குட்டிக்கண்ணா போய் வா...!

குட்டிக்கண்ணன் அவரது தாய்மண் திருகோணமலை.1990ல் ஸ்ரீலங்கா படையினரின் தாக்குதல்கள் மற்றும் தமிழினச்சுத்திகரிப்பால் அவன் குடும்பம் இடம்பெயர்ந்து வன்னிக்கு வருகின்றது.

அங்கு 14 வயது அளவில் அவன் விடுதலைப்புலிகளின் கொள்கைமுன்னெடுப்புப்பிரிவு வீதி நாடகக்குழுவில் இணைந்து பாடகனாகவும் நடிகனாகவும் மாறினான்.அதில் சிறுவனான அவனின் குரலில் வந்த தெருவழிநாடகப்பாடல்கள் மக்கள் உள்ளங்களில் உணர்வேற்றின.அவனது குடும்பம் வறிய குடும்பம்.மிக வறியநிலையில் வற்றாப்பளை கேப்பாபுலவில் வாழ்ந்தது.அந்த நிலையில் அவன் நாடகங்களில் பாடகனாகவும் நடிகனாகவும் இருந்தான்.சிறுவனின் குரல் எழுச்சியாக இருந்தது.

இசைப்பாடல்களை கொள்கை முன்னெடுப்புப்பிரிவு தொகுதிகளாக வெளியிட்டபோது தெருவழி அரங்குகளில் அவன் பாடிய பாடல்களும் புதிய பாடல்களும் இடம்பிடித்தன.இசையின் நுணுக்கங்கள் இல்லாத போதும் மக்களின் உள்ளங்களில் எழுச்சியை ஏற்படுத்தும் வகையில் எழுச்சியாகப்பாடியது அவனின் வெற்றி. அவன் கண்ணன். பல கண்ணன்கள் இசையுலகில் இருக்க இவன் குட்டிக்கண்ணன் என்று பெயர்பெற்றான்.அவனின் சிறுவன் குரல் இருக்கும் வரை சிறுவனாக பாடினான்.ஆடினான் மக்கள் மனங்களை கொள்ளை கொண்டான்.

இடம்பெயர்வாழ்வில் வறுமை வாட்ட போர்நிறுத்த உடன்பாடு அவனது குடும்பத்தை தாய்மண் திருமலை நிலாவெளிக்கு செல்ல வழிவகுத்தது.அங்கு ஓரளவு வசதியுடன் வாழ்க்கை போகத்தொடங்க அவன் குட்டிக்கண்ணன் என்ற நிலையில் இருந்து குரல் மாறியது.இந்த மாற்றத்துடன் அவன் பெரிதாக பேசப்படவில்லை. திருகோணமலையில் போர்நிறுத்த காலத்தில் மீண்டும் சிங்கள அரசின் இனச்சுத்திகரிப்பு தொடங்க மீண்டும் அவன் வன்னிக்கு வந்தான். பாடசாலை மாணவனாக உயர்தரத்தில் கிளிநொச்சி மத்திய கல்லூரியில் கல்வி கற்ற நிலையில் விடுதலைப்போராட்டத்தில் இணைந்தான்.குட்டிக்கண்ணன் தகுதியை குரலில் இழந்த அவன் பெரிய கண்ணனாக பாடல் பாட தன்னை தயார்படுத்திக்கொண்டு விடுதலைப்போராட்டத்தில் இணைந்து போராளியாகி களத்தில் குதித்தான். போராளி சிலம்பரசனாக உருவெடுத்துக் கொண்டார். சிறுவனில் மக்கள் குரலால் எழுச்சிகொள்ள வைத்த அவன் விடுதலைப்போராட்டத்தகுதிக்கான வயதை அடைந்ததும் தனது பாடல்களில் ஒலித்த குறிக்கோளை களத்தில் காட்டத்தொடங்கினார்.அவ்வாறு களத்தில் எதிரியுடனான போரில் அவன் வீரச்சாவைத் தழுவினான்.

குட்டிக்கண்ணன் நினைவாக அவன் குரலில் இரு பாடல்கள்

ஆண்டாண்டு காலமதாய் நாம் ஆண்டு வந்த பூமி
அப்பன் ஆச்சி பாட்டன் பூட்டி சுற்றி வந்த வீதி

தாய்லாந்துச் சிறையில் வாடும் ஈழத்தமிழ் அகதிகள் (ஆங்கில மூலம்)

