வலைப்பதிவு உலகில் நிறைந்த என் 17 ஆண்டுகள் ❤️ ✍🏻

இதே நாள் டிசெம்பர் 5 ஆம் திகதி 2005 ஆம் ஆண்டில் எனக்கென ஒரு வலைப்பதிவை "மடத்துவாசல் பிள்ளையாரடி" என்ற பெயரில் ஆரம்பித்து இன்றோடு 17 ஆண்டுகளை நிறைவு செய்து 18 வது ஆண்டில் காலடி வைக்கிறேன்.

இதுவரை

448 பதிவுகள் ✍🏻
"ஈழத்து நினைவுகளுக்கும், எம்மவர் குறித்த சிலாகிப்புக்களுமாக"
மடத்துவாசல் பிள்ளையாரடி தளத்திலும்
http://kanapraba.blogspot.com/

828 பதிவுகள் ✍🏻
"என்னை உயிர்ப்பித்து வைத்திருக்கும் நல்மருந்தாய் அமையும்
இசைப் பகிர்வுகளுக்காக"
றேடியோஸ்பதி தளத்திலும்
http://www.radiospathy.com/

139 பதிவுகள் ✍🏻
"எனக்கு உலாத்தப் பிடிக்கும், அதைவிட உலாத்தியதைப் பேசப் பிடிக்கும் அதற்காக"
உலாத்தல் தளத்திலும்
http://ulaathal.com
என்று வகைப்படுத்தி எழுதியிருக்கிறேன், இன்னும் தொடர்வேன்.

108 பதிவுகள் ✍🏻
வீடியோஸ்பதி தளத்திலும்
https://www.youtube.com/c/videospathy

காணொளி ஊடகத்துக்காக வீடியோஸ்பதி வலைத் தளம், இரண்டு வருட காலத்துக்குள் கணிசமான இடுகைகளை அதில் இட்டிருக்கிறேன்.

தொடர்ந்து இன்னும் இதில் தீவிரமாக இறங்கவுள்ளேன்.
தவிர ஈழத்து முற்றம், இசையரசி, கங்காரு தேசம் போன்ற குழுமத் தளங்களிலும் பங்களித்திருக்கிறேன். அவை தனிக்கணக்கு.
இன்றைய சூழலில் வலைப்பதிவுப் பகிர்விலிருந்து இடம் மாறி ஃபேஸ்புக், ட்விட்லாங்கர் போன்ற தொழில் நுட்ப வாகனங்களுக்குப் பல மூத்த பதிவர் நிரந்தரமாக இடம் மாறிய சூழலில், தொடர்ந்தும் வலைப்பதிவில் இயங்கும் மிகச் சிலரில் நானும் ஒருவன் என்ற வகையில் பெருமை கொள்கிறேன்.

ஒவ்வொரு நாளும் ஏதோ ஒன்றைப் பற்றி எழுதுகிறேன். அது நான் வாழ்ந்த தேசத்து நினைவுகளாகவோ, என்னை உயிர்ப்பித்து வைத்திருக்கும் இசையாகவோ அன்றில் அந்தந்த நேரத்து மன உணர்வின் வெளிப்பாடாகவோ அமைகின்றது. எழுதுவதால் அந்த இறந்த காலத்தை உயிர்ப்பிக்கிறேன், அந்தக் கால கட்டத்துக்குள் சென்று வாழ்கிறேன். மனிதர்களை, வாழ்ந்த காலத்தை மீள வாசிக்கிறேன். எப்பேர்ப்பட்ட வரம் இது.
ஈழத்துப் படைப்பாளிகள், கலையுலகச் செயற்பாடுகள், பயண அனுபவங்கள், செவி நுகர் கனிகளாம் இசையின்பம் இவற்றைச் சுற்றியே என் வலையுலகப் பயணம் தொடர்கிறது.
இதுவரை

✍🏻 “கம்போடியா - இந்தியத் தொன்மங்களை நோக்கி"

✍🏻 "பாலித் தீவு - இந்துத் தொன்மங்கள் நோக்கி”

✍🏻 “அது எங்கட காலம்” - ஈழத்து வாழ்வியல் நனவிடை தோய்தல்” (இரண்டு பதிப்புகள்)

✍🏻 “SPB பாடகன் சங்கதி” - பாடகர் எஸ்.பி.பாலசுப்ரமணியம் குறித்த ரசிகனின் பார்வை ( மூன்று பதிப்புகள்)

ஆகிய நூல்களை வெளியிட்டிருக்கிறேன்.

தொடர்ந்து என் இரசனையும், தேடலும் வற்றாத கிணறாக ஊறிக் கொண்டிருக்க, வாசகராகிய உங்கள் ஆதரவோடு பயணத்தைத் தொடர்கிறேன்.

நேசம் கலந்த நட்புடன்
கானா பிரபா
https://kanapraba.com/

05.12.2022

காடும் கடலும் (THE JUNGLE AND THE SEA) - நாடகம் குறித்த பார்வை

ஈழத்துப் போரியல் வரலாற்றின் அவலம் நிறைந்த பக்கங்களின் மெய்த்தன்மை பறையும் ஒரு சில ஆவணப்படங்கள் தவிர்ந்து திரைப்படங்கள் என்று உலகளாவிய கவனத்தை ஈர்த்தவை எவை என்ற கேள்வி எழும் சூழலில், இனப்பிரச்சனையின் மூல வேர்களைக் காட்டி, ஒரு அரங்கியல் நிகழ்வாகக் கனதியானதொரு செயற்பாட்டை நிறுவ முடியும் என்பதற்கு Count & Cracking படைப்பு நிறுவியிருந்தது. அது குறித்த என் பார்வையை முன்னர் பகிர்ந்திருந்தேன். 

Counting & Cracking - போர் தீண்டிய ஈழத்துச் சமூகத்தின் குரல்

http://www.madathuvaasal.com/2019/02/counting-cracking.html

அந்தப் படைப்பு கொடுத்த நம்பிக்கையில், சக்தி சக்திதரன் அரங்கேற்றும் “காடும் கடலும்" அரங்கியலுக்காக முன்னோட்ட நிகழ்வுக்கே (Preview session)  செல்ல வேண்டும் என்ற ஆவலைத் தூண்டி விட்டது. அந்த வகையில் கடந்த நவம்பர் 12 ஆம் திகதி Belvoir St Theatre இல் நிகழ்ந்த முதல் நாள் அரங்கில் கலந்து கொண்டேன். தமிழ்ச் சமூகத்தில் இருந்து அந்நியப்பட்ட சூழலில் 99.9 வீதமான வெள்ளையின சமூகத்தினர் புடை சூழ மீண்டுமொரு இலங்கை இனப்பிரச்சனையை மூலாதாரமாகக் கொண்ட படைப்பைப் பார்க்கும் ஆவல் அந்த நிமிடம் இன்னும் பன்மடங்கு அதிகரித்தது. வட்டக்களரி அமைப்பில் எந்த விதமான சோடனைகளும் அற்ற ஒரு திறந்த தரை மட்டும் முன்னால் இருக்க, அதைச் சூழ அரங்க அமைப்பு இருந்தது. இரண்டாவது வரிசையில் மிக அண்மித்ததாக ஒரு இடத்தையும் எடுத்ததால் இன்னும் வசதியாகிப் போய் விட்டது.

தன்னுடைய கடந்த படைப்பில் 1956, 1977, 1983 மற்றும் 2004 ஆகிய காலப்பகுதிகளை வைத்து மூன்று தலைமுறைத் தமிழரின் வாழ்வியலும் அவர்கள் சந்திக்கும் அரசியல் நெருக்கடிகளையும் காட்டியிருந்தாலும் இலங்கையில் வாழும் சக இனங்கள் இரண்டுமே இந்த இனப் பிரச்சனையால் எவ்விதம் அல்லற்படுகின்றன என்பதையும் கோடிட்டுக் காட்டியிருந்த கதாசிரியருமான சக்திதரன் தன்னோடு முன்னர் இணைந்த இயக்குநர் Eamon Flack உடன் மீண்டும் இணைந்து “காடும் கடலும்” படைப்பை வழங்கியிருக்கிறார்.

இம்முறை 1995 ஆம் ஆண்டு ஜூலை 9 இல் யாழ்ப்பாணம் நவாலி பேதுருவானவர் தேவாலயம் (சென். பீற்றர்ஸ்) ஆலயத்தின் மீது இலங்கை விமானப்படை நிகழ்த்திய விமானக் குண்டுத்தாக்குதலோடு தொடர்ந்து 2009 ஆம் ஆண்டு முடித்து வைக்கப்பட்டதாகக் கொள்ளப்படும் முள்ளிவாய்க்கால் இறுதி யுத்தம் வரையான கால அளவைக் கொண்டு “காடும் கடலும்” அமைந்திருக்கிறது.

மங்கல் இருள் சூழ்ந்த அரங்கில் தட்டுத்தடுமாறி வரும் கண் கட்டப்பட்ட அந்தத் தாய்க்குச் செய்தி ஒன்று வருகிறது.

அப்படியே காட்சி கடந்த காலத்துக்குத் தாவுகிறது.

எந்தவிதமான கவலைகளுமற்ற, ரியூசன் படிப்பும், கிறிக்கெட்டும், சினேகதரோடும், சகோதரங்களோடும் கொட்டமடித்து வாழும் அந்த அழகியலைக் காட்டும் ஆரம்பத்தைக் கண் முன்னே ஒரு ஓட்டமாகக் காட்டிய போது சிலிர்த்துக் கண் கலங்குமளவுக்கு நெகிழ வைத்து விட்டது. 

முன்னால் இருந்த அந்த அரங்கின் வட்டம் சுழலாகப் போய்க் கொண்டிருக்க, நடிகர்கள் நடந்தும், ஓடியும் உரையாடலையும், காட்சித் தளங்களையும் கடத்தும் புதுமையானதொரு அனுபவம்.

தன் மகனைத் தேடும் “கெளரி” என்ற தாயாக புகழ் பூத்த நடனக் கலைஞர் ஆனந்தவல்லி, Emma Harvie, Jacob Rajan, Rajan Velu, Biman Wimalaratne இவர்களோடு

Counting & Cracking இல் நடித்த வகையில் சிட்னி அரங்குக்கு அறிமுகமான 

Prakash Belawadi மற்றும், Nadie Kammallaweer இவர்களோடு காளீஸ்வரி என்ற பண்பட்ட நடிகையும் சேர்ந்து பாத்திரப் படைப்புகளாக இயங்குகிறார்கள். ஒருவரே ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட பாத்திரங்களில் நடிக்கவும் செய்கிறார்கள். ஆனால் எல்லோரிடமும் காணும் பொதுவானதொரு அம்சம் “நேர்த்தியான நடிப்பு”.  அந்தந்தப் பாத்திரப் படைப்புகளாகவே இயங்கி நிற்கின்றார்கள்.

விடுதலைப் புலிகளின் சீருடையில் வரும் அகிலன், பின்னர் இராணுவச் சிப்பாயாக வரும் போது முன்பே அகிலனாகவே மனதில் இருந்தவர் இன்னொரு பாத்திரமாக மாறியதை உள்வாங்கச் சில நிமிடம் பிடித்தது.

மகாபாரதத்தின் காந்தாரி போலத் தன் மகனைக் காணாத உலகத்தை நான் காணப்போவதில்லை என்று கண் கட்டி நிற்கும் தாய்ப் பாத்திரமாக ஆனந்தவல்லி தன் மகனின் இயக்கத்தில் நடித்திருக்கிறார். 

