விளையாட்டுப் போட்டியும் வினோத உடைக்கூத்தும்

"இலகுவா......ய் நில்
க...வ...னம்
செற்
றெடி
கோ"

கையில் மாட்டியிருந்த பலகைச் சட்டம் இரண்டையும் ஒரு சேர அடிக்கின்றார் விளையாட்டுப் பாட மாஸ்டர். ஒவ்வொரு கோட்டு எல்லைக்குள் இருக்கும் வீரர்கள் தொலைவில் தெரியும் கயிற்று முடிவிடத்தையே கண்கள் நோக்க, விர்ரென எழும்பும் அம்பு போலப் பாய்கிறார்கள்.

"நாகலிங்கம்! ஓடு ...... ஓடு"
"செல்லையா! விடாதை முந்து"
"டோய் கார்த்திகேசு! செல்லையாவின்ர கோட்டுக்குள்ளை போகாதை",

ஓடும் வீரர்களைக் கலைத்துக் கொண்டு அதுவரை மைதானத்தின் கரையே நின்ற ஒவ்வொரு போட்டி இல்லத்து மாணவர்களும் ஓடுகின்றார்கள்.
வயதுக்கு வந்த பெண்பிள்ளைகள் மட்டும் ஓடினால் மானக்கேடு என்று, கையைப் பிசைந்து கொண்டே "கடவுளே....கடவுளே... எங்கட இல்லம் தான் வெல்லவேணும்" என்று ஊரில் உள்ள அத்தனை தெய்வங்களையும் மைதானத்துக்கு அழைக்கிறார்கள்.
உணர்ச்சி வசப்பட்டு ஓட்ட மைதானத்தின் கயிற்று எல்லைகளைக் கடப்பவர்களை கணேசலிங்கம் மாஸ்டரின் சவுக்குப் பிரம்பு பதம்பார்க்கின்றது.

மைதானம் எங்கும் வெற்றி, தோல்வி, முதலாம் இடம், இரண்டாம் இடம், இதுவே பேச்சு. மைதானத்தின் கரையெங்கும் அந்தந்த விளையாட்டு இல்லங்களுக்கான கொட்டகை போடப்பட்டு அந்தந்த இல்ல பாட்ச்களைச் சட்டையில் அணிந்த மாணவர் கூட்டத்தால் நிரம்பி வழியும். ஒரு போட்டியில் வென்றால் என்ன தேற்றால் என்ன திரும்ப வரும் வீரனுக்கு குளுக்கோஸ் கொடுக்கவென ஒரு பகுதி மாணவியர் நிற்பார்கள். போர்க்களம் சென்று திரும்பும் வீரன் போல பெனியன் தொப்பமாக நனைய நனைய வீரரும் குளுக்கோஸ் தேடி வருவார். கூடவே வென்றாலும் தோற்றாலும் துணை வரும் இல்லக் கொடியுடன் ஒருவர்.




"உங்கட பள்ளிக்காலத்தில் மறக்கமுடியாத நாட்கள் எவை? "
என்று யாராவது என்னைப் பேட்டியெடுத்தால் நான் விழுந்தடிச்சுச் சொல்வேன்,
"விளையாட்டுப் போட்டி நடக்கிற நாட்கள் தான்" என்று.
வருடத்தின் பெரும்பாலான நாட்கள் வெறும் பீ.ரி ( physical training) வகுப்புக்குத்தான் எட்டிப் பார்க்கும் மைதானம் வருடாந்த விளையாட்டுப் போட்டிகள் என்றால் தான் முழு நேர ஊழியனாக மாறிவிடுகின்றது.
அதுவரை காலமும் தலைகுனிந்து நாணிக் கோணியிருந்த மைதானம் தலை நிமிர்ந்து நிற்க வழி சமைப்பது இந்த விளையாட்டுப் போட்டிகள் நடைபெறும் காலம்.

