My Daughter the Terrorist - மூன்று பெண்களின் சாட்சியங்கள்

அப்ப தொண்ணூற்றி இரண்டாம் ஆண்டு, எங்கள் கல்லூரி விளையாட்டு மைதானமே களை கட்டுத்து. பின்னை என்ன, நாலு வருஷத்துக்குப் பொதுவிலை, கன காலத்துக்குப் பிறகு எங்கட பள்ளிக்கூடத்தில் நடக்கிற விளையாட்டுப் போட்டி எல்லோ.ஒரு பக்கம் செல்லையா இல்லம், இன்னொரு பக்கம் சபாபதி, கார்த்திகேசு இல்லங்கள், அங்காலை சபாரட்ணம் இல்லம் எண்டு மைதானத்தின்ர ஒவ்வொரு மூலையில் இருக்கும் பெரிய மரங்களுக்குக் கீழ நிண்டு ஒவ்வொரு விளையாட்டு இல்லக்காரரும் தங்கட அணியில் விளையாடுற ஆட்களை எடுத்துக் கொண்டு நிற்கினம். இஞ்சாலை கடந்த நாலு வருஷமா விளையாட்டுப் போட்டி நடக்காததால மானம் காப்பாற்றுப்பட்ட தெம்பில் நாகலிங்கம் இல்லக்காரர் இருக்கிறம்.

முந்தி நடந்த போட்டிகளில் எல்லாம் எங்கட இல்லக்காரர் பெருந்தன்மையோட விளையாட்டுக் கேடயங்களையும், கப்புகளையும் மற்ற இல்லக்காரருக்குக் கொடுத்து விடுவினம். இந்த முறை எப்படியாவது சாதிக்கவேணும் எண்ட துடிப்பும் வெறியும் எல்லாரின் மனசிலையும் இருந்தது. ஒரு ஓரமாக நிண்டு இல்லக்காரரோட வேடிக்கை பார்க்கிறன். பெண்களுக்கான தேர்வு நடக்குது. முதலில் உயரம் பாய்தல், பிறகு நீளம் பாய்தல் இரண்டிலும் அவள் தான் அதி உச்ச இலக்கை அடைஞ்சு தெரிவு செய்யப்படுகிறாள். ஆளை எனக்குத் தெரியும், எங்கட வயசு சீ வகுப்பில படிக்கிற மாதினியின்ர தங்கச்சி தான் அவள். நல்ல மா நிறமும் களையான தோற்றமுமாக ஒரு ஐயர் பொம்பிளை மாதிரி இருப்பாள். இவள் தான் எங்கட இல்லத்தின்ர மானத்தைக் காப்பாற்றுவாள் மச்சான், பக்கத்தில் நின்ற மணிகரன் சொல்லுறான் என்ர காதுக்குள்ள. அடுத்த நாள் அதே நேரம் விளையாட்டுப் பயிற்சி நடக்குது, ஆனா அவள் வரேல்லை. இயக்கத்துக்குப் போட்டாளாம், அவள் வகுப்புப் பெண் ஒருத்தி சொன்னாள்.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

இன்று My Daughter the Terrorist ஆவணப்படம் பார்க்கும் போது மாதினியின் தங்கை தான் நினைவுக்குள் வந்தாள்.

"எங்கட உண்மை முகம் வந்து வெளியில இருக்கிறவைக்குத் தெரியாது, அதால தான் எங்கள வந்து பயங்கரவாதிகள் எண்டு சொல்லுகினம்"

அடந்த காட்டில் மழை வெள்ளச் சக்தியிலே பாய்ந்தோடிக் கொண்டு வேவு பார்க்கும் போராளி புகழ்ச்சுடர் இப்படிச் சொல்வதில் இருந்து இந்த ஆவணப்படம் ஆரம்பிக்கின்றது.

போராளிகள் புகழ்ச்சுடர், தர்சிகா மற்றும் தர்சிகாவின் தாய் அன்ரனியா இந்த மூன்று நிஜப்பாத்திரங்கள் தான் படம் முழுக்கப் பேசுகின்றன. புகழ்சுடரும் தர்சிகாவும் மாலதி படையணியில் ஏழு வருஷமாக இருக்கும் கரும்புலிப் போராளிகள். போராளிகளின் வாழ்வியல், போராளிகளைக் களத்துக்கு அனுப்பிவிட்டிருக்கும் பெற்றோர் இந்த இரண்டு பக்கத்தையும் மாறி மாறி போரியல் வரலாற்றாடோடு பிணைத்தவாறே நிஜமான காட்சிகளின் தொகுப்பாக ஒத்திகை இல்லாத படைப்பாக அமைகின்றது இது.

"வீட்டை இழந்தம், வீட்டுக்காரரை இழந்து, பிள்ளையளுக்குப் படிப்பில்லை, நாங்கள் நினைச்சது வேற, பிள்ளையள் வளர்ந்த விதம் வேற, எல்லாரும் ஆளுக்கொரு பக்கம்"
தர்சிகாவின் தாய் தன் கோணத்தில் தன் குடும்பத்தின் நிலையைச் சொல்கிறார்.