காட்சிகள் மாறும் போது அவற்றைப் பிரதிபலிக்கும் பொருட்களை அவர்களே காவித் திரிந்தும், நகர்த்தியும் அந்தக் கதையோட்டத்தைத் தொய்வற்றுப் பயணிக்கவும் ஏதுவாகின்றார்கள்.

இலங்கை இனப்பிரச்சனையை மையப்படுத்திய ஒரு படைப்பில் அந்தச் சூழலின் பின்னணி இல்லாதவர்களும், படைப்புக்கு உயிர்கொடுத்து அச்சொட்டாகக் காட்ட முடியும் என்பதை இவர்களின் நடிப்பு யதார்த்தமாகப் பிரதிபலித்தது.

அளவான இசையமைப்பும், பாவேந்தர் பாரதிதாசனின் துன்பம் நேர்கையில் யாழ் எடுத்து நீ

இன்பம் சேர்க்க மாட்டாயா?” பாடலைப் பயன்படுத்தியதும் வெகு சிறப்பு.

ஈழத்தின் கதைப் பின்புலத்தையும், இடங்களையும் இலகுவாகவும், எளிமையாகவும் மாற்றுச் சமூகத்திடம் காட்டிய விதமும் இந்தப் படைப்புக்கான உழைப்பையும், நுணுக்கத்தையும் காட்டுகின்றது.

“காடும் கடலும்” நாடகம் குறித்த விமர்சனப் பார்வையையும் இங்கே பதிவு செய்ய வேண்டியது மிக அவசியமானது.

இலங்கை இனப்பிரச்சனையின் ஒவ்வொரு காலப்பகுதி வரலாற்றுக்கும் இரு முகங்கள் உண்டு, மறுப்பதற்கில்லை. ஆனால் ஒரு படைப்பாளி தன்னை நடுநிலையானவராகக் காட்டிக் கொள்ள வேண்டிய தேவையை அப்பட்டமாகக் காட்டி விட்டாரோ என்பது போல ஒவ்வொன்றுக்கும் சமனும் எதிருமான பார்வையை முன்வைத்திருப்பது ஒரு கட்டத்தில் இந்தப் படைப்பினை இனங்களுக்கான சமரச முயற்சியின் பிரச்சாரமோ என்பது போன்ற ஐயப்பட்டை எழுப்பி நிற்கின்றது.

நவாலித் தேவாலயம் மீதான தாக்குதலுக்கு முன்னான உரையாடலில் கடற்படைப் படகைப் புலிகள் தாக்கியதான செய்தியும், அதன் விளைவையே அரசாங்கத்தின் தாக்குதலாக எதிர்பார்ப்பது போன்றதொரு காட்சியில் தொடங்கி இந்த மாதிரியான இருபக்க நிலைப்பாடுகளையும் விமர்சித்துக் கொண்டே போவது தான் நேர்மைத்தன்மையை உரசிப்பார்க்கிறது. தமிழரது போராட்டத்தின் நியாயப்பாடுகளை விளக்கும் பிரச்சாரப் படைப்பை இங்கு எதிர்பார்க்கவில்லை. ஆனால் நம்முடைய செயற்பாட்டுக்கான எதிர்வினையைத் தான் அனுபவிக்கிறோம் என்பது மாதிரியானதொரு கண்ணோட்டத்தை இந்தப் படைப்பு விதைக்கும் அபாயம் உள்ளது.

வடபகுதியில் இருந்து முஸ்லீம் சமூகத்தை வெளியேற்றிய பின்னர் நவாலித் தாக்குதலில் முஸ்லீஸ் சமூகத்து நண்பர் குடும்பம் கொல்லப்படுவது போலவும், அந்த நண்பர் வர்த்தக நோக்கில் யாழ்ப்பாணம் வந்தததாகவும் சொல்லப்படும் புனைவும் கூட ஒரு குழப்ப நிலைக்கு இட்டுச் செல்கிறது. 1995 ஆம் ஆண்டு வரை தாயகத்தில் இருந்த அனுபவத்தில் முஸ்லீம்களின் வெளியேற்றத்துக்குப் பின் அவர்கள் மீளவும் வியாபார நோக்கில் யாழ்ப்பாணத்துக்கு வரும் வழிகள் அடைபட்டே இருந்தன. அத்தோடு நவாலித் தேவாலயத் தாக்குதலில் கொல்லப்பட்ட 65 பொதுமக்கள் பெயர்களும் வெளிப்படையாக இருக்கும் நிலையில் இவ்வாறான வலிந்திழுத்தல் கற்பனை, குறித்த யதார்த்த நிலையை வலுவிழக்க வைக்கின்றது.

யாழ்ப்பாணத்தில் போராளி இயக்கங்கள் நிலைபெற்ற காலத்தில், குறிப்பாக விடுதலைப்புலிகளின் 1990 ஆம் ஆண்டுக்குப் பின்னான தீவிர ஆள் சேர்ப்பு நடவடிக்கை என்பது, ரியூசன் சென்டர்கள், சன சமூக நிலையங்கள் வழியே நிகழ்ந்த பிரச்சாரக் கூட்டங்களாகவே அமைந்திருந்தன. தனிப்பட்ட மூளைச்சலவை என்பதைக் கண்கூடாகக் கண்டதுமில்லை. இவ்விதமிருக்க அகிலன் என்ற பாத்திரத்தை விடுதலைப்புலிப் போராளி மூளைச் சலவை செய்வது போன்றதொரு சம்பவம் வருகிறது.

இன்னொன்று இயக்கத்துக்குப் போனவர்களைத் தேடிச் செல்லும் தாய், தந்தைமாரைத் துப்பாக்கி முனையில் விரட்டியடிப்பதும் அதீதமானதொரு கற்பனை. இயக்கத்துக்குச் சென்ற இளைஞனையோ, யுவதியையோ தேடி உள்ளூர் முகாம்களுக்குப் போகும் போது அவர்கள் அங்கே இருக்க மாட்டார்கள். தேடிக் களைத்து விட்டுத் திரும்பும் பெற்றோர் உண்டு. ஒரு சில மாதங்களில் போராளியாகப் போனவர் தன் வீட்டுக் கதவைத் தட்டுவார். இங்கே 1995 ஆம் ஆண்டிலிருந்து 2009 ஆம் ஆண்டு வரை தன் மகனைத் தேடும் தாயார் கெளரியாக அமைவது இந்த மாதிரியான புனைவில் மட்டுமே சாத்தியாமானது.

2002 பெப்ரவரி 22 ஆம் திகதி ரணில் அரசுக்கும் தமிழீழ விடுதலைப்புகளுக்குமான புரிந்துணர்வு ஒப்பந்தம் நிகழ்ந்த பின்னர் வன்னியில் இருந்து யாழ்ப்பாணத்துக்குச் சுதந்திரமாகப் போராளிகள் வந்து தம் குடும்பத்தையும் பார்த்து விட்டுப் போனார்கள் என்பதும் வரலாறு. ஈழப் போராட்ட வரலாற்றில் எந்த இயக்கத்துப் போராளிகளையும், குடும்பத்தோடு ஆண்டாண்டுகாலமாக தொடர்பில் இருக்கக் கூடாது என்பது வரலாற்றை மீறிய செய்தி. அதை இந்தப் படைப்பின் கதைக்களமாகக் கொண்டிருப்பதே பெரும் சறுக்கல்.

தன்னுடைய மகன் போராட்டத்தில் இணைந்ததால் குடும்பத்தோடு வெளிநாட்டுக்குப் புலம் பெயராமல், தாயகத்தில் தனியானாக இருந்த தாய்மார்கள் உண்டு, அது வேறல்லவா?

உண்மையில் “காடும் கடலும்” குறித்த விளம்பரங்களைக் கண்ட போது “காணாமல் போன தன் மகனைத் தேடும் தாய்” என்ற கருது பொருளில் அமைந்த போது அதன் ஆழம் இன்னும் வீரியமாகத் தென்பட்டது. 

மாதக் கணக்கில் வீதியில் நின்று வலிந்து காணாமல் ஆக்கப்பட்ட தம் பிள்ளைகளைத் தேடும் தாய்மார் ஒருவரின் கதையாக “காடும் கடலும்” அமைந்திருந்தால் அதன் வீரியம் இன்னும் ஆழமாகவும், மெய்த்தன்மையோடும் அமைந்திருக்கும்.

“காடும் கடலும்” நிறைய விடையங்களைத் திணிக்க வேண்டும் என்ற ஆவலில் மூலவோட்டத்தைத் தவறவிட்டது போல இன்னும் சில உதாரணங்களைப் பார்க்க முடியும்.

தன்னுடைய மனைவி ஊரில் மகனைத் தேடிக் கொண்டிருக்க, சிவா என்ற குடும்பத்தலைவர் தன்னுடைய இன்னொரு மகளோடு சிட்னிக்குப் புறப்படுவதாக அமைந்ததன் பின்னரான காட்சியமைப்புகள் நேரவிரயமாகவே அமைந்தன.

சிட்னியில் மகளுக்கும், தந்தைக்குமிடையிலான சந்திப்பில் “நேர் பாலீர்ப்பு (lesbian) குறித்த உரையாடல் அரங்கத்தில் சிரிப்பைத் தூவினாலும் இந்தக் காட்சியை அப்படியே கடாசி விட்டாலும் பாதகமில்லை என்பது போன்ற பொருத்தமற்றதாகவே பட்டது.

ஆரம்பத்தில் இயற்கையாக அமைந்த நகைச்சுவை உரையாடல்கள் இருக்க, பின் வந்த காட்சிகளில்  கேலியாகவும் கூடத் தென்பட்டது.

அவுஸ்திரேலியாவுக்குத் தன் தந்தையோடு புலம் பெயரும் லஷ்மியும், 2009 ஆம் ஆண்டு காலப்பகுதியில் மார்ட்டின் ப்ளேஸ் இல் ஆர்ப்பாட்ட ஊர்வலத்தில் கலந்து கொள்வதாகவும், சிட்னியில் ஒரு செயற்பாட்டாளராகக் காட்டிக் கொள்வதும் கூட 

அதுபோல சிட்னியில் தன் முஸ்லீம் நண்பரிடம் மன்னிப்புக் கேட்கும் சமரசப் பேச்சும் முன் சொன்ன அந்த இனங்களுக்கிடையிலான ஒருமைப்பாட்டுப் பிரச்சார நெடியாக அமைந்து விட்டது. இந்து, முஸ்லீம், கிறீஸ்தவ, பெளத்த மதங்களை வலிந்திழுத்து ஒற்றுமையாக்கும் செயற்பாடாகத் தான் இந்தப் படைப்பு அமைய வேண்டுமா?

மொத்தம் மூன்று மணி நேரம் பயணிக்கும் “காடும் கடலும்” 

இரண்டு இடைவேளைகளைக் கொண்டிருக்கிறது. இரண்டாவது இடைவேளைக்குப் பின்னான காட்சிகளும் திசையறியாது தடுமாறி நிற்பதாகவே பட்டது. கொல்லப்பட்ட தன் தம்பிக்கு இறுதி மரியாதை செய்யத் துடிக்கும் சகோதரியின் வாதங்களும், அதைச் சுற்றிப் பின்னப்பட்ட உரையாடல்களும் ஆழமற்றவையாக இருக்கின்றன. 

இறுதிப் போரில் ஒரு பாரிய இனச்சுத்திகரிப்பு நடந்திருக்கிறது இதற்கு என்ன மாதியானதொரு பொறுப்புக்கூறலை இலங்கை அரசு செய்ய வேண்டும் போன்ற தர்க்க ரீதியான விளக்கங்களுமற்ற நாடகத் தன்மை மேலோங்கி நிற்கின்றது.