முதல் வாங்கில் இருந்து படிப்பில் முதலாம் இடம் பெறத்துடிக்கும் மாணவர்களைப் புறந்தள்ளிக் கடைசி வாங்கிலிருந்து வந்து விளையாட்டுப் போட்டியில் கலந்து வெற்றிக்கோப்பையைப் பறிக்கும் மாணவனை இனங்காட்டுவதும் இந்த விளையாட்டுப் போட்டிகள் தான்.

ஆறாம் வகுப்பிலிருந்து கொக்குவில் இந்துக் கல்லூரியில் தான் என் படிப்பு தொடர்ந்தது. செல்லையா, நாகலிங்கம், கார்த்திகேசு, சபாரத்தினம், என்று கல்லூரியின் பழைய அதிபர்களின் பெயரே விளையாட்டு இல்லங்களுக்கும் இருந்தது. பாவியர் போகும் பாதை பள்ளமும் திட்டியும் என்பது போல நான் சேர்ந்த நாகலிங்கத்தின் நிலை தேர்தலில் நிற்கும் சுப்பிரமணியசாமி போல கவலைக்கிடமானது. என்னைப் போல ஆட்கள் நாகலிங்கம் இல்லத்தின் அணித் தேர்விலேயே நாலாம் ஐந்தாம் இடம் எடுக்கக்கூடிய வல்லமை மிக்கவர்கள்.



செல்லையா இல்லக்காரங்கள் தான் தொடர்ந்து பெரும்பாலான ஆண்டுகளின் விளையாட்டுப் போட்டிகளில் முதலாம் இடம் வருவார்கள். தாங்கள் ஏதோ அவுஸ்திரேலிய கிறிக்கற் அணி என்ற தோரணையில் போட்டி ஆரம்பமாக முதலேயே வீறாப்புடன் வளைய வருவார்கள். அக்னி நட்சத்திரம் பிரபு - கார்த்திக் போல ஆளை ஆளை முறைச்சுப் பார்த்துக்கொண்டே தம் பயிற்சிகளை எடுப்பார்கள். விளையாட்டுப் போட்டிகள் ஆரம்பமாவதற்கு ஒரு மாதம் முன்பே மதிய நேர வகுப்புக்கள் காலி. விளையாட்டு மைதானத்தில் வந்தும் ஒரமாக இருக்கும் மர நிழலில் இருந்து விளையாட்டு நேரத்திலும் புத்தகமும் கையுமாக இருந்து படிக்கிறவையும் இருக்கினம்.

கொக்குவில் இந்து கலவன் பாடசாலை என்பதால் விளையாட்டுப் போட்டி நடக்கும் நாட்களில் பொம்பிளைப்பிள்ளையள் விளையாடுற கூத்தைப் பார்க்க யாழ் இந்து, சென் ஜோன்ஸ், சென்றல் பள்ளிக்கூடப் பெடியளும் வந்து மதிலில் இருந்து வேடிக்கை பார்ப்பினம். வழக்கமாக கண்டிப்புடன் இருக்கும் மகேந்திரன் மாஸ்டரும் இவர்களைக் கண்டும் காணாமல் கருணை காட்டுவார். இவ்வளவு நாளும் லேடீஸ் கொலிச், வேம்படிப் பிள்ளையளை சைற் அடிச்சுப் போட்டு இப்ப எங்கட பள்ளிக்கூடப்பிள்ளையளையும் பார்க்க வந்திட்டாங்கள் என்று உயர்தர வகுப்பு அண்ணாமார் பெருமுவார்கள்.

என்னைப் போல ஆட்கள் விளையாட்டுப் போட்டி முடிஞ்ச அடுத்த நாள் தான் முதலாம், இரண்டாம், மூன்றாம் நிலைகளை அறிவிக்கும் பெட்டியில் ஆசை தீர ஏறிப் பார்க்கலாம்.
நாங்கள் உயர்தர வகுப்பில் காலடி எடுக்கவும் அவ்ரோ, புகாரா, சியாமாசெற்றி என்று இலங்கை அரசாங்கம் வானத்தில் வாண வேடிக்கை காட்டவும் சரியாக இருந்தது. இலங்கை விமானப்படையின் விளையாட்டுப் போட்டிக்கு இடம் கொடுத்து கல்லூரி விளையாட்டுப் போட்டிகளும் காலவரையறையின்றி ஒத்திப் போடப்பட்டன.