தர்சிகாவின் தாய் தன் கோணத்தில் சொல்லும் நியாயங்களும், தர்க்கங்களும் நாட்டின் பொதுவான இனப்பிரச்சனையின் குரலாக ஒலிக்கின்றது. மறுபக்கம் போராளிகள் தர்சிகாவும், புகழ்ச்சுடரும் சொல்லும் நியாயங்களும் தர்க்கங்களும் இதுதான் இன்று எமக்கு விதிக்கப்பட்ட ஒரே விதி/வழி என்ற பக்கமாகக் காட்டப்படுகின்றது. இடைக்கிடை ஒலிக்கும் சிறு சிறு துண்டங்களாலான இவர்களின் பேச்சோட்டத்தோடு இதுவரை நாள் நடந்த தாக்குதல் நிகழ்வுகளில் சிலவும், பேரினவாதத்தின் கோர அனர்த்தத்தின் விளைவால் அடுக்கி வைக்கப்பட்ட அப்பாவிகளின் சடலங்கள், இடிபாடுகளுக்குள் இருந்து எட்டிப்பார்க்கும் சிறுவன், துணிக்கொட்டகைக்குள் இடம் பெயர்ந்த குடும்பம், பொத்தல் குடிசைக்குள் வாழ்க்கை நடத்தும் இளம் குடும்பம் என்று போரின் சுவடுகள் காட்சிகளாகவும், சம்பவங்களாகவும் விரிகின்றன.

இந்தப் படம் நோர்வே நாட்டின் Beate Arnestad இயக்கத்தில் Morten Daae இன் படத்தொகுப்பு மற்றும் தயாரிப்பில் 2007 இல் வெளியான 60 நிமிட ஆவணப்படம் (Documentary). இந்தப் படத் தயாரிப்பாளருக்கு கொலை மிரட்டலும் போயிருக்கின்றது. இங்கே செய்தி
ஆங்கிலம், பிரெஞ்சு, நோர்வேஜியன் subtitle உடன் முழுமையாக தமிழில் ஒலியமைப்போடும் தான் இது படமாக்கப்பட்டிருக்கின்றது. உரையாடலையும், சம்பவங்களையும் கோர்த்த நேர்த்தி, சுருக்கமான ஆனால் சுருக் ஆன பேச்சாடல்,Frank Alvegg இன் ஒளிப்பதிவு என்று எல்லாவற்றிலும் ஒரு சீரமைப்பு இருக்கின்றது இப்படத்தில்.

இயக்குனர் Beate Arnestad பற்றி Norwegian Film Institute இல், Beate Arnestad worked for many years and in many different positions at Norwegian broadcaster NRK, mainly in the divisions of culture and entertainment. Her first documentary was "Where the waves sing" (2002), tracing the life of a former painter and governor in the forgotten Danish-Norwegian colony Tranquebar in India.
While living in Sri Lanka from 2003 to 2006, she started exploring the concept of women in war, which turned into the film "My daughter the terrorist."She is currently starting work on a new documentary, this time based on recent African history.

Man International Film Festival இல் Best International Feature-length Document என்ற பிரிவில் இப்படத்திற்காக இயக்குனருக்கு விருது கிடைத்திருக்கின்றது. Norwegian Short Films Festival இல் Best Norwegian Documentary என்ற விருதும் இப்படத்திற்கு எட்டியிருக்கின்றது. மேலதிக விபரங்களுக்கு Snitt Film Production

ஏற்கனவே நடந்த கள நிலவரங்கள், யுத்த அனர்த்தங்கள் போன்றவற்றின் காட்சித் தொகுப்புக்களை வைத்துக் கொண்டு, களத்தின் சாட்சியங்களாக மூன்று பெண்களை வைத்துக் கொண்டு நம் தரப்பு நியாயங்களைக் கோடிட்டுக் காட்டுகின்றது. அதற்குப் பக்கம் பக்கமான வசனங்களோ, செயற்கையான காட்சிகளோ தேவை இருக்கவில்லை. நமது நிஜ வாழ்வில் நம் தமிழ் சமூகத்துக்கு அளிக்கப்பட்ட, அளித்து வரும் மோசமான பேரினவாத யுத்தமும் அதனால் பாதிக்கப்பட்ட இந்த மூன்று பெண்களுமே சாட்சியங்களாக அமைகின்றன.
"அவை சொல்றது, நல்ல ஒரு பிள்ளை, உங்கட பிள்ளை நல்ல ஒரு கெட்டிக்காரி எண்டு சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறாங்கள்" பேசிக்கொண்டிருக்கும் தர்சிகாவின் தாய் முகத்தில் வெள்ளாந்தியான களை ஒட்டிக் கொள்ள, பார்க்கும் நமக்கு கண்கள் பனிக்கிறன. எமது தாய்மாருக்குத் தான் தம் பிள்ளைகளை மற்றவர்கள் உயர்த்திப் பேசும் போது அது கொடுக்கும் இன்பம் எவ்வளவு பெரியது என்பதை இந்தக் காட்சியின் களத்தையும் நெகிழ வைக்கின்றது.