“காடும் கடலும்”  நாடகப் படைப்பு உண்மையில் இலங்கை இனப்பிரச்சனையை மையப்படுத்தி, குறிப்பாக முள்ளிவாய்க்கால் இறுதிப் போர் பதிவுகளை விசாலமாகக் காட்டிய வகையிலும் சிட்னியில் இருப்பவர்கள் சென்று காண வேண்டியதும், இது குறித்த பரவலான பார்வைகளையும் கொடுப்பது மிக அவசியம்.

கானா பிரபா

13.11.2022.

லெ.முருகபூபதியின் “கதைத் தொகுப்பின் கதை”

லெ.முருகபூபதியின்

“கதைத் தொகுப்பின் கதை”

புலம்பெயர் வாழ்வியல் அனுபவத்தோடு

ஈழ அரசியலையும் பேசும் கதைகள்

வாசிப்பு அனுபவப் பகிர்வு

இன்றைய ஈழத்து இலக்கியப் பரப்பில் ஒரு நடமாடும் வரலாற்று ஆவணமாகத் திகழ்பவர் எழுத்தாளர் லெ.முருகபூபதி.

சொல்லப் போனால் கிட்டத்தட்ட 50 வருட கால ஈழத்து இலக்கிய மரபின் ஒரே சாட்சியமாக லெ.முருகபூபதி விளங்குகின்றார் என்றால் மிகையில்லை. வாராந்தம் அவர் பகிரும் இலக்கிய மடல்கள், சக எழுத்தாளர்கள், அரசியல் கொண்டோர் குறித்து அவரின் பகிர்வுகள் எல்லாமே முன் சொன்னதை நியாயப்படுத்தும்.

முருகபூபதி அவர்களின் படைப்புகளும் ஒரு குறுகிய வட்டத்தோடு நின்று விடவில்லை. அதனால் தான் அவை கட்டுரை, நாவல், பயண இலக்கியம், சிறுவர் இலக்கியம், புனைவு சாரா இலக்கியம் என்பவற்றோடு, சிறுகதைகளாகவும் பன்முகப்பட்டு நிற்கின்றன.

தமிழக, ஈழத்து இலக்கியவாதிகளின் நட்பும், பரந்துபட்ட வாசகர் வட்டத்தையும் சம்பாதித்து வைத்திருக்கும் முருகபூபதி இரண்டு தடவைகள் இலங்கையின் தேசிய சாகித்திய விருது பெற்ற பெருமையையும் தனதாக்கிக் கொண்டவர்.

முருகபூபதி சமீப ஆண்டுகளில் புனைவு சாரா இலக்கியங்களிலேயே அதிகம் மூழ்கிப் போய்விட்டார் என்ற குறையைக் களையுமாற் போல “கதைத் தொகுப்பின் கதை” என்ற அவரின் சிறுகதைத் தொகுப்பு வெளிவந்துள்ளது.

அவரது ஏழாவது கதைத் தொகுதியான இந்தத் தொகுப்பை ஜீவநதி வெளியிட்டிருக்கின்றது.

மொத்தம் பதினைந்து சிறுகதைகள் திரட்டப்பட்டு இந்தத் தொகுப்பு வழங்கப்பட்டிருக்கிறது.

அவுஸ்திரேலிய மண்ணில் மேற்படிப்புக்காக வந்த புலமையாளர் கலாமணி அவர்களின் மகனைச் சிறுவனாக இந்த மண்ணில் கண்ட தற்போது ஜீவநதி ஆசிரியர் பரணிதரனை பூபதி பின்னாளில் தன்னுடைய நூலை வெளியிடுவார் என்று நினைத்திருப்பாரா என்று இந்த நேரம் சிந்திக்க வைக்கிறது. அது முருகபூபதி அவர்களின் நீண்ட இலக்கியப் பயணத்தையும் சொல்லாமற் சொல்லி வைக்கின்றது.

இந்தச் சிறுகதைத் தொகுப்பின் ஒரு புதுமையான விடயமாக, ஒவ்வொரு சிறுகதைகளும் அவற்றை வாசித்தவர்களின் கண்ணோட்டமாக “இவர்களின் பார்வையில்” என்று கொடுக்கப்பட்டிருப்பது புதுமை. ஆனால் ஒவ்வொரு கதைகளுக்கும் பின்னணியாக அவற்றை இணைத்திருந்தால், குறித்த கதைகளை வாசித்த வாசகனும் தன்னுடைய வாசிப்பனுபவத்தோடு தொடர்ந்து ஒப்பு நோக்கவும் ஏதுவாக அமைந்திருக்கும். இருப்பினும் இம்மாதிரி வாசகர் அனுபவத்தை இணைத்துக் கொண்டது நல்லதோர் விடயம்.

புலம்பெயர்வு வாழ்வின் கலாச்சார அதிர்ச்சியை மெல்லக் கொடுத்து, பின்னணியில் இலங்கையில் சக இனங்களுக்கிடையிலான பகை, இரண்டு குடும்பங்களை இணைக்கும் ஒரு நேர் கோட்டில் வந்து நிற்கும் அவலச்சுவையைப் பின்னணியாகக் கொண்டு அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது கணங்கள் என்ற சிறுகதை. நமது அடுத்த தலைமுறை வலு வேகமாக புலம்பெயர் வாழ்வியலுக்கேற்பத் தன்னை மாற்றிக் கொள்கிறது என்ற சிந்தனையையும் இந்தக் கதை வளர்த்தது.

ஏலம் என்ற சிறுகதையில் தன் மகளுக்குக் கார் வாங்கப் போகும் தந்தையும், தாயுமாக அசல் ஈழத்தமிழ்க் குடும்பத்தின் உரையாடல் பாணியை அடியொற்றி நகைச்சுவையோடு புனைந்திருக்கிறார்.

“வாகனமும் வாழ்க்கையும் ஒன்றுதான்” என்பதை புலம்பெயர் வாழ்வில் அனுபவப்பட்டவர்கள் கண்முன்னால் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் நிஜங்கள் பிரதிபலிக்கும். இந்தக் கதையில் ஆசிய நாட்டவரின் மனநிலையையும், ஆங்கிலேய சமூகத்தின் வாழ்வியல் நெறியையும் உருவக வெளிப்பாட்டால் காட்டுகின்றது. வெளிநாட்டு வாழ்க்கை அமைப்பில் வீடு ஏலம் விடுதல், கார் ஏலம் விடுதல் இவற்றிலெல்லாம் ஏதோவொரு சந்தர்ப்பத்தில் அனுபவப்பட்டவர்கள் உள்ளுக்குள் சிரிப்பார்கள். தம்முடைய கதையை ஒட்டுக் கேட்டு எழுதினாற் போல என்று.

“ரீச்சர் சித்தரித்த பல பெண் பாத்திரங்கள் எங்கள் ஹோட்டலின் சமையல்கட்டுத் தரையில் கிடந்து அழுது புலம்புவராகவும், தலைவிரி கோலமாக ஒப்பாரி வைப்பதாகவும் இனம் புரியாத கனவுகள் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருந்தன”

இவ்வாறு நிறைவை நோக்கி நகரும் “கதைத் தொகுப்பின் கதை” படிக்கும் போது இனம்புரியாத வலியை மனதில் எழுப்பியது.

பெண்ணிய சிந்தனை கொண்டவர்கள் காலவோட்டத்தில் தம்முடைய வாழ்வியல் மாற்றங்களில் சிதைந்து போவதை இந்தச் சிறுகதை ஆழமாகச் சொல்லி வைத்தது. சுந்தரி ரீச்சரைப் போல ஆயிரம் முகங்களை நம் சொந்த மண்ணில் காணலாம் அவர்களுக்குப் பின்னாலும் இது போலக் கதைகள் கொண்டிருக்கும்.

எழுத்தாளரின் பார்வை விசாலமானது. தன்னைச் சுற்றி அசையும், அசையாச் சலனங்களுக்குப் பின்னால் எப்படியெல்லாம் இருக்கும் என்று கற்பனை வளர்த்து அதையே கதையாக்கி விட முடியும்.

“பார்வை” என்ற கதையைப் படித்த பின்னர் என் மனது சிலாகித்தது அந்தத் தலைப்புக்காகத் தான். யாசகம் கேட்கும் மெல்பர்ன் இளைஞனை ஒரு பக்கம் காட்டி இன்னொரு எதிர்பாராத திசையில் கதைப் போக்கை நிறுவி, நம் பார்வையும், கோணமும் மறு பரிசீலனைக்கு உட்படுத்தப்பட வேண்டியவை என்ற உளவியல் சிந்தனையை விதைக்கிறார்.

புலம்பெயர் சமூகத்தில் இருந்து எழும் ஈழம் மீதான கரிசனையை அரசியல் விமர்சனம் செய்யும் பாங்கில் “காத்தவராயன்” மற்றும் “தினம் ஆகிய சிறுகதைகள் எழுதப்பட்டிருக்கின்றன.

“எங்கோ யாரோ யாருக்காகவோ” சிறுகதை என்ற இலக்கணத்துக்குள் அடக்கம் முடியாத யதார்த்த அவலம் நிரம்பியது. இறுதி யுத்தத்தின் பின்னர் அப்படியே கேட்டு எழுதிய அனுபவக் கதை போலத் தொனிக்கும். இதனை நமது ATBC வானொலிக்காகவும் வீடியோஸ்பதி காணொளித் தளத்துக்காகவும், வானொலிப் படைப்பாளி சங்கீதா தினேஷ் பாக்கியராஜாவின் குரல் வடிவில் பகிர்ந்த போது பல்வேறு நேயர்களின் உணர்வலைகளைக் காணமுடிந்தது.

“பல வீடுகளில் அம்மம்மா அம்மியாகித் தான்இருக்கிறார். அம்மி எதனையும் அரைக்கும் இறுதியில் அரைத்து ஓய்ந்து முதியோர் இல்லத்தில் ஓய்வெடுக்கும்”

இப்படியாக ஒரு எழுத்தோட்டத்தை “அம்மம்மாவின் காதல்” என்ற சிறுகதையில்குறிப்பிட்டிருக்கிறார். இது வலிக்கும் நிஜம். அம்மம்மாவுக்கும் பேர்த்திக்குமானஉறவைப் பற்றிய இந்த சிறுகதை படிக்கும் போது புலம் பெயர் சூழலில் தம்பாட்டிமாருடன் வளரும் பிள்ளைகள் தமிழ்ப் பாடசாலை வகுப்பில் தமதுஅனுபவங்களைப் பகிர்ந்தது நினைவில் வந்து போனது. புலம் பெயர்ந்து வாழும்இன்றைய நம் தலைமுறைக்கு சாதிதான் காதலைப் பிரித்தது என்று எப்படி விளக்கமுடியும்?

அம்மம்மாவுக்கும் பேத்திக்குமான பந்தம் இவ்விதமிருக்க, தன் குழந்தைப் பேத்தியும் தாத்தாவும் கதை பேசும் சிறுகதை வழியே தாத்தாவாக வாழும் பூபதி அவர்களின் சில பக்கங்கள் புரட்டப்பட்டிருக்கின்றன. அதைப் படிக்கும் போது மறைந்த நண்பன் ஈழநாதன் எழுதிய கவிதை தான் ஞாபகத்துக்கு வருகிறது. அதன் சாராம்சமும் தந்தைக்கும், மகனுக்குமான வேறுபட்ட தாய்நாடு பற்றிய குழப்பமே.

ஈழநாதனின் அந்தக் கவிதை இதுதான்

பிறந்த பொன்னாடு- ஈழநாதன் கல் தோன்றி மண்தோன்றாக் காலத்துக்

கதையெல்லாம் தெரியாது. ஆனால்..!