கடந்த பதிவில் தாய்லாந்து சிறையில் வாடும் ஈழத்தமிழ் அகதிகளின் நேரடி அனுபவத்தை நண்பர் வரதன் பகிரக்கொடுத்திருந்தேன். அதனைத் தொடர்ந்து உலகெங்கும் வாழும் நம் உறவுகள் தாய்லாந்துச் சிறையில் இருக்கும் அபலைகளின் விடிவிற்கான வழிவகைகளைச் செய்வதாக வாக்குறுதி கொடுத்திருந்தார்கள். அதன் ஒரு கட்டமாக தாம் சார்ந்திருக்கும் மனித உரிமை அமைப்புக்களுக்கு இந்த அகதிகள் தொடர்பில் மகஜர் ஒன்றை எழுதிக் கொடுப்பதன் மூலம் மனித உரிமை ஆர்வலர்களுக்கு இச்செய்தியைத் தெரியப்படுத்தி அவர்கள் மூலமான உதவியைப் பெறலாம் என்பது தற்போதைய நோக்கமாக இருக்கின்றது. எனவே கடந்த பதிவு ஆங்கில மொழிபெயர்ப்புச் செய்யப்பட்டு இங்கே தரப்படுகின்றது. இதை வாசிக்கும் அன்பர்கள் உங்களால் முடிந்தளவு முன்னெடுப்புக்களைச் செய்ய வேண்டுகின்றோம். இம்முயற்சியில் உதவும் அத்தனை அன்புள்ளங்களுக்கும் நன்றி.

முதலில் சில மனித உரிமை அமைப்புக்களின் விபரங்களைத் தருகின்றேன்.


United Nations High Commissioner for Refugees
Case Postale 2500
CH-1211 Genève 2 Dépôt
Suisse.
Phone: +41 22 739 8111

Mr BRUNNER Christian
ICRC regional delegation
20 Sukhumvit Road, Soi 4
Soi Nana Tai
BANGKOK 10110
Thailand
Tel.: (+662) 251 04 24 / 251 52 45 / 251 29 47
Fax: (+662) 253 54 28
Email: bankok.ban@icrc.org

UNICEF
Office of the Regional Director for East Asia and Pacific
P.O. Box 2-154
19 Phra Atit Road
Chanasongkram, Phra Nakorn
Bangkok 10200, Thailand
Telephone: + 66 2 356.9499/ 280.5931
Facsimile: +66 2 280.3563/ 280.3564
Email: eapro@unicef.org

UNICEF (Thailand - Country Office)
P.O. Box 2-154
19 Phra Atit Road
Chanasongkram, Phra Nakorn
Bangkok 10200, Thailand
Telephone: + 66 2 356.9499/ 280.5931
Facsimile: + 66 2 281.6032
Email: thailandao@unicef.org

UNICEF House (Headquarters)
3 United Nations Plaza
New York, New York 10017
U.S.A.
Telephone: + 1 212 326.7000
Facsimile: +1 212 887.7465 - Primary/ 887.7454 - Secondary


Charles Radcliffe
Donor and External Relations Section
Office of the High Commissioner for Human Rights
Palais des Nations
CH-1211 Geneva 10, Switzerland
Telephone: +41 22 917 94 38
Email: dexrel@ohchr.org

Amnesty International
International Secretariat
1 Easton Street
London
WC1X 0DW, UK
Telephone: +44-20-74135500
Fax number: +44-20-79561157


Amnesty International in Thailand
641/8 Vara Place, Ladprao Soi 5, Ladprao Road
Ladyao, Chatuchak
Bangkok, 10900 THAILAND


Human Rights Watch
350 Fifth Avenue, 34th floor
New York, NY 10118-3299 USA
Tel: 1-(212) 290-4700, Fax: 1-(212) 736-1300
Email: hrwnyc@hrw.org
Email:
info@amnesty.or.th

Refugees International
2001 S Street NW
Suite 700
Washington, DC 20009
Phone: +1 202-828-0110
ri@refintl.org

Refugees International Japan
c/o Showa Shell Sekiyu K.K.
Daiba Frontier Bldg. 12F
2-3-2 Daiba
Minato-ku
Tokyo 135-8074
Tel: 03-5500-3093
Fax: 03-5500-3094

Plight of Sri Lankan Tamil refugees languishing in Immigration Bureau Jails in Thailand

Hundreds of Tamils fled the worsening situation in Sri Lanka soon after the peace accord was signed in 2002. Among them a few hundreds sought refuge in Thailand. Most of those refugees could now be found in the Immigration Bureau jail of Thailand.

For the past two years more than a hundred Tamils have been imprisoned in the Immigration Bureau jail of Thailand. Around 21 children and more than 20 women are among the hundreds of Sri Lankan Tamil refugees imprisoned.

These Tamil refugees have been allotted the worst cells in the jail. It has been months since any of them had seen the sunlight or breathed fresh air. They are struggling to find space even to sleep among the people from all over the world, who have been imprisoned here on one pretext or another. Children's education and health are totally neglected. The food provided is devoid of nutrients. Most of the people imprisoned are sick and they are affected both psychologically and physically. Some medicines are given once in a while through the prison bars, without even examining the patient.

All a patient could do is try to communicate with the Thai nurse in sign language. If a patient tries to raise his voice, his fate would soon be worse than death. Even if he is at death bed, he would not get any treatment. There have been instances of some critically ill children being saved after all the Tamil prisoners have attracted the attention of the authorities by banging their plates on the prison bars.

