள்ளையள் ரெயிலே காணாமல் இன்னமும் இருக்கினம். சிலர் காணாமலேயே செத்தும் போச்சினம். ரெயில் போக்குவரத்து நிண்டாப் பிறகு தண்டவாளத்தில் சிலிப்பர் கட்டைகள் தான் பிறகு பங்கர்களுக்கு மேலால் அடிக்கும் மரத்துண்டுகளாக பாவிச்சினம். இப்ப யாழ்ப்பாணப்பக்கம் போனா ரெயில் போக்குவரத்து நடந்த சுவடே இருக்காது, சிலிப்பர் கட்டைகளும் தண்டவாளங்களும் இல்லை அந்த இடத்தில புல் பூண்டு தான் இருக்கும்.

நான் ரண்டு வருஷத்துக்கு முன் எங்கட ஊருக்கு போனபோது இருந்த கோண்டாவில் புகையிரத நிலையத்தின்ர படத்தை மறக்காமல் எடுத்து வந்தனான். அது இருக்கிற கோலத்தைப் பாருங்கோ.

வீடுகளில வீரமான, பலமான ஆம்பிளையள் இருக்கிறவை தாங்கள் தாங்களாவே தங்கட வீட்டில பங்கர் வெட்டி வச்சிருப்பினம். அப்படி இல்லாதவை கூலிக்கும் ஆட்கள் பிடிக்கிறது வழக்கம். இப்பவும் நினைப்பிருக்கு. மணியண்ணையின்ர மேன் பாலகுமார் எங்கட கூட்டாளி. அவையின்ர குடும்பம் பெரிசு. பங்கர் வெட்டோணும் எண்டால், நிலத்துக்கு கீழை வீடு கட்டோணும். அவ்வளவு பேர் அவையின்ர வீட்டிலை. அந்த நேரத்தில பாலகுமார் எங்கட பெடியளிட்ட வந்து "இஞ்ச பாருங்கோ, நீங்கள் ஒரு பெரிய பங்கர் வெட்டித் தந்தால் ஒரு சாமான் பிறசண்டா தருவன்" எண்டு சொல்லி பெடியள் எல்லாருக்கும் ஆசை காட்டி பென்னம் பெரிய பங்கறை வெட்ட வச்சான். கிட்டத்தட்ட அஞ்சு நாள் பகல் முழுதையும் பாலகுமார் வீட்டு பங்கர் வெட்டும் வேலையே பிராக்காப் போயிட்டுது. அவன்ர தமக்கையின்ர புருஷன் அந்த நேரம் மிடில் ஈஸ்டில வேலை செஞ்சு கொண்டிருந்தவர். அவர் குடுத்தனுப்பின சொக்கிளேட்டுகளும், ஆளுக்கொரு கொக்கோ கோலா படம் போட்ட கீ செயினும் தான் இந்த பங்கர்ர் வெட்டினதுக்கு பாலகுமார் கொடுத்த சன்மானம்.

சில வீடுகளிலை கொஞ்சம் கொஞ்சமா ஒவ்வொரு நாளும் பங்கர் வெட்டப் போய், அது ஒரு நாள் அடிக்கும் மழை வெள்ளத்தில் அப்படியே பாழ் படுவதும் உண்டு. பிறகு அந்த பஙக்ர் குப்பை கூழம் போடத் தான் பயன்படும்.

தொண்ணூற்றி ஒராம் ஆண்டு சாதாரண தரம் சோதினை முடிஞ்ச புழுகத்திலை பெடியள் எல்லாருமாச் சேர்ந்து ராஜா தியேட்டரில ஓடின "ராஜாதி ராஜா" படம் பார்த்து விட்டு சைக்கிளை எடுக்கலாம் எண்டு திரும்பேக்கை, "தம்பிமார், ஒருக்கா கோட்டை பக்கம் வரவேணும்" எண்டு சொல்லி இயக்க அண்ணாமார் வந்து கூட்டிக் கொண்டு போச்சினம். அது கோட்டையில் இருந்து ஆமிக்காறனை முற்றுகை போடப் பாதுகாப்பாக வெட்டின பங்கர்கள்.

கோட்டைப்பக்கத்தைப் பற்றிச் சொல்லேக்க தான் நினைப்பு வருது. அந்த நேரத்தில் விடுதலைப் புலிகளின் நிர்வாகத்தில் யாழ்ப்பாணம் இருந்த வேளை ஊரிலை சின்னச் சின்ன களவு வேலைகள் செய்யிறவைக்கு தண்டனை கோட்டைப் பக்கம் பங்கர் வெட்டுறது,, பிறகு கோட்டை பிடிபட்ட பிறகு கோட்டை உடைக்கவும் தண்டனை கிடைச்சது. நாங்கள் ரண்டு மூண்டு நாள் ரியூசனுக்கு போகாட்டால் மாஸ்டர் கேட்பார், "டேய்! என்ன கோட்டைப் பக்கம் பங்கர் வெட்டவோ போனனீ?" எண்டு.

அச்சுவேலிப்பக்கமாவும் பங்கர் வெட்ட வேணும் எண்டு சொல்லவும் பெரிய வகுப்பு பெடியளா இருந்த நாங்கள் ஒரு நாள் விடியவே ஒரு செற்றாப் போனாங்கள். அது இயல்பாகவெ ஐதான மண் உள்ள குருமணல் பிரதேசம். ஆளுக்காள் பகிடி விட்டுக் கொண்டு, அவை அவ்வியின்ர காதல் கதைகளையும் கதைச்சுக் கொண்டு பங்கர் வெட்டினால் நேரம் போனதே தெரியேல்லை. மத்தியானம் கோழிக் குழம்போட சாப்பாடும் கிடைச்சது. மத்தியானம் மூண்டு இருக்கும் அதுவரை வெட்டின பங்கரின் ஒரு பக்கம் மெல்லப் பொறிந்து பாழாப்போனாது.

ஒளிச்சுப் பிடிச்சு விளையாட்டு இப்ப எங்கட ஊர்ப்பிள்ளைகளுக்கு மறந்திருக்கலாம். ஆனா இருபது வருஷமா பிளேனுக்கு ஒளிச்சு ஓடுறதை மறக்கமாட்டினம். அதுதான் இன்னும் தொடருதே.....



தொடர்புபட்ட என் முந்திய இடுகைகள்

இரை தேடும் இயந்திரக் கழுகுகள்

எங்க ஊரு காவல்காரங்கள்

படங்கள்: எனது பிரத்தியோகமானவை