என் முன் தோன்றிய மூத்த பழங்குடி

அப்புவும் ஆச்சியும்

வாழ்ந்த மண்.

ஏன் அப்புவின் அப்புவும்

ஆச்சியின் ஆச்சியும் கூட

அங்கேயே வாழ்ந்தனர்.

அதுக்கு முன்

இன்னும்

ஒன்றிரண்டு தலைமுறை

அப்பு ஆச்சிமார் கூட

இருந்திருக்கலாம்.

நான் கூட பிறந்து

வளர்ந்தது

அங்கேதான்

பிறந்த நாடுதான் பொன்னாாடு

என்றெல்லாம்

சொன்னேன் மகனுக்கு.

அவனும் மொழிகிறான்.

உண்மைதான் அப்பா

பிறந்த நாடுதான் பொன்னாடு

பிறந்த நாட்டை விட்டு

வரமாட்டேன் இலங்கைக்கு.

"அவள் அப்படித்தான்" சிறுகதை நம் சமூகம் எதிர்கொள்ளப்போகும் கலாசார அதிர்வின் சிறுதுளியாக அமைந்திருக்கின்றது.

கதையின் சாரத்தைச் சொன்னால் அந்தச் சுவாரஸ்யத்தை இழந்து விடுவீர்கள்.

ஒரு செல்லப் பிராணிக்கும் மனிதனுக்குமான பந்தத்தை ஆபிரகாம் கோவூரோடுஇணைந்து எழுதிய “எங்கள் ஊர் கோவூர்” அவுஸ்திரேலிய வெள்ளையின மக்களின்வாழ்வியலைக் காட்டும் கண்ணாடி.

கல்வெட்டு எழுதும் கலாச்சாரம், சம்பளமில்லாத திருமணத் தரகர் வேலை இவற்றைக் கூட பூபதி அவர்களின் பேனா விட்டு வைக்கவில்லை. எள்ளலோடு நகரும் அந்தச் சிறுகதை கூட நம் வாழ்வியலில் நிஜ தரிசனமே.

அதன் பின்னால் வரும் காதலும் கடந்து போகும் சிறுகதை முந்தியதன் எதிர்ப்பரிமாணமாக இருக்கின்றது.

கொரோனா காலத்தைக் கடந்து விட்டோம். ஆனால் அந்த இருள் சூழ்ந்த இரண்டு வருடங்களின் சாட்சியம் பறைகிறது “கொரோனா கால உறவுகள்” மற்றும் “நடையில் வந்த பிரமை”.

சிறுகதைகள் என்று இவை அடையாளப்பட்டாலும், நம் நடைமுறை வாழ்வியலில் கடந்து போகும் பாத்திரங்களளை வைத்து, ஈழத்து அரசியல், போராட்ட நிகழ்வுகளின் பின்னணிகளைக் கொண்ட கதைக்களன்கள், புலம்பெயர் இருதலை வாழ்வு இவற்றையெல்லாம் நோக்கும் போது இவையும் புனைவு சாரா இலக்கியத்தின் ஒரு பரிமாணமாகவே அமைந்து விடுகின்றன.

லெ.முருகபூபதி அவர்களின் “கதைத் தொகுப்பின் கதை” சிறுகதைத் தொகுப்பு மனதில் பல்வேறு சிந்தனைகளையும், கேள்விகளையும் கிளப்பும் விதம் அமைந்தவொரு திரட்டு.

இந்த வாய்ப்புக்கு மிக்க நன்றிகள்.

கானா பிரபா

இந்தப் பகிர்வு கடந்த நவம்பர் 5,2022 சிட்னியில் நிகழ்ந்த இலக்கியச் சந்திப்புக்காகப் பகிர்ந்திருந்தேன். வாசித்தளித்தவர் : செல்வி அம்பிகா அசோகபாலன். 

அருள் நங்கை

அருள் நங்கை,

யாழ்ப்பாணத்து டியூட்டரி வாழ்வில் மறக்க முடியாத ஆளுமை.

ஆரிய குளம் சந்தியில் அவரின் புதிய உயர் கல்லூரியைப் பிரமிப்போடு பார்த்திருக்கிறேன்.

எத்தனை ஆயிரம் மாணவ மணிகளுக்கு ஒளியேற்றியவர்.

விண்ணேகினார் இன்று என்றறிந்து துயருறுகிறேன்.

அவர் குறித்த சிறப்பு மலர் நூலகம் தளத்தில் 

https://noolaham.net/project/581/58041/58041.pdf

ஈழத்து இலக்கியவாதி தெளிவத்தை ஜோசப் ✍🏻வானலையில் நினைவேந்தல்

ஈழத்தின் மூத்த படைப்பாளி தெளிவத்தை ஜோசப் அவர்கள் 

கடந்த அக்டோபர் 21 நம்மை விட்டு மறைந்த தினம் உலகெங்கும் வாழும் அவரதுவாசக உலகம் சோக தினம் அனுஷ்டித்தது.

இந்த நிலையில் அவுஸ்திரேலியத் தமிழ் ஒலிபரப்புக் கூட்டுத்தாபனத்தில்தெளிவத்தை ஜோசப் அவர்களுக்கான நினைவேந்தல் நிகழ்வில் நம் எழுத்தாளர்சமூகம் அவரை நினைவு கூர்ந்து அஞ்சலி பகிர்ந்தார்கள்.

அந்த இணைப்பு

https://www.youtube.com/watch?v=8D2pwytlhJo

எழுத்தாளர்கள் லெ.முருகபூபதி, மாத்தளை சோமு, மேமன் கவி, மல்லியப்புசந்திதிலகர், மைக்கேல் கொலின் ஆகியோர் பங்கேற்றார்கள்.

நமது மூத்த எழுத்தாளர் தெளிவத்தை ஜோசப் அவர்களின் இழப்பில் துயருறும்அவரது குடும்பத்தினருக்கு வாசக உலகம் ஆழ்ந்த இரங்கலையும், அன்னாருக்குஅஞ்சலியையும் பகிர்ந்து கொள்கின்றது.

கானா பிரபா

25.10.2022

Gaadi - Children of the Sun

இன்று இலங்கையின் பெருமைமிகு படைப்பாளியாக இருக்கும் பிரசன்ன விதானகே அவர்கள் இரண்டு விஷயங்களுக்காக இந்த வாரம் பேசு பொருளாக இருந்தார். ஒன்று, பொன்னியின் செல்வன் படத்தில் இலங்கை சம்பந்தப்பட்ட காட்சி நேர்த்தி, வசனப் பயிற்சிக்காக மணிரத்னம் குழுவினருக்கு அவர் கொடுத்த பங்களிப்பு.

இன்னொன்று தான் அதி விசேஷமானது. 

செப்டெம்பர் இறுதி வாரத்தில் (செப் 26) பிரிஸ்பேனில் நிகழ்ந்த Asia Pacific Screen Awards (APSA) 2021 ஆம் ஆண்டுக்கான சிறந்த படைப்பாளியாக,  Cultural Diversity Award ஐத் தனது Gaadi வழியாகப் பெற்றுக் கொண்டார். இந்த விருதைப் பெறும் முதல் இலங்கையர் என்ற கெளரவம் அவருக்குக் கிட்டிருயிருக்கிறது.

போர் மட்டுமல்ல சாதியமைப்பின் முதற் பலிகடாவும் பெண்கள் தான். அப்பேர்ப்பட்டதொரு வலிமிகு யதார்த்தத்தை இலங்கையின் வரலாற்று இழையொன்றோடு தொட்டுப் பயணிக்கின்றது Gaadi .

இலங்கையில் மட்டுமல்ல, இந்தியாவிலும் சாதிய ஒடுக்குமுறையில் பலிகடாவாக்கப்பட்ட சமூகத்துப் பெண்கள் மார்பகத்தை மறைக்க மேலாடை அணியத் தடை விதிக்கப்பட்ட சூழல் நிலவியிருந்தது. கேரளாவில் திருவாங்கூர் சமஸ்தானத்தின் ஆளுகைக்குள் இந்தப் பாங்கில் இருந்த சமூகத்தவர் நிகழ்த்திய “தோள் சீலைப் போராட்டம்” 37 ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் தான் அவர்களுக்கு ஒரு விடிவைத் தந்தது.

அதுபோலவே Gaadi யின் களம், இவ்விதம் போராட்டமற்ற அபலைகளின் வாழ்வின் ஒரு பக்கத்தை “திக்கிரி” வழியே காட்டுகின்றது.

ஒரு ஆடை மறைப்பை வைத்து சாதிய ஏற்றத்தாழ்வைக் காட்டும் போலித்தனத்தை சம்பவ வழி அது சொல்லி வரலாற்றின் இருண்ட பக்கத்தைக் காட்டுகின்றது.

திக்கிரி என்ற அந்த இளம் பெண் தன்னுடைய சுற்றத்துப் பெண்களோடு துள்ளிக் குதித்துப் பாயும் அந்த மகிழ் தருணத்தில் இருந்து மேட்டுக்குடியான அவள், தாழ்த்தப்பட்டதாக ஒதுக்கி வைக்கப்படும் ரொடி என்ற சாதி அமைப்பில் முத்திரை குத்தப்படும் அவல நாட்கள் ஈறாக அவளோடு நாமும் அல்லது அவளாக நாமும் மாறுகின்றோம். அதுதான் இந்தப் படம் எவ்வளவு தூரம் யதார்த்தம் நிரம்பியது என்பதன் அளவுகோல்.

இந்தப் படத்தில் குறித்த சாதியினரின் அவலப் பயணத்தைக் காட்டும் அதே வேளை தென்னிந்திய மன்னன் ஶ்ரீ விக்கிரம ராஜசிங்கன் தங்களை ஆள்வதா என்ற சிங்கள மக்களின் விசனத்தையும் படம் பிடித்துக் காட்டுகின்றது. அதுவே மாற்றான் ஆங்கிலேயன் காலூன்ற வழி விடுவதையும் சொல்லி விடுகின்றது.

சாதிப் போலித்தனத்தால் மேட்டுக்குடி மக்களும் பின்னால் சமப்படும் காட்சி வழியே இயக்குநரின் நேர்த்தியான சமூகப் பிரக்ஞை வெளிப்படுகின்றது.

“கலைப்படம்" என்பதனுள் அடங்கும் சலிப்பும், கொட்டாவியும் அற்ற இன்னோர் பக்கம் அச்ச உணர்வும், பச்சாதாபமும், பரிதவிப்புமாக இந்தப் படைப்பு நம்முள் ஏற்றும் அந்த உணர்வோட்டம் ஒன்றே போதுமே?

இந்தப் பயணம் கண்டி இராச்சியத்தின் கடைசி மன்னனான ஶ்ரீ விக்கிரம ராஜசிங்கன் (1814) பிரித்தானியரால் தோற்கடிக்கப்பட்டு இலங்கை முழுவதும் ஒரு குடையின் கீழ் ஆள்வதற்குக் கால்கோல் முயற்சிகள் நடக்கும் தறுவாயில் கதைக்கள மாந்தர்களும் பயணிக்கிறார்கள். அரசுக்கு எதிராக குழப்பங்கள், அந்தச் சதி செய்தவர்களுக்கான தண்டனை அது அப்படியே மூலக் கதையோடு ஒட்டிப் பயணிப்பது என்று நேர்த்தியான திரைக்கதை அமைப்பு.