Normally a family gets split into groups when they are imprisoned here. Young children and girls are sent with their mothers to separate cells, while boys are sent along with their fathers. It has been around 10 months since some of the men saw their wives. They don't know how their families are faring. This has affected the parents' morale more than anything else.

These Sri Lankan Tamils have not committed any crime, except perhaps seeking refuge in Thailand. And they have no way of letting loved ones know about their fate. There is no way for them to get information to the outside world. But, human rights organizations in Thailand seem to have turned a blind eye to the plight of these unfortunate refugees, even though they seem to be quite aware of the problem.

What makes the whole situation more unbearable is the behavior of the Sri Lankan Embassy in Thailand. The Sri Lankan Embassy has labelled some prisoners as members of LTTE and calls those with families as 'Maaveerar Kudumbam' (the relatives of the slain members of LTTE). They announce these 'facts' to some preferred media with a bias. It has also requested the Thai government not to let these prisoners have visitors. The Sri Lankan Embassy has made this request in paper, and the prisoners are ill-treated based on this request.

Among the hundreds of Sri Lankan Tamils who have sought refuge in Thailand, most of them are living in the countryside near Bangkok. They are scared to venture out in daylight. This is because they are scared that people connected to the Embassy might inform their presence to the authorities. Members of the Sri Lankan paramilitary roam about freely masquerading as refugees acting as informants to the Sri Lankan embassy.

All the Sri Lankan Tamil refugees have registered themselves in the United Nations office in Thailand. Even the people approved by the UN office as refugees are languishing behind bars, while more UN approved refugees suffer outside. It is quite unfortunate that even the UN office has not paid much attention to the goings on, in spite of being aware of it. They don't seem to pay any attention what so over about the plight of the children. UNICEF declares that putting children in jails in an international criminal offence. How can it ignore these children behind the bars in Thailand? It is quite unfortunate that not even a cursory investigation on the wellbeing of these children was undertaken.

Hence, international humanitarian organizations should come forward and raise their voice on behalf of these hapless refugees. We all should work together and bring an awareness about these poor refugees languishing in the Immigration Bureau jail of Thailand. Humanitarian organizations and associations should come forward to resolve the plight of our fellow countrymen.

தாய்லாந்து சிறையில் வாடும் ஈழத்தமிழ் அகதிகள் (நேரடி அனுபவம்)

அத்தனையும்
கலைக்கப்பட்டு
கனத்த மனத்தோடு
மட்டும்
நாடு கடத்தப்பட்டேனா?
கலைத்ததால் வந்தேனா?
விடை காண
முடியாத கேள்விகள்!!

தாய்மண்ணின் தாகத்தோடு எஞ்சிய உயிரை மட்டும் கையில் பிடித்தபடி வீட்டை, தோட்டத்தை, உடன்பிறந்தோரை, உற்றாரை மொத்தத்தில் தாய்நிலத்தையே விட்டு ஓடிவந்தவர்கள், இன்று தம் குடும்பங்களோடு எந்தவிதக் காரணமும் இன்றி அந்நிய நாட்டுச் சிறைகளில் அடைக்கப்பட்டிருக்கும் ஈழத்தமிழரின் துயரம் எத்தனை பேருக்குத் தெரியும்?

ஈழத்தில் புரிந்துணர்வு ஒப்பந்தம் கைச்சாத்திட்ட பின்னர் அங்கு ஏற்பட்ட முறுகல் நிலைக்குள்
சிக்கிய பல நூற்றுக்கணக்கான தமிழர்கள், தமது உயிருக்கு ஏற்பட்ட அச்சுறுத்தல்கள் காரணமாக தாய்நாட்டை விட்டுத் தப்பி வந்தார்கள். இப்படித் தப்பிவந்தவர்களில் சில நூற்றுக்கணக்கானவர்கள் தாய்லாந்தில் தஞ்சமடைந்தார்கள். அந்த நாட்டில் தஞ்சமடைந்தவர்கள்தான் இன்று அந்த நாட்டுச் சிறைகளில் அடைக்கப்பட்டிருக்கின்றார்கள்.

சுமார் இரண்டு வருடங்களாக நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட தமிழர்கள் தாய்லாந்து (பாங்கொக் குடிவரவு, குடியகல்வு திணைக்களத்தின்) சிறைகளில் தடுத்துவைக்கப்பட்டுள்ளனர். இவர்களில் குழந்தைகளும், சிறுவர்களுமாக 21 பேரும், இருபதுக்கு மேற்பட்ட பெண்கள் உட்பட நூற்றுக்கும் மேற்பட்டவர்கள் தடுத்துவைக்கப்பட்டுள்ளனர்.

அந்தச் சிறைகளில் மிகவும் கொடூரமானதும், மிலேச்சத்தனமானதுமான சூழ்நிலைகளுக்குள் தமிழ் அகதிகள் முகம் கொடுக்கின்றார்கள். அவர்கள் சுதந்திரக் காற்றையும் சூரிய ஒளியையும் தரிசித்