ஈழத்து இசை வானில் சாஸ்திரிய சங்கீத மரபையும், தமிழ்த் தேசிய சிந்தனையையும் ஒரே தட்டில் வைத்து இயங்கிய மிகச் சில கலைஞர்களில் ஒருவர் மறைந்த நம் வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்கள்.
அடிப்படையில் வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்களின் பின்புலமும் சங்கீத்தோடு ஒரு சேர வளர்ந்தியங்கியதால் அவருக்கு இயல்பாகவே இசை மீதான வேட்கை அதிகப்பட்டதில் வியப்பில்லை.
ஈழத்தமிழர்களின் கலை வரலாற்றில் முக்கிய இடமாக விளங்கும் அளவெட்டி என்ற ஊரில் பிறந்தவர். இன்றும் பிரபல நாதஸ்வர, தவில் வித்துவான்கள், இசைக்கலைஞர்கள், கவிஞர்கள், பாரம்பரிய கூத்து, கரகம், காவடி, இசை நாடகக் கலைஞர்களின் ஊற்றுக் கண்ணாக இந்த மண் திகழ்வது குறிப்பிடத்தக்கது.
அவருடைய தந்தையார் கலாபூஷணம், சங்கீத ரத்தினம் மு.வர்ணகுலசிங்கம் அவர்கள் ஒரு சிறந்த இசைப்பாரம்பரியத்திலே தோன்றியவர். தந்தையார் வழிப்பேரனார் மற்றும் தாயார் வழிப்பேரனார் கூட இசை நாடகக் கலைஞர்கள். இப்படியாக வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்களின் தொட்டிலில் இருந்து சங்கீத ஞானம் புகத் தொடங்கியது.
ஈழத்தில் சங்கீதம் கற்கும் மரபு நெறியின் தொடக்கமான பண்ணிசை வகுப்புகளின் வழியே தான் அவரின் பாலபாடமும் தொடங்கியது. பால்ய வயதிலேயே இசைப் போட்டிகளிலும் தன்னைப் பழக்கப்படுத்திக் கொண்டார்.
அளவெட்டி சீனன்கோட்டை ஞானோதய வித்தியாசாலையே ஆரம்பக் கல்வியைக் கற்று, மேற்படிப்பைத் தெல்லிப்பழை மகாஜனாக் கல்லூரியிலே கற்றுத் தேர்ந்தார்.
தன் தந்தையார் கற்பிக்கும் இசை நெறிகளோடு தனக்கு வாய்த்த இசை ஆசான்களது நுட்பம் நிறைந்த வழிகாட்டலுமே தன்னைப் புடம் போட்டதாகச் சொல்லிச் சிலாகிப்பார்.
எடுத்த எடுப்பிலேயே அவர் பாடகர் என்ற அடையாளத்தை ஏற்படுத்தவில்லை. மிருதங்கம், கீபோர்ட், ஆர்மோனியம் போன்ற வாத்தியங்களை மீட்டும் வாத்தியக் கலைஞராகவே அறியப்பட்டார்.
இன்னொரு பக்கம் தன்னுடைய புலமைத்துவத்தை வளர்த்ததில்,
1987 ஆம் ஆண்டு யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழக நுண்கலைப்பிரிவிலே இணைந்தவர் நான்கு ஆண்டுகல் இசைக்கலைமணி என்ற பட்டத்தைக் கற்றுத் தேர்ந்து தொடர்ந்து ஐந்தாண்டுகள் இசை விரிவுரையாளராகவும் கடமையாற்றினார்.
இவ்விதம் தன் கல்விப் பின்புலத்தைச் செழுமையாகக் கட்டமைத்தவர், இன்னோர் பக்கம் தன் மண்ணையும், மக்களையும் நேசிக்கும் யதார்த்தம் மிகு கலைஞனாகவும் மிளிரத் தொடங்கினார். மெல்லிசைப் பாடல்களையும் பாடுவது, அவற்றைத் தானே பண் கொண்டு இசையமைப்பது என்பதில் அவருக்கிருந்த தீவிர ஈடுபாடும் இதற்கு உரமூட்டியது எனலாம்.