ஒரு வரலாற்றுப் பின்னணி கொண்ட படைப்பைத் தன் ஆரம்பம் முதல் இறுதி நொடிகள் வரை தக்க வைக்க இங்கே கோடிகள்  தேவை இல்லை, படோபமான அரங்க அமைப்புகள் வேண்டாம் என்பதை உடையலங்காரம், கண்டி தேசத்து மலையடிவாரங்கள், காடுகள் வழியாகக் கச்சிதமாகப் பார்வையாளர் மனதில் ஏற்றி விடுகிறார்கள். அரச குடும்பத்துக் காட்சிகளில் வெறும் கை விளக்கு, குத்து விளக்கு ஒளியே அந்தப் பிரமாண்டத்தின் தேவை இன்மையைக் காட்டி விடும் நிறை ஒளியமைப்பாக இருக்கிறது.

தாழ்த்தப்பட்ட சமூகத்தின் குரலாகவே இயல்பாகவே எழுகின்ற வாத்திய இசை கலக்காத பூர்வப் பாடலில் கூட ஆடை குறித்த ஏக்கமாகத் தொனிக்க விடுகின்றார்கள்.

திக்கிரி என்ற இளம் பெண்ணாக நடித்த தினாரா புஞ்சிஹேவ வின் கண்களாலேயே குதூகலம், மிரட்சி, பரிதவிப்பு எல்லாம் காட்டி விடுகின்றார். ரவீந்திர ரந்தெனிய என்ற மூத்த கலைஞரைத் தவிர மீதி எல்லாமே நமக்கு அறிமுகமற்ற முகங்கள். ஆனால் எல்லொருமே அவர்கள் பால் நம்மை ஈர்க்கிறார்கள். 

திக்கிரியைக் “கைப்பற்றிய”தற்காகத் தன் சமூகத்தில் இருந்தும் விலகி, ஆட்சியாளர்களுக்கும் தெரியாமல் ஓடி, இன்னும் உயர்சாதி மக்களின் கழுகுக் கண்களிடமும் அகப்படாமல் அவளைக் காத்துப் பயணிக்கும் விஜய என்ற ரொடி சமூகத்து இளைஞன் சஜீத அன்ரனிக்கு வெறும் முப்பதே வயதாம். படம் எடுக்கும் சூழலில் இன்னும் 3 வயது தள்ளிப் போட வேண்டும். எப்பேர்ப்பட்ட அசுர நடிப்பு அது. நாம் இன்னும் தனுஷைக் கொண்டாடிக் கொண்டிருக்கிறோம். நம்மருகே இந்த இன்னொரு கலைஞன் பயமுறுத்துகிறான் தன் அப்பாவித்தனமான நடிப்பால். அவளுக்காக ஒவ்வொன்றையும் பார்த்துப் பார்த்துச் செய்வதும்,  தன் சமூகத்தவரை மீளக் கண்டு சந்தோசப்படுவதும், அவலச் சூழலில் அடித்துப் போடப்பட்டவனாகக் குழறும் போதும் அந்த மகா கலைஞனை மனதாரப் போற்ற வைக்கிறது.

நம் கலைஞர் ஜெயபாலனும் வந்து போனார் என்பதைப் பூதக்கண்ணாடியால் பார்த்து உறுதிப்படுத்த வேண்டும். இது அவருக்கான படமல்ல. அல்லது படத்தொகுப்பில் அவரின் காட்சிகள் ஏப்பம் விடப்பட்டிருக்கலாம். 

இசையமைப்பாளர் கே, “யுத்தம் செய்” வழியாக நமக்கெல்லாம் அறிமுகமான தமிழ் இசையமைப்பாளர், பிரசன்ன விதானகேயுடன் இன்னொன்றாகச் சேரும் (இதற்கு முன் Usaviya Nihandai மற்றும்

 Her. Him. The Other) படைப்பிது.

Gaadi படத்தின் நிறைவில் அவர் அதுவரை சலனப்படாமல் இருந்தவர் கொடுக்கும் மன ஓசை அப்படியே உள்ளிறங்கிப் படத்தின் ஆழமான சிந்தனையை இசையாகப் பரிணமித்து நிற்கும் போது கே என்ற இசையமைப்பாளரின் சாகித்தியம் துலங்குகின்றது.

சாந்தினி பார், Gangs of Wasseypur, Liar's Dice,  உள்ளிட்ட மிக முக்கிய இந்திய சினிமாக்களில் ஒளிக்கண்ணாகப் பயணித்தவர், இந்தியத் தேசிய விருதுகளின் சொந்தக்காரர் ராஜீவ் ரவி தான் இதற்கு ஒளிப்பதிவாளர்.

அது போலவே பிரசன்னவுடன் தொடர்ந்து பயணிக்கும் ஶ்ரீகர் பிரசாத், மணிரத்னம் போன்ற ஜாம்பவான்களின் படைப்புகளின் படைத்தொகுப்பாளர் இந்த அந்நிய மொழிப் படைப்பின் ஆழம் அறிந்த கச்சிதமான திரைமொழியைத் திரட்டித் தந்திருக்கின்றார்.

இவ்விதம் இந்தியாவின் பல்வேறு சினிமாத் தொழில் நுட்பக்காரர்களை உள்ளிழுத்தாலும் அது அந்நியமற்ற, பிரசன்ன விதானகே என்ன எழுதினாரோ அதையே பிரதிபலித்துக் காட்டி நிற்கின்றார்கள். அதுதான் அந்தப் படைப்பாளிக்குப் பரஸ்பரம் இவர்கள் செய்த கெளரவம் என்று படத்தோடு பயணிக்கும் போதே எண்ண வைத்து விடுகின்றது.

இன்று பிரித்தானியரால் விடுவிக்கப்பட்ட தேசமாக இருந்தாலும், இன, மதப் பூசல்களோடும், வர்க்க வேறுபாடுகளும், சாதீய அமைப்பு முறைகளுமாக இயங்கும் சபிக்கப்பட்ட இலங்கைத் தீவில் இருந்து

“சாதியே இல்லையடா” என்றொரு குரல் இந்தப் படைப்பின் வழி எழுகின்றது. அதில் பிரச்சார நொடி அற்ற யதார்த்தம் முகத்தில் அறைகின்றது.

Gaadi, திக்கிரி & விஜயவின் காதல் கதை அன்று, அந்த வரலாற்றின் இரு பயணிகள் அவர்களின் வழியே சாதிய அமைப்பின் அவல யதார்த்தங்களைப் பேசுமொரு படைப்பு.

Gaadi, 2019 ஆம் ஆண்டில் நிகழ்ந்த உலகத் திரைப்பட விழா வழியாக 100 பார்க்க வேண்டிய படங்கள் என்ற வகுப்பில் உள்ளடங்கிய கெளரவமும், 18 வது டாக்கா சர்வதேச திரைப்பட விழாவில் (2020) சிறந்த படமாக சிறப்பு நடுவர் விருதும் கிட்டிய பெருமையும் கொண்டது. பூசான் திரைப்பட விழாவிலும் பங்கேற்றுப் பெருமை கொண்டது. 

பிரிஸ்பனில் நிகழ்ந்த அந்த விருதேற்பு நிகழ்வோடு சிட்னி வந்த பிரசன்ன விதானகேயின் Gaadi படத்தின் திரையிடலில் அவரோடு மனம் விட்டுப் பேசும் வாய்ப்பும் கிடைத்தது.

பொன்னியின் செல்வன் படத்துக்காக இலங்கையிலேயே நடிகர்களைத் திரட்டி அந்தக் காட்சிகளுக்கு உதவுவதற்காக மணிரத்னம் வேண்டுகோளை அவரிடம் முன் வைத்ததை நமது ஈழத்துப் படைப்பாளி கேசவராஜன் அண்ணனும் சொல்லி நடிகர்களைத் திரட்ட உதவியிருந்தார். ஆனால் கோவிட் இரண்டாம் அலையில் இந்த முடிவு கைவிடப்பட்டு தாய்லாந்திலேயே இலங்கைக் காட்சிகளும், இந்திய நடிகர்கள் கலப்போடு எடுக்கப்பட்டதை ஆதங்கப்பட்டுச் சொன்னார் பிரசன்ன.

இதுவரை வந்த இந்தியத் தமிழ் சினிமாக்களில் மிகத் திருத்தமான சிங்களப் பிரயோகத்தை பொன்னியின் செல்வனில் அவதானித்ததைக் குறிப்பிட்டேன். இதற்காகப் பழங்காலப் பேசும் சிங்கள மொழிப் பிரயோகத்தை அதன் இயல்பு கெடாமல் பயன்படுத்த உதவியதாகவும், இலங்கை மன்னன் மகிந்தனாக நடித்த ஷாம் பெர்னாண்டோவை (Gaadi இலும் முக்கிய பாத்திரம்) தன்னுடைய With You, Without You படத்தை முன்பு பார்த்த அனுபவத்தில் மணிரத்னம் விரும்பி ஒப்பந்தம் செய்ததாகக் குறிப்பிட்டார் பிரசன்ன விதானகே.

நம் தமிழ்ச் சூழலிலும் பிரமாண்டப் பகட்டின்றி, புனைகதைப் பிரமாண்டமின்றி காட்சிப்படுத்தப்படாத வரலாற்றின் பக்கங்கள் முடங்கிக் கிடக்கின்றன. ஆனால் கொள்வார் யாருமிலர் என்ற ஏக்கமே எழுந்தது இந்தப் படைப்பைப் பார்த்த பின்.

கானா பிரபா

வர்ணராமேஸ்வரன் - இசைக்கு எல்லை வகுக்காக் கலைஞன் நினைவில் ஓராண்டு

ஈழத்து இசை வானில் சாஸ்திரிய சங்கீத மரபையும், தமிழ்த் தேசிய சிந்தனையையும் ஒரே தட்டில் வைத்து இயங்கிய மிகச் சில கலைஞர்களில் ஒருவர் மறைந்த நம் வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்கள்.

அடிப்படையில் வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்களின் பின்புலமும் சங்கீத்தோடு ஒரு சேர வளர்ந்தியங்கியதால் அவருக்கு இயல்பாகவே இசை மீதான வேட்கை அதிகப்பட்டதில் வியப்பில்லை.

ஈழத்தமிழர்களின் கலை வரலாற்றில் முக்கிய இடமாக விளங்கும் அளவெட்டி என்ற ஊரில் பிறந்தவர். இன்றும்  பிரபல நாதஸ்வர, தவில் வித்துவான்கள், இசைக்கலைஞர்கள், கவிஞர்கள், பாரம்பரிய கூத்து, கரகம், காவடி, இசை நாடகக் கலைஞர்களின் ஊற்றுக் கண்ணாக இந்த மண் திகழ்வது குறிப்பிடத்தக்கது.

அவருடைய தந்தையார் கலாபூஷணம், சங்கீத ரத்தினம் மு.வர்ணகுலசிங்கம் அவர்கள் ஒரு சிறந்த இசைப்பாரம்பரியத்திலே தோன்றியவர். தந்தையார் வழிப்பேரனார் மற்றும் தாயார் வழிப்பேரனார் கூட இசை நாடகக் கலைஞர்கள். இப்படியாக வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்களின் தொட்டிலில் இருந்து சங்கீத ஞானம் புகத் தொடங்கியது.

ஈழத்தில் சங்கீதம் கற்கும் மரபு நெறியின் தொடக்கமான பண்ணிசை வகுப்புகளின் வழியே தான் அவரின் பாலபாடமும் தொடங்கியது. பால்ய வயதிலேயே இசைப் போட்டிகளிலும் தன்னைப் பழக்கப்படுத்திக் கொண்டார்.  

அளவெட்டி சீனன்கோட்டை ஞானோதய வித்தியாசாலையே ஆரம்பக் கல்வியைக் கற்று, மேற்படிப்பைத் தெல்லிப்பழை மகாஜனாக் கல்லூரியிலே கற்றுத் தேர்ந்தார். 