என் ஆரம்பப் பாடசாலை வாழ்க்கை ஐந்தாம் வகுப்பு வரை இணுவில் அமெரிக்கன் மிசனில் வாய்த்தது. இணுவில் என்றாலே சமயப்பற்றுக்கு கேட்கவே வேண்டியதில்லை. அதனாலோ என்னவோ எங்கட பள்ளிக்கூடத்தின் விளையாட்டு இல்லங்களுக்கு அப்பர், சம்பந்தர், சுந்தரர், மாணிக்கவாசகர் என்று நாலு திருமூர்த்திகளின் பெயரை வைத்துவிட்டார்கள்.
"அப்பர் ஓடு",
"சம்பந்தர் விடாதை"
என்று சிவனே என்று இருந்த நாயன்மார்களை மைதானத்துக்கு இழுத்து வேடிக்கை நடக்கும் காலம் இந்த விளையாட்டுப் போட்டிகளில் தான் நடக்கும்.
பாடசாலைப் பிள்ளைகளுக்கு மட்டுமல்ல படிப்பிக்கும் ஆசிரியர்களுக்கும் ஒவ்வொரு விளையாட்டு இல்லம் ஒதுக்கப்பட்டிருக்கும். அங்கே தான் எனக்கு ஏழரைச் சனி தொட்டது. அதே பள்ளியில் ஆசிரியராக இருந்த என் அம்மாவோ சுந்தரர் இல்லத்துக்கு பொறுப்பாசிரியை. நானோ சம்பந்தர் இல்லம். ஒரு வீட்டுக்குள்ளேயே எதிரியை வைத்துக்கொண்டிருந்தேன். விளையாட்டுப் போட்டி நடக்கும் நாள் என் அம்மாவுடன் போகும் போது வழியில் இருக்கும் ஞான வைரவர் ஆலயத்தில், ஏற்கனவே கடையில் வாங்கி வைத்த கற்பூரத்தைக் கொழுத்தி தேங்காயை உடைத்து விட்டு மனமுருகப் பிரார்த்தனை செய்வார் எங்கட அம்மா.
"எனக்கு தெரியும், தன்ர சுந்தரர் இல்லம் வெல்லவேணும், மற்ற இல்லம் தோக்கவேணும் எண்டு தானே நீங்கள் இப்ப கும்பிட்டனீங்கள் " என்று சிணுங்கியவாறே அம்மாவின் கையைப் பிடித்து வலிக்கும் போல கிள்ளுவேன்.
அம்மா கொடுப்புக்குள் சிரித்துக் கொண்டே " அப்பிடியில்லை, பேசாம வாங்கோ" எண்டு கொற இழுவையில் பள்ளிக்கூடம் கொண்டு போய்ச் சேர்த்துவிடுவார்.
அம்மாவின் பிரார்த்தனை தான் பெரும்பாலான ஆண்டுப் போட்டிகளில் வெல்லும். "எனக்குச் சம்பந்தர் இல்லம் எண்டு சொல்லவே வெக்கமா இருக்கு " என்று மனதுக்குள் புழுங்குவேன்.

இணுவில் அமெரிக்கன் மிசன் ஒரு சிறு பாடசாலை என்பதால் பெரிய மைதானம் கிடையாது. அயலில் உள்ள சைவப்பிரகாச வித்தியாசாலையின் விளையாட்டு மைதானம் தான் ஆபத்துக்கு கை கொடுக்கும். எங்கள் பாடசாலை விளையாட்டுப் போட்டியென்றால் எங்களை விட சைவப்பிரகாச வித்தியாசாலைப் பெடியளுக்குத் தான் சந்தோசம். ஏனெண்டால் பள்ளிக்கூடம் வெள்ளென விட்டால் தானே விளையாட்டுப் போட்டி நடக்கும். அவங்களுக்கும் அரை நாள் பாடசாலை.