அளவெட்டி மண்ணில் இருந்து அவர் இடம் பெயர்ந்து வாழ்ந்த இணுவில் மண்ணும் இசை மரபைக் காத்து வரும் ஊர் என்பதால் அங்கேயும் அவருக்கு ஏதுவான சூழல் எழுந்தது. ஈழத்தின் உச்ச இசை சாகித்தியம் கொண்ட இணுவை வாழ் பிரம்மஶ்ரீ நா.வீரமணி ஐயர் அவர்களது நட்பும், அரவணைப்பும் கூட வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்களது முயற்சிகளுக்கு உற்சாகமூட்டித் தொடர வைத்தன.
ஈழத்துப் போராட்ட எழுச்சிப் பாடல்களை ஆரம்பத்தில் தமிழகத்தின் இசையமைப்பாளர்கள், பாடகர்களை வைத்துப் பதிவு பண்ணிய காலம் கடந்து ஈழத்துக் கலைஞர்களை வைத்தே உருவாக்க வேண்டும் என்ற அக, புறக் காரணிகளுக்குத் தோள் கொடுத்தவர்களில் வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்கள் முக்கியமானவர்.
நெருக்கடி மிகு பொருளாதாரத் தடை, மின்சாரம் இல்லா அக்காலத்தில் எழுந்த ஈழத்துப் போர்க்கால எழுச்சிப் பாடல்களில் வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்களை விலத்தி வரலாறு எழுத முடியாது.
“தாயகக் கனவுடன் சாவினைத் தழுவிய சந்தனப் பேழைகளே!”
இன்று வரை நவம்பர் 27 இல் மாவீரர்களை நினைவு கூரும் நாளில் எழும் உணர்வுக் குவியல் அந்தப் பாடல். அதுவே அவரின் தொடக்கப் பாடலாய் அமைந்திருந்தாலும்,
“தாயக மண்ணின் காற்றே என்னில் வீசம்மா” பாடலே வர்ணராமேஸ்வரன் பாடி வெளிவந்த பாடலாக அமைந்தது.
அந்தக் காலத்தை நினைத்துப் பார்த்தால் இப்போதும் நினைவுகள் பூக்கும் ஒரு வரலாறு, கடும் போர்ச் சூழலில், கனத்த இருள் போர்வையில் சைக்கிள் டைனமோ சுழற்றி “அப்புஹாமி பெற்றெடுத்த லொகு பண்டாமல்லி” பாடலை ஒலிக்க விட்டுச் சின்னன்களின் ஆட்டத்தை ரசித்தது.
அடிப்படையில் சாஸ்திரிய இசைக் கலைஞராக அமைந்தவர் ஒரு பன்முகப் பாடகராக மிளிர்ந்தார் என்பதற்குச் சாட்சியாக,
“தாயக மண்ணின் காற்றே” கொடுக்கும் மெல்லிசை உணர்வும்,
“அப்புஹாமி பெற்றெடுத்த லொகுபண்டா மல்லி” தரும் துள்ளிசை உணர்வும் சான்று பகரும்.
இன்னொரு புறம் பக்தி நெறி இலக்கியமாகவும், அதேவேளை போரால் துன்பப்படும் சனங்களின் துயரப்பாடுகளின் வெளிப்பாடாகவும் அமைந்தவை “நல்லை முருகன் பாடல்கள்”.
இதன் வழியாக வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்களின் வீச்சு இன்னொரு திசையைக் காட்டியது. இன்று வரை நல்லூர்க் கந்தன் ஆலய மகோற்சவ காலங்களில் புலம்பெயர் வானொலிகள் கொடுக்கும் படையலாகவும் “நல்லை முருகன் பாடல்கள்” திகழ்கின்றன.
“நல்லூர்க் கந்தன் மகோற்சவ காலத்தில் ஒரு சமயம் புதுவை இரத்தினதுரையும், நானும், மற்றும் சில நண்பர்களும் நல்லூரின் வீதியிலே திலீபன் அண்ணா உண்ணாவிரதம் இருந்த இடத்துக்கு அருகாமையிலே, மனோன்மணி அம்மன் கோயிலுக்கு முன்பாக நாங்கள் அந்த மணலிலே அமர்ந்திருப்போம். அப்போது இசை விழாவில் படிக்கும் பாடல்கள் ஸ்பீக்கரிலே போய்க்கொண்டிருக்கும். அப்போது புதுவை அண்ணா மிகுந்த ஆதங்கத்தோடு சொன்னார்.