தன் தந்தையார் கற்பிக்கும் இசை நெறிகளோடு தனக்கு வாய்த்த இசை ஆசான்களது நுட்பம் நிறைந்த வழிகாட்டலுமே தன்னைப் புடம் போட்டதாகச் சொல்லிச் சிலாகிப்பார். 

எடுத்த எடுப்பிலேயே அவர் பாடகர் என்ற அடையாளத்தை ஏற்படுத்தவில்லை. மிருதங்கம், கீபோர்ட், ஆர்மோனியம் போன்ற வாத்தியங்களை மீட்டும் வாத்தியக் கலைஞராகவே அறியப்பட்டார்.

இன்னொரு பக்கம் தன்னுடைய புலமைத்துவத்தை வளர்த்ததில்,

1987 ஆம் ஆண்டு யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழக நுண்கலைப்பிரிவிலே இணைந்தவர் நான்கு ஆண்டுகல் இசைக்கலைமணி என்ற பட்டத்தைக் கற்றுத் தேர்ந்து தொடர்ந்து ஐந்தாண்டுகள் இசை விரிவுரையாளராகவும் கடமையாற்றினார்.

இவ்விதம் தன் கல்விப் பின்புலத்தைச் செழுமையாகக் கட்டமைத்தவர், இன்னோர் பக்கம் தன் மண்ணையும், மக்களையும் நேசிக்கும் யதார்த்தம் மிகு கலைஞனாகவும் மிளிரத் தொடங்கினார். மெல்லிசைப் பாடல்களையும் பாடுவது, அவற்றைத் தானே பண் கொண்டு இசையமைப்பது என்பதில் அவருக்கிருந்த தீவிர ஈடுபாடும் இதற்கு உரமூட்டியது எனலாம்.

அளவெட்டி மண்ணில் இருந்து அவர் இடம் பெயர்ந்து வாழ்ந்த இணுவில் மண்ணும் இசை மரபைக் காத்து வரும் ஊர் என்பதால் அங்கேயும் அவருக்கு ஏதுவான சூழல் எழுந்தது. ஈழத்தின் உச்ச இசை சாகித்தியம் கொண்ட இணுவை வாழ் பிரம்மஶ்ரீ நா.வீரமணி ஐயர் அவர்களது நட்பும், அரவணைப்பும் கூட வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்களது முயற்சிகளுக்கு உற்சாகமூட்டித் தொடர வைத்தன. 

ஈழத்துப் போராட்ட எழுச்சிப் பாடல்களை ஆரம்பத்தில் தமிழகத்தின் இசையமைப்பாளர்கள், பாடகர்களை வைத்துப் பதிவு பண்ணிய காலம் கடந்து ஈழத்துக் கலைஞர்களை வைத்தே உருவாக்க வேண்டும் என்ற அக, புறக் காரணிகளுக்குத் தோள் கொடுத்தவர்களில் வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்கள் முக்கியமானவர்.

நெருக்கடி மிகு பொருளாதாரத் தடை, மின்சாரம் இல்லா அக்காலத்தில் எழுந்த ஈழத்துப் போர்க்கால எழுச்சிப் பாடல்களில் வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்களை விலத்தி வரலாறு எழுத முடியாது.

“தாயகக் கனவுடன் சாவினைத் தழுவிய சந்தனப் பேழைகளே!”

இன்று வரை நவம்பர் 27 இல் மாவீரர்களை நினைவு கூரும் நாளில் எழும் உணர்வுக் குவியல் அந்தப் பாடல். அதுவே அவரின் தொடக்கப் பாடலாய் அமைந்திருந்தாலும், 

“தாயக மண்ணின் காற்றே என்னில் வீசம்மா” பாடலே வர்ணராமேஸ்வரன் பாடி வெளிவந்த பாடலாக அமைந்தது. 

அந்தக் காலத்தை நினைத்துப் பார்த்தால் இப்போதும் நினைவுகள் பூக்கும் ஒரு வரலாறு, கடும் போர்ச் சூழலில், கனத்த இருள் போர்வையில் சைக்கிள் டைனமோ சுழற்றி “அப்புஹாமி பெற்றெடுத்த லொகு பண்டாமல்லி” பாடலை ஒலிக்க விட்டுச் சின்னன்களின் ஆட்டத்தை ரசித்தது.

அடிப்படையில் சாஸ்திரிய இசைக் கலைஞராக அமைந்தவர் ஒரு பன்முகப் பாடகராக மிளிர்ந்தார் என்பதற்குச் சாட்சியாக, 

“தாயக மண்ணின் காற்றே” கொடுக்கும் மெல்லிசை உணர்வும்,

“அப்புஹாமி பெற்றெடுத்த லொகுபண்டா மல்லி” தரும் துள்ளிசை உணர்வும் சான்று பகரும். 

இன்னொரு புறம் பக்தி நெறி இலக்கியமாகவும், அதேவேளை போரால் துன்பப்படும் சனங்களின் துயரப்பாடுகளின் வெளிப்பாடாகவும் அமைந்தவை “நல்லை முருகன் பாடல்கள்”.

இதன் வழியாக வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்களின் வீச்சு இன்னொரு திசையைக் காட்டியது. இன்று வரை நல்லூர்க் கந்தன் ஆலய மகோற்சவ காலங்களில் புலம்பெயர் வானொலிகள் கொடுக்கும் படையலாகவும் “நல்லை முருகன் பாடல்கள்” திகழ்கின்றன.

“நல்லூர்க் கந்தன் மகோற்சவ காலத்தில் ஒரு சமயம் புதுவை இரத்தினதுரையும், நானும், மற்றும் சில நண்பர்களும் நல்லூரின் வீதியிலே திலீபன் அண்ணா உண்ணாவிரதம் இருந்த இடத்துக்கு அருகாமையிலே, மனோன்மணி அம்மன் கோயிலுக்கு முன்பாக நாங்கள் அந்த மணலிலே அமர்ந்திருப்போம். அப்போது இசை விழாவில் படிக்கும் பாடல்கள் ஸ்பீக்கரிலே போய்க்கொண்டிருக்கும். அப்போது புதுவை அண்ணா மிகுந்த ஆதங்கத்தோடு சொன்னார். 

"எடேய் இஞ்ச பார்ரா, 

இஞ்சை வந்து குண்டு விழுகுது, ஷெல் விழுகுது, 

இவங்கள் ஒருத்தருக்கும் இதைப் பற்றி ஒரு அக்கறையும் இல்லை, இருந்து தெலுங்கிலை பாடிக்கொண்டிருக்கின்றாங்கள், 

உதெல்லாம் ஆருக்கு விளங்கும்?

 உதுகளும் இருந்து தலையாட்டிக் கொண்டிருக்குதுகள்" 

என்று சொல்லி ஆதங்கப்பட்டார். 

அப்போது இசைவிழாவில் நான் கச்சேரி செய்கின்ற நாள் வருகின்றது. அப்போது நான் சொன்னேன் 

"புதுவை அண்ணா! நாங்கள் இதை வித்தியாசமாகச் செய்வோம்" 

என்ற போது அவர் சொன்னார், எங்களுடைய தேவார திருவாசகங்களிலே கூட எத்தனையோ விடுதலை உணர்வை வெளிப்படுத்தக் கூடிய பாடல்கள் இருக்கின்றது. "நாமார்க்கும் குடியல்லோம், நமனை அஞ்சோம்" அப்படிப் பல பாடல்கள் இருக்கின்றன. அவற்றைக் கூட இவர்கள் எடுத்துப் பாடியிருக்கலாமே என்று ஆதங்கப்பட்டார். அப்போது நான் சொன்னேன், "நீங்களே எழுதுங்களேன், நாங்கள் அவற்றை படிப்போம்" என்று. எங்களுடைய இசைக் கலைஞர்களிடம் போய்க் கேட்டபோது "இல்லையில்லை சங்கீதம் என்றால் இப்படித்தான் பாடவேணும், இப்படியெல்லாம் செய்யமுடியாது" என்ற போது நாங்கள் சவாலாக எடுத்து புதுவை அண்ணா பாடல்கள் எழுத நான் எனது கச்சேரியில் பாடினேன். பின்பு எங்கள் ஆசிரியர் என்.வி.என்.நவரட்ணம் அவர்கள் கூட இவற்றை எடுத்துப் பாடினார். அதன் பின்னர் அதே இசைவிழாவின் இறுதி நாள் நிகழ்வென்று நினைக்கின்றேன். எங்களுடைய பொன்.சுந்தரலிங்கம் அண்ணா அவர்கள் கூட சில பாடல்களை எடுத்துப் பாடியிருந்தார். அதன் பின் புதுவை அண்ணாவின் "நினைவழியா நாட்கள்" நூலின் வெளியீட்டு விழாவில் இந்தப் பாடல்கள் பன்னிரண்டைச் சேர்த்து என்.வி.என்.நவரட்ணம் ஆசிரியர் அவர்களும் நானும் இணைந்து ஒரு இசை நிகழ்ச்சியை நடத்தியிருந்தோம். அதன் பின்பு தான் இந்தப் பாடல்களை ஒரு ஒலித்தட்டாகப் போட எண்ணி கண்ணன் மாஸ்டரைக் கூப்பிட்டு, ஏற்கனவே மெட்டுப் போட்டுப் பாடிய பாடல்களை இடையிசை, முன்னிசை எல்லாம் சேர்த்து ஒரு ஒலித்தட்டாக வந்தது. ஆனால் நாங்கள் செய்யும் போது இந்தப் பாடல்கள் வெளிநாடுகளுக்கும் பரவி ஒரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்தும் என்று நினைத்துச் செய்யவில்லை. இப்போது ஒவ்வொரு நல்லூர் திருவிழாக்காலங்களிலும் ஒலிக்கின்ற பாடல்களாக இவை மாறி விட்டன. அதன் பின்பு நாங்கள் "திசையெங்கும் இசை வெள்ளம்" என்னும் இசைத் தட்டையும் வெளியிட்டோம். அது ஓவ்வொரு கோயிலுக்கும் ஒவ்வொரு பாடல்களாக வந்தது.

இப்படியாகத் தன் போர்க்காலப் பாடல்களில் பக்தி இசை நெறியை வளர்த்ததை வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்கள் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.

“வேப்ப மரக்காற்றே நில்லு........

வேலியோரப் பூவே சொல்லு.....

தோப்புக்குயில் பாடுவது

ஜீவகானமா....?

இல்லை...வேதனையில் வாடும்

எங்கள் தேசராகமா.....?

வேப்பமரக் காற்றே நில்லு.......”

இடம் பெயர்ந்து துன்பப்பட்ட வேளையிலும் அந்தச் சனங்களின் குரலாகவும் இவ்விதம் ஒலித்தார்.  