ஆரம்பப் பாடசாலைக்கு உரித்தான நூறு மீற்றர் , இரு நூறு மீற்றர் ஓட்டம், தடை தாண்டி ஓட்டம் போன்ற சில்லறை விளையாட்டுக்கள் தான் வழக்கமாக இருக்கும். கூடவே வினோத உடைப் போட்டி என்ற ஒரு கூத்தும் நடக்கும்.
ஓவ்வொரு விளையாட்டு இல்லத்திலும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட மாணவ மாணவிகள் புராண அல்லது நடைமுறைப் பாத்திரத்துக்கு உருமாற்றி விளையாட்டுப் போட்டியின் இடைவேளை நேரத்தில் உலா வருவார்கள். சிறந்த நடிப்பை வழங்கிய நடிகருடைய இல்லத்துக்கு விசேட புள்ளி கிடைக்குமாம்.
நாலாம் வகுப்பு படிக்கும் போது என் கனவுப் பாத்திரமான (?) குடிகாரன் பாத்திரத்தில் நடிக்க எனக்கு ஆசை வந்தது. வாழ்வே மாயம் கமல் மாதிரி நடிக்கலாம் என்று கற்பனையெல்லாம் பண்ணி வைத்திருந்தேன். யானை மார்க் சோடாப் போத்தலில் சவர்க்காரத் தண்ணீரை நிரப்பினால் கள்ளு மாதிரி இருக்கும் என்று சிவாஜி பட கலை இயக்குனர் தோட்டாத்தரணி ரேஞ்சுக்கு பிளான் பண்ணினேன்.

என்னுடைய விளையாட்டு இல்லத்தின் பொறுப்பாசிரியையிடம் என் கனவுப் பாத்திரத்தைச் சொல்லி அனுமதி கேட்டேன். அவர் சிரித்துக் கொண்டே எட்டி நடந்து அம்மாவின் வகுப்புப் போய்
"இஞ்சை ரீச்சர், உங்கட மகன் வினோத உடைப்போட்டிக்கு என்னசெய்யப்போறார் எண்டு கேளுங்கோ"
என்றவாறே எல்லாத்தையும் சொல்லிப் போட்டார்.
" வீட்டை வாரும், உமக்கு இருக்கு"
என்று எட்டிய தூரத்தில் என்ன நடக்கின்றது என்று உளவு பார்த்துக்கொண்டிருந்த என்னைப் பார்த்து கைவிரலால் உறுக்கினார் அம்மா. ஒரு எதிர்கால நடிகனின் கனவுக் கோட்டை அன்றே தகர்ந்தது. அதற்கு பிறகு அந்த வருஷ விளையாட்டுப் போட்டியில் என் சம்பந்தர் இல்லத்தை ஒத்துழையாமை இயக்கம் போல் இருந்துகொண்டே கலந்துகொண்டேன்.

ஐந்தாம் வகுப்பில் தடை தாண்டி ஓட்டத்தில் எனக்கும் இடம் கிடைத்தது.
முதலில் ஓட்ட வரிசையில் நின்று வேகமாய் ஓடிப்போய் ஓட்டப்பாதையின் நடுவே கயிற்றில் தொங்கிக்கொண்டிருக்கும் பணிசை கையை பின்புறம் கட்டிக் கொண்டே சாப்பிட்டு விட்டு ஒடவேண்டும். இன்னும் கொஞ்சத்தூரம் போனால் மேசைகளில் தோடம்பழ இனிப்புத் துண்டங்கள் மாவில் கரைத்து வைக்கப்பட்டிருக்கும். அவற்றையும் கைகளால் தொடாமல் நக்கி நக்கிச் சாப்பிட்டு விட்டு முடிவிடத்தை நோக்கி ஓடவேண்டும். என் வாழ்க்கையிலேயே ஒரு விளையாட்டுப் போட்டியில் பரிசு கிடைத்தது இந்தத் தடை தாண்டி ஓட்டத்தில் தான். கிடைத்த அதுவும் மூன்றாம் பரிசு.