"எடேய் இஞ்ச பார்ரா,
இஞ்சை வந்து குண்டு விழுகுது, ஷெல் விழுகுது,
இவங்கள் ஒருத்தருக்கும் இதைப் பற்றி ஒரு அக்கறையும் இல்லை, இருந்து தெலுங்கிலை பாடிக்கொண்டிருக்கின்றாங்கள்,
உதெல்லாம் ஆருக்கு விளங்கும்?
உதுகளும் இருந்து தலையாட்டிக் கொண்டிருக்குதுகள்"
என்று சொல்லி ஆதங்கப்பட்டார்.
அப்போது இசைவிழாவில் நான் கச்சேரி செய்கின்ற நாள் வருகின்றது. அப்போது நான் சொன்னேன்
"புதுவை அண்ணா! நாங்கள் இதை வித்தியாசமாகச் செய்வோம்"
என்ற போது அவர் சொன்னார், எங்களுடைய தேவார திருவாசகங்களிலே கூட எத்தனையோ விடுதலை உணர்வை வெளிப்படுத்தக் கூடிய பாடல்கள் இருக்கின்றது. "நாமார்க்கும் குடியல்லோம், நமனை அஞ்சோம்" அப்படிப் பல பாடல்கள் இருக்கின்றன. அவற்றைக் கூட இவர்கள் எடுத்துப் பாடியிருக்கலாமே என்று ஆதங்கப்பட்டார். அப்போது நான் சொன்னேன், "நீங்களே எழுதுங்களேன், நாங்கள் அவற்றை படிப்போம்" என்று. எங்களுடைய இசைக் கலைஞர்களிடம் போய்க் கேட்டபோது "இல்லையில்லை சங்கீதம் என்றால் இப்படித்தான் பாடவேணும், இப்படியெல்லாம் செய்யமுடியாது" என்ற போது நாங்கள் சவாலாக எடுத்து புதுவை அண்ணா பாடல்கள் எழுத நான் எனது கச்சேரியில் பாடினேன். பின்பு எங்கள் ஆசிரியர் என்.வி.என்.நவரட்ணம் அவர்கள் கூட இவற்றை எடுத்துப் பாடினார். அதன் பின்னர் அதே இசைவிழாவின் இறுதி நாள் நிகழ்வென்று நினைக்கின்றேன். எங்களுடைய பொன்.சுந்தரலிங்கம் அண்ணா அவர்கள் கூட சில பாடல்களை எடுத்துப் பாடியிருந்தார். அதன் பின் புதுவை அண்ணாவின் "நினைவழியா நாட்கள்" நூலின் வெளியீட்டு விழாவில் இந்தப் பாடல்கள் பன்னிரண்டைச் சேர்த்து என்.வி.என்.நவரட்ணம் ஆசிரியர் அவர்களும் நானும் இணைந்து ஒரு இசை நிகழ்ச்சியை நடத்தியிருந்தோம். அதன் பின்பு தான் இந்தப் பாடல்களை ஒரு ஒலித்தட்டாகப் போட எண்ணி கண்ணன் மாஸ்டரைக் கூப்பிட்டு, ஏற்கனவே மெட்டுப் போட்டுப் பாடிய பாடல்களை இடையிசை, முன்னிசை எல்லாம் சேர்த்து ஒரு ஒலித்தட்டாக வந்தது. ஆனால் நாங்கள் செய்யும் போது இந்தப் பாடல்கள் வெளிநாடுகளுக்கும் பரவி ஒரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்தும் என்று நினைத்துச் செய்யவில்லை. இப்போது ஒவ்வொரு நல்லூர் திருவிழாக்காலங்களிலும் ஒலிக்கின்ற பாடல்களாக இவை மாறி விட்டன. அதன் பின்பு நாங்கள் "திசையெங்கும் இசை வெள்ளம்" என்னும் இசைத் தட்டையும் வெளியிட்டோம். அது ஓவ்வொரு கோயிலுக்கும் ஒவ்வொரு பாடல்களாக வந்தது.