“எங்களுக்கான சில பணிகள் இருக்கின்றன. நாம் நடந்து வந்த பாதையை மறக்க இயலாது, மறக்கவும் கூடாது. நாங்கள் இங்கே வந்துவிட்டோம்.எங்களுடைய உறவுகள் நாளும் அந்தக் கொடு நிகழ்வுகளுக்குள் சிக்கித் தவிக்கின்றார்கள். எனவே நாங்கள் இங்கிருந்து நாங்கள்

என்னென்னவெல்லாம் செய்யமுடியுமே அவற்றைச் செய்ய வேண்டிய காலத்தில் நாம் இருக்கின்றோம். எனவே என்னால் முடிந்த அளவிற்கு இங்குள்ள நிகழ்வுகளில் எங்களுடைய வலிகளை, வரிகளாக்கிப் பாடுவது தான் என்னுடைய காலத்தின் பணியென்பேன். கலைஞன் என்பவன் காலத்தின் கண்ணாடி என்பார்கள். ஏற்கனவே எப்பவோ நடந்த, யாருக்காகவோ எழுதிய பாடல்களை எங்களின் இனம் அழிந்து கொண்டிருக்கும் போதும் பாடிக் கொண்டு இது தான் இசையென்பதை நான் ஏற்கமாட்டேன். சமகாலத்தைப் பிரதிபலிக்காத எந்தக் கலையும், எந்தக் கலைஞனும் மக்கள் மனங்களிலே இடம்பெற்று வாழ முடியாது என்பது என் கருத்து”

இவ்விதம் புலம்பெயர்ந்து கனடா தேசத்தில் வாழ்ந்தாலும் தன் தாயகம் மீதும், தன் மக்கள் மீதும் நேசம் கொண்ட கலைஞனாக விளங்கினார். சு.ப.தமிழ்ச்செல்வன் தொடங்கி, அன்டன் பாலசிங்கம் உள்ளிட்டோர் உதிர்ந்த போது தன் பாடல்களின் வழியே இசையஞ்சலி செலுத்தியவர் முள்ளிவாய்க்கால் துயரத்தையும் கனத்த வேதனையோடு பதிவு செய்தவர். 

புலம்பெயர் சூழலில் பல ஈழத்து இளம் கலைஞர்கள் வெளிச்சம் பெற வேண்டிக் குரல் கொடுத்தவர்.

கலைப் படைப்புகள் என்பவை காலத்தின் கண்ணாடிகளாகத் திகழ வேண்டும், கலைஞன் என்பவனும் அவ்விதமே என்ற சிந்தனையின் செயல் வடிவங்களில் ஒருவர் வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்கள். 

சம காலத்தில் ஈழத்தின் வாத்தியக் கலைஞர் சதா.வேல்மாறன் அவர்களது இழப்பில் துயருற்றிருக்கும் எம் ஈழத்துச் சமூகம் வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்களது திடீர் மறைவால் வெறுமையான மனநிலைக்கு ஆட்பட்டிருக்கிறது. இன்னும் மூன்று தசாப்தங்களாயின் தான் கொண்ட இசை மரபின் வழியே ஈழத்துச் சமூகத்தின் நாதமாக விளங்க வேண்டியவரின் இழப்பு பேரிழப்பே.

கானா பிரபா

இந்தக் கட்டுரை வர்ண ராமேஸ்வரன் அண்ணனின் இழப்பில் துயருற்றிருந்த வேளை கடந்த ஆண்டு கனடா தேசியம் பத்திரிகை வேண்டுகோளில் எழுதி அனுப்பியது.

கே.எஸ்.சிவகுமாரன் விண்ணேகினார்

ஈழத்தின் பெருமை மிகு ஆளுமைகளில் ஒருவரான கே.எஸ்.சிவகுமாரன் அவர்களது இழப்பில் துயருறுகின்றேன் 🙏

அவரோடு நான் முன்னர் நிகழ்த்திய நேர்காணல்

ஈழத்துத் திறனாய்வாளர் கே.எஸ்.சிவகுமாரன் பேசுகிறார்

கே.எஸ் சிவகுமார் அவர்கள் 1936ஆம் ஆண்டில் மட்டக்களப்பில் பிறந்து கொழும்பை வாழ்விடமாக கொண்டவர். திரைப்படம் இலக்கியம் விமர்சனம் என்று கடந்த 50 வருடங்களுக்கு மேலாக இலங்கையை மையமாகக் கொண்டு எழுதி வருபவர். கடந்த மாதம் அவுஸ்திரேலியா வந்த பொழுது அவரை நான் எமது அவுஸ்திரேலிய தமிழ் ஒலிபரப்புக் கூட்டுத்தாபனம் சார்பில் சந்தித்தேன்.

அந்தப் பேட்டியின் எழுத்து வடிவத்தைப் படிக்க

http://www.madathuvaasal.com/2011/04/blog-post.html

ஒலி வடிவம்

https://m.youtube.com/watch?feature=youtu.be&v=UvSsHcCWdQw

777 Charlie தனிமையின் தோழமை

 

" உதேன், கட்டிவச்ச குழையெல்லாம் அப்பிடியே கிடக்குது?
,ஏன் சாப்பிடேல்லை?
இல்லாட்டால் இந்தா, இந்தக் கஞ்சியைக் குடி"

அப்பா தன் வளர்ப்பு ஆட்டுடன் கதைத்துக் கொண்டிப்பார்.

" அப்பா! வயசு போன காலத்தில ஏன் உந்த ஆடு வளர்ப்பு?" அங்கலாய்ப்போடு நான்.
" தம்பி! நீங்களெல்லாம் இங்கை இல்லாத குறைக்கு ஒரு ஆறுதலுமாச்சு"
என்று மெல்லச் சிரிப்போடு என் அப்பா சொல்வார்.

குடும்பத்தில் எல்லாப் பிள்ளைகளும் வெளியேறிய வெறுஞ் சூழலில் இதுவொன்றும் புதிதல்ல எங்கள் ஊர்ப்பக்ம்.
ஒவ்வொருவரின் வளர்ப்புப் பிராணிகளும் வளர்ப்புப் பிள்ளைகள் போலே ஆகிவிடுவதுமுண்டு.

நேற்று 777 Charlie படத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போது என் நினைவோட்டம் ஈழத்தில் தனிமையில் இருக்கும் அந்த ஜீவன்களையும் தொட்டு விட்டு வந்தது.

ரூபவாஹினியின் ஆரம்ப காலத்துத் தொடரில் வந்த Lassie வீரதீர நாயும் நினைவுக்கு வந்து போனது.

எதிலும் பிடிமானம் இல்லாத, தன்னைப் பற்றிக் கூடக் கவலைப்படாதவன் வாழ்க்கையிலும் ஈரம் பொசியும் என்பதை மனிதனுக்கும், நாய்க்கும் இடையிலான பந்தம் வழியாக வெளிப்படுத்துகின்றது இந்தப் படைப்பு.

முரட்டுத்தனமான இளைஞன், அவனைப் பயத்தோடும், சில சமயம் வெறுப்போடும் பார்க்கும் சுற்றம் என்று ஆரம்பிக்கும் போதே ஏதோ மாமூல் சினிமாவுக்குத் தானே தாவப்போகிறது என்ற தீர்மானங்களைச் சில நிமிடங்களிலேயே பொடியாக்கி விட்டு,
தர்மா என்ற அந்தத் தனியனோடும், அவனோடு வந்து சேரும் சார்லி என்ற நாயோடும் எம் மனம் ஒட்டியுறவாடுகின்றது.
அதனால் தான் பட ஓட்டத்தின் இறுதியில் அந்தப் பனி மழையில் நாயைக் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டே அவன் கதறும் போது நம் மனமும் ஓலமிட்டு அழுகின்றது.


777 Charlie வெறும் கன்னட சினிமாவாகவோ, அல்லது அதைச் சற்றே விரித்து இந்திய சினிமாகவோ கொள்ளக் கூடாது, இன்னும் பரந்து விரிந்த உலக சினிமா என்ற பொது இலக்கணத்தில் அமையக் கூடிய சர்வ இலட்சணமும் நிரம்பியது. தர்மாவும், அவனைச் சுற்றிய சூழலும், அவன் புழங்கும் மனிதர்களுமாக எல்லாமே பொதுத்தளத்தில் வைத்துப் பார்க்கக் கூடிய வகையில் அமைந்துள்ளது. இங்கே வலிந்திழுத்த சண்டித்தனங்களோ, காதல் ஊடல்களோ, நரகச் சுவைகளோ அன்றி காட்சிகளில் படிமானங்கள் வழியே இயல்பாகக் கடத்தப்படும் ஆக்ரோஷம், மனிதாபிமானம், எள்ளல்கள் என்று அது படைப்பைச் சுற்றியே தேவையோடு பயணிக்கின்றது.

உணர்வோட்டம் என்பதன் அர்த்தத்தைப் படம் தொடங்கி அதன் முடிவு எல்லை வரை அனுபவிக்க முடிகிறது.

தன் சிறு வயதிலேயே குடும்பமே விபத்தில் பலியாக, தனியன் ஆகும் தர்மாவுக்குத் தொழிற்சாலை வேலை முடிந்தால் அந்தச் சிறு தொலைக்காட்சிப் பெட்டியில் சார்லி சாப்ளின் படம், பியர், சிகரெட், இரண்டு இட்லி. அதைத் தவிர யாரையும் தன்னிடம் அண்டவிடாத ஒரு வளையத்தோடு இருப்பவன். இவனிடம் எதிர்பாராதவிதமாக வந்து சேரும் நாயை வெறுப்போடு விரட்டியடிக்கிறான். ஆனால் சந்தர்ப்பங்களும், சூழலும் அந்த நாயை அவனோடேயே வைத்திருக்க வேண்டி வருகிறது. ஒரு கட்டத்தில் அவனிடமிருந்து அது விலகிப் போக வேண்டிய நேரம் அவன் மனதில் மாறுதல் எழும் காரணி உருவாகின்றது.

 
மெல்ல மெல்ல பிரிக்க முடியாத பந்தம் அந்த இரு ஜீவனுக்குள்ளும் தேங்கி விடுகிறது. தொலைக்காட்சியில் பார்த்து ஆசைப்படும் பனிப் பொழிவைத் தன் சார்லியும் காண வேண்டும் என்று அதனைச் சுமந்து கொண்டு இமாசலப் பிரதேசம் வரை பயணிக்கின்றான்.
அதுநாள் வரை அவன் வாழ்க்கையில் கண்டிராத அனுபவங்களை சார்லி வழியாக தர்மாவின் வாழ்க்கையை மாற்றி விடுகின்றது என்ற உணர்வுமிக்க காவியம் இந்தப் படம்.

அந்த இட்லிக் கடைத் தாத்தா. பாட்டிகேட்ட இரண்டு இட்லிக்கும் மேலாக ஒன்றை ஆசையாகத் திணித்து வைக்கும் பாட்டி, ஆனால் அந்த மிச்ச ஒன்றை அவன் தூர வீசும் போது அது அந்த நாய்க்குப் பசியாற்றி விளைவிக்கும் நேசம். பின்னர் தன் முரட்டுத்தனத்தை எல்லாம் ஒழித்து விட்டு தாத்தாவுக்கு ஆசையோடு பிரம்பு வாங்கிக் கொண்டு போவது, எங்கோ தூர தேசத்தில் இருந்து பாட்டியின் குரலைக் கேட்க ஆசைப்பட்டு தொலைபேசி அழைப்பெடுப்பது,
புதிய விருந்தாளி நாய்க்காக அவனோடு ஒட்டியுறவாடும் பக்கத்து வீட்டுச் சிறுமியின் நேசம், சிரிப்பு மூட்டிக் காரியம் சாதிக்கும் மிருக வைத்தியர், பிராணிகள் மீதான நேசத்தைக் காட்டும் அந்தப் பெண்ணும் குழுவினரும் என்று 777 Charlie கதையோட்டத்தில் கவிதை மாதிரியான காட்சிகளோடு இணையும் கதாபாத்திரங்களும், நிகழ்வுகளும்.

 

இந்த மாதிரியான நேர்த்தியான படைப்புக்குத் துணை நிற்கும் பெரும் பலமாக நொபின் பால் இசை, அரவிந்த் காஷ்யாப் ஒளிப்பதிவு கூடவே நச்சென்ற படத்தொகுப்பும். அதுவும் இரவு நேரங்களிலும், வட இந்திய தேசங்களிலும், பனிமலைகளிலும் தாவும் கேமரா அப்படியே நம்மையும் கூடவே இழுத்துப் போகும் பிரமை.