"அவள் சேர்ச்சுக்குப் போவாளோ தெரியாது" என்று ஒரு காட்சியில் தர்சிகாவின் தாய் சொல்ல
பிறிதொரு காட்சியில்

"இப்ப மாதா இவ்வளவுக்காவது இப்பிடி இருக்கினம், ஆனா யுத்த காலத்தில வந்து மேரி மாதா வந்து இப்பிடி இருக்கேல்லை. தூள் தூளாத் தான் இருந்தவ, அப்படித்தான் எங்கட உறவுகளும் தூள் தூளாப் பிரிஞ்சிருந்தவை. இந்த நேரத்திலை நாங்களும் தனியத்தான் பிரிஞ்சிருக்கிறம், அதே நேரம் அவையளோட (தேவாலயத் திருவுருவச்சிலைகள்) நான் பேசிக் கொண்டிருப்பன், மனம் விட்டுக் கதைச்சுக் கொண்டிருப்பன். உங்களுக்கு நான் தொண்டு செய்ய நான் வரப்போறன் என்னை நீங்கள் ஏற்றுக் கொள்வீரா எண்டு நான் அவையளோட கதைச்சுக் கொண்டிருப்பன்"

யுத்த இடிபாடுகளுளோடு இருக்கும் தேவாலய முன்றலில் திருவுருவங்களுக்கு மத்தியில் தர்சிகா பேசிக்கொண்டிருக்கிறார். கை லேஞ்சியிலால் பொங்கும் அழுகையைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டே மடிக்கணினியின் திரையில் தன் மகள் பேசும் அந்தக் காட்சியை அவரின் தாய் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்.

ஒரு நாள் இரவில் ஊரிழந்து நிர்க்கதியாகி இடம்பெயர்ந்த காலத்தில் இருந்து போராளியாக மாறிய நினைவுகளை மீட்கின்றார் போராளிப் பெண் புகழ்ச்சுடர்.

"பிறண்ட்ஷிப் எண்டிறத விட ஒராளின்ர இன்ப துன்பங்களில மற்ற ஆள் பங்கெடுப்பம், இந்த அணிக்குள்ளை இருக்கேக்க ஆளுக்காள் உதவியா இருப்பம், வேற ஒரு அணிக்குப் பிரிஞ்சு போறதுக்கும் பிரச்சனை இல்லை, போவம்" போராளிகளுக்கு இடையில் இருக்கும் நட்புறவுகள், களத்தில் நிகழும் விடங்கள் என்று காட்சிகள் மாறுகின்றன.

"சின்னப்பிள்ளையா இருக்கேக்க பள்ளிக்கூடம் போகேலாது, சேர்ச்சுக்குப் போகேலாது, எண்டேக்கை பிள்ளை வீட்டுக்கை தானே அடைபட்டுக் கிடக்குது அதல பிள்ளைக்கு விரக்தி, எனக்கு சுதந்திரமா எங்கேனும் இருக்கோணும் எண்டு" தன் பிள்ளையைக் களத்துக்கு அனுப்பிய பிரிவுத்துயர் இருந்தாலும் தர்சிகாவை நியாயப்படுத்துகின்றாள் தாய்.

"எத்தினையோ இழப்புகளுக்கு மத்தியில் தான் என்ர பிள்ளை இருக்குது, ஒரு தர்சிகா இல்லை ஆயிரம் தர்சிகாகள் இருக்கிறாங்கள் இருக்கிறாங்கள் எல்லாத்தையும் இழந்து கொண்டு
என்ர பிள்ளையைப் போல எத்தனையோ பிள்ளையள் கை காலை இழந்து, கண்களை இழந்து....

"பெரிய நன்றி..பெரிய சந்தோஷமாவும்... நேரடியாக கண்டமாதிரி இருக்கு
தர்சிகா, பழைய சம்பவங்களைச் சொல்லுறா........."

படப்பிடிப்பாளரின் மடிக்கணினியில் தோன்றிப் பேசிய தர்சிகாவைக் கண்ட அவரின் தாய் அன்ரனியாவின் கண்களில் நீராக நன்றிப்பெருக்கைக் காட்டியவாறே பேசுறா. ஆவணப்படம் முடியுது.

எங்கள் வீட்டில் காத்திருக்கும் எம் பிள்ளைகள்
அமிலி, டானியல், ஜோனாஸ், டட்விக், மிக்கெல் ஆகியோருக்கும்....
இலங்கையில் வீடே இல்லாத பிள்ளைகளுக்கும்...
இந்தப் படம் சமர்ப்பணம் என்று நிறைகின்றது. மனதில் பெரிய பாரம் ஏறிக்கொள்கின்றது.
என்று தணியும் இந்த சுதந்திர தாகம்......

படங்கள் நன்றி: My Daughter the Terrorist திரைப்படத்தின் காணொளியில் இருந்து எடுக்கப்பட்டவை