இப்படியாகத் தன் போர்க்காலப் பாடல்களில் பக்தி இசை நெறியை வளர்த்ததை வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்கள் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.
“வேப்ப மரக்காற்றே நில்லு........
வேலியோரப் பூவே சொல்லு.....
தோப்புக்குயில் பாடுவது
ஜீவகானமா....?
இல்லை...வேதனையில் வாடும்
எங்கள் தேசராகமா.....?
வேப்பமரக் காற்றே நில்லு.......”
இடம் பெயர்ந்து துன்பப்பட்ட வேளையிலும் அந்தச் சனங்களின் குரலாகவும் இவ்விதம் ஒலித்தார்.
“எங்களுக்கான சில பணிகள் இருக்கின்றன. நாம் நடந்து வந்த பாதையை மறக்க இயலாது, மறக்கவும் கூடாது. நாங்கள் இங்கே வந்துவிட்டோம்.எங்களுடைய உறவுகள் நாளும் அந்தக் கொடு நிகழ்வுகளுக்குள் சிக்கித் தவிக்கின்றார்கள். எனவே நாங்கள் இங்கிருந்து நாங்கள்
என்னென்னவெல்லாம் செய்யமுடியுமே அவற்றைச் செய்ய வேண்டிய காலத்தில் நாம் இருக்கின்றோம். எனவே என்னால் முடிந்த அளவிற்கு இங்குள்ள நிகழ்வுகளில் எங்களுடைய வலிகளை, வரிகளாக்கிப் பாடுவது தான் என்னுடைய காலத்தின் பணியென்பேன். கலைஞன் என்பவன் காலத்தின் கண்ணாடி என்பார்கள். ஏற்கனவே எப்பவோ நடந்த, யாருக்காகவோ எழுதிய பாடல்களை எங்களின் இனம் அழிந்து கொண்டிருக்கும் போதும் பாடிக் கொண்டு இது தான் இசையென்பதை நான் ஏற்கமாட்டேன். சமகாலத்தைப் பிரதிபலிக்காத எந்தக் கலையும், எந்தக் கலைஞனும் மக்கள் மனங்களிலே இடம்பெற்று வாழ முடியாது என்பது என் கருத்து”
இவ்விதம் புலம்பெயர்ந்து கனடா தேசத்தில் வாழ்ந்தாலும் தன் தாயகம் மீதும், தன் மக்கள் மீதும் நேசம் கொண்ட கலைஞனாக விளங்கினார். சு.ப.தமிழ்ச்செல்வன் தொடங்கி, அன்டன் பாலசிங்கம் உள்ளிட்டோர் உதிர்ந்த போது தன் பாடல்களின் வழியே இசையஞ்சலி செலுத்தியவர் முள்ளிவாய்க்கால் துயரத்தையும் கனத்த வேதனையோடு பதிவு செய்தவர்.
புலம்பெயர் சூழலில் பல ஈழத்து இளம் கலைஞர்கள் வெளிச்சம் பெற வேண்டிக் குரல் கொடுத்தவர்.
கலைப் படைப்புகள் என்பவை காலத்தின் கண்ணாடிகளாகத் திகழ வேண்டும், கலைஞன் என்பவனும் அவ்விதமே என்ற சிந்தனையின் செயல் வடிவங்களில் ஒருவர் வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்கள்.
சம காலத்தில் ஈழத்தின் வாத்தியக் கலைஞர் சதா.வேல்மாறன் அவர்களது இழப்பில் துயருற்றிருக்கும் எம் ஈழத்துச் சமூகம் வர்ணராமேஸ்வரன் அவர்களது திடீர் மறைவால் வெறுமையான மனநிலைக்கு ஆட்பட்டிருக்கிறது. இன்னும் மூன்று தசாப்தங்களாயின் தான் கொண்ட இசை மரபின் வழியே ஈழத்துச் சமூகத்தின் நாதமாக விளங்க வேண்டியவரின் இழப்பு பேரிழப்பே.
கானா பிரபா
இந்தக் கட்டுரை வர்ண ராமேஸ்வரன் அண்ணனின் இழப்பில் துயருற்றிருந்த வேளை கடந்த ஆண்டு கனடா தேசியம் பத்திரிகை வேண்டுகோளில் எழுதி அனுப்பியது.