விரக்தி மனநிலையோடு இருப்பதில் இருந்து மெல்ல மெல்லக் கரைந்து சரணாகதி அடையும் ஒரு மனிதனின் உணர்வை அப்பட்டமாகப் பிரதிபலிக்கும் ரஷித் ரெட்டி படம் முழுக்க மிக நடிப்பே இல்லாமல் நம்மை ஈர்க்கிறார். அதுவும் சார்லிக்கு நோய் வந்ததைக் கேட்டுத் துடிதுடிப்பதும் அந்த உயிரினத்துக்காத் தன்னையே ஒப்படைப்பதுமாக மனுஷர் வாழ்ந்திருக்கிறார்.

தேவர் பிலிம்ஸ், இராம நாராயணன் காலத்து ஆளாக இல்லாமல் ஏதோ ஒளித்து வைத்த காமராவுக்கு முன்னே நிகழ்வோட்டம் காட்டும் யதார்த்த நாய்க்குட்டி.
விலங்கு நலச் சேவகி சங்கீதா ஶ்ரீஹரி, விலங்கு வைத்தியர் ராஜ் பி.ஷெட்டி ஆகிய முக்கிய கதாபாத்திரங்களின் தேர்வு தான் இந்தப் படத்தை மிக நெருக்கமாக இன்னும் வைத்திருக்கின்றது.

கொஞ்ச நேரமே வந்தாலும் நெஞ்சை அள்ளும் தமிழுக்கு அந்நியோன்யமான பாபி சின்ஹா

தன்னைக் காக்க வந்த அந்த உயிரினத்துக்காக, அது ஆசைப்பட்ட பனிப்பொழிவு வரை அவன் அழைத்துப் போகும் காட்சியில் நெகிழ்ந்து நெக்குருகி விடும் நம் மனம்.

“சார்லி மாதிரி எத்தனையோ ஜீவன்கள் காத்திட்டிருக்கு,
ஒரு நல்ல மனுஷன் கிடைக்க, அரவணைப்புக்காக”

என்ற செய்தியோடு 777 Charlie நிறைவுறுகின்றது.
இந்தப் படம் பார்த்த பின்னர் சார்லியும், தர்மாவும் நம்மில் ஒருத்தர் ஆகிவிடுவார்கள்.

“அழகானதே பூம்பாதையில் நம் பயணம்
விழியோரம் விதை பூக்கும் அழகான தருணமே
அன்பைச் சொல்லும் பேராலயம் உறவே....”

https://www.youtube.com/watch?v=VaKaGckKY9w

கானா பிரபா

அப்பாவை நினைப்பூட்டும் ஆடி அமாவாசை

அந்தா அந்த பொந்துக்குள்ளை 

ஓடிப் போய் ஒளிச்சிடுவார் எங்கட அப்பா" 

அண்ணன் காட்டிய திசை கீரிமலைக் கேணிக்குள் இருக்கும் ஒரு பகுதி.

2019 செப்டெம்பரில் அப்பா எங்களை விட்டு நிரந்தரமாகப் பிரிந்து விட்ட பிறகு நானும், அண்ணாவும், உறவினர்களுமாகக் கீரிமலைக் கடற்கரைக்கு வந்து அப்பாவின் அஸ்தியைக் கரைக்க வந்து, அப்பாவுக்கான கிரியைகளை அங்கே செய்த பின்னர் அந்தக் கேணிக்குள் குளிக்கும் போது தான் அண்ணா அந்தக் கேணிப்பக்கம் உள்ள பொந்தைக் காட்டிச் சொன்னார்.

கீரிமலைக் கடற்கரைக்கு எத்தனையோ தடவை குளிக்க வந்தாலும் இந்த அனுபவம் எங்களுக்கு முதன்முதல் கிடைத்த போது அண்ணாவைப் பார்த்துச் சிரித்து விட்டு உள்ளுக்குள் அழுது கொண்டிருந்தேன்.

“பயப்பிடப் பிடாது ஐயா, மனம் தான் பேய்”

என்று அப்பா அந்தக் கேணிக்குள் என்னை இழுத்துப் போய்த் தன் மேல் கிடத்தி விட்டு நீட்டி நிமிர்ந்து நீச்சல் சாகசம் செய்த என் குழந்தைப் பருவத்துக்குப் போனது போல இருந்தது அந்த நேரம்.

அப்பா ஒரு நீச்சல் வீரர். அயலில் ஒரு வீட்டில் வேலை செய்த பெண் விரக்தியால் கிணற்றில் குதித்த போது, எல்லோரும் திக்கற்றுப் போய் நிக்க, அந்த வழியால் வந்த அப்பா பொத்தென்று கிணற்றில் பாய்ந்து அந்தப் பெண்ணைக் காப்பாற்றிய கதையை அப்பாவின் மரண வீட்டில் யாரோ சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள். 

ஒருகாலத்தில் கீரிமலை பஸ் என்று இலங்கைப் போக்குவரத்துக் கழகத்தின் சிவப்பு பஸ் சனி, ஞாயிறு தினங்களில் யாழ்ப்பாணத்தின் மற்றைய பாகங்களில் இருந்து சனத்தை அள்ளிப் போட்டுக் கொண்டு வந்து கீரிமலையில் வந்து கொட்டும். சனம் எல்லாம் குழந்தைகளாக மாறிக் கேணிப் பக்கம் ஓடுவதும் கடலில் பாய்வதுமாக ஒரே கொண்டாட்டம் தான். அந்தக் காலத்தில் எங்கள் ஊருக்கு இருந்த நீச்சல் குளியல்களில் ஒன்று கீரிமலை மற்றது கசூரினா கடற்கரை. கீரிமலையில் குளித்து விட்டு மண்டபத்தில் வறுத்த கச்சானைக் கொறித்துக் கொண்டிருக்கும் ஒரு கூட்டம். கூவில் பனங்கள்ளுத் தேடிப் போகும் இன்னொரு பகுதி.

"எங்கட அப்பா தன்ர இடுப்புப்பக்கமா முன்னுக்கு இருத்தி நீச்சல் பழக்கிக் காட்டுவார்" அண்ணன் பழைய நினைவில் மூழ்கிப்போனார்.

கீரிமலை, சுற்றுலாப்பயணிகளுக்கான ஸ்தலமாக மட்டுமன்றி இறந்தவர்களுக்குப் பிதிர்க்கடன் தீர்க்கும் பெரும் தலமாகவும் விளங்கிவருகின்றது. எங்கள் ஊரில் இறந்த ஒருவரின் பிதிர்க்கடன் தீர்க்கவெண்ணிக் கீரிமலை புறப்பட்டு சுனாமியால் ஐந்து பேர் காவு வாங்கப்பட்ட செய்தியும் உண்டு.

திருமூலரால் சிவபூமி என்று சிறப்பிக்கப்பட்டது ஈழத் தாயகம்.

வடக்கே யாழ்ப்பாணத்தின் கீரிமலையில் நகுலேஸ்வரம், வட மேற்கே மன்னாரில் திருக்கேதீச்சரம், கிழக்கில் திருகோணமலையில் திருக்கோணேச்சரம், மேற்கே சிலாபத்தில் முன்னேஸ்வரம், தெற்கே காலியில் தொண்டீச்சரம் என்று ஈழத்தின் ஐந்து முனையங்களிலும சிவாலயங்கள் தொன்ம காலத்தில் நிறுவப்பட்டு விளங்கி வருகின்றன. 

ஜமத்த முனிவர் தன் முன்னோர்களுக்குச் சிரார்த்தம் செய்ய முடிவு செய்து அதைச் சிறப்பாக நடத்தித் தரும்படி தன் குருநாதர் பிருகு முனிவரிடம் கேட்டார். சிரார்த்த தினத்தன்று எதிர்பாராதவாறு வியாசமுனிவர் ஜமத்த முனிவரின் ஆசிரமத்துக்குப் போனார். ஆசாரியார்களில் முதன்மையான வியாசமுனிவருக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்தாக வேண்டுமே என்று ஜமத்த முனிவர் குழப்ப நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டார். சிரார்த்தம் தாமதமாகியது. சீடன் தன்னை அழைத்துச் செல்ல வராததைக் கண்ட பிருகு முனிவர் கீரி உருவம் எடுத்து ஜமத்த முனிவரின் ஆசிரமத்துக்குள் புகுந்தார். அங்கு தன்னிலும் உயர்ந்த வியாச முனிவர் இருப்பதைக் கண்டார். சிரார்த்தத்திற்காகச் சமைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த உணவுப்பதார்த்தங்கள் அனைத்தையும் கீரிமுகத்தில் இருந்த பிருகு முனிவர் எச்சில்படுத்திய பின் "இனி உனக்குக் கீரி முகம் உண்டாகட்டும்" என்று ஜமத்த முனிவரைச் சபித்தார். பின்னர் கோபம் தணிந்த நிலையில் கீரிமலையில் உள்ள வாவியில் மூழ்கித் தம்பேஸ்வரப் பெருமானை வழிபட்டால் உன் கீரிமுகம் நீங்கும்" என்று சாப விமோசனம் கொடுத்தார். பிதிர்க்கடனுக்கான உணவுப்பதார்த்தங்கள் எச்சில்படுத்தப்பட்ட நிலை கண்ட வியாசரும் ஜமத்த முனிவருக்கு "உனது குலம் இனி இல்லாமல் போகும்" என்று சாபமிட அவர் கீரி முகம் கொண்ட முனியாக அதாவது நகுல (கீரி) முனியாக மாறிப்போனார். (வரலாற்றுக் குறிப்புக்கள் உதவி: கோபுர தரிசனம் கோடி புண்ணியம் நூலில் இருந்து).

கீரிமலையில் இப்போது யாத்திரீகர் மடத்தை நிறுவி அரும்பணி ஆற்றி வருகின்றார் செஞ்சொற் செல்வர் ஆறு திருமுருகன் அவர்கள். 2017 ஆம் ஆண்டில் நான் தாயகம் போன போது என்னை அங்கு அழைத்துப் போய் ஆசையாக சிவபூமித் தொண்டு நிறுவனத்தின் அருஞ்செயல்கள். ஒவ்வொன்றாகக் காட்டிக் காட்டிப் பேசிய போது இதுவும் ஒன்றாக இருந்தது.

 தமிழகத்தில் இராமேஸ்வரம் போன்று இலங்கையில் இறந்தோருக்குப் பிதிர்க்கடன் செய்யும் புண்ணியத் தலங்களில் வடக்கே கீரிமலை போன்று, கிழக்கில் அமிர்தகழி மாமங்கேஸ்வரர் கோயில் சிறப்பாகக் கொள்ளப்படுவது.

இன்று காலை காரில் பயணிக்கும் போது கனேடிய வானொலியில் இன்றைய ஆடி அமாவாசையில் தன் தந்தையை நினைத்து இந்தப் பாடலைக் கேட்டார். கேட்ட நேயர் ஒரு கிறீஸ்தவப் பெண்மணி.

மீண்டும் உள்ளுக்குள் அழுதேன் அப்பாவை நினைத்து.

நூறு கோவில் தேவை இல்லை 

தாயும் தந்தையும் போதுமே 

ஊரில் உள்ள தெய்வம் எல்லாம் 

எங்கள் வீட்டில் வாழுமே

https://www.youtube.com/watch?v=bRKPHd8Oous

அப்பா! நீங்கள் எந்த உலகத்தில் இருந்தாலும் 

எங்களோடு தான் இருக்கிறீர்கள்.

ஆழ் உறக்கத்தின் கனவுகளில் அடிக்கடி நீங்கள் வருவீர்கள் 

இன்னும் வாருங்கள்

உங்கள் பட்சமுள்ள 

பிரபு

கானா பிரபா

28.07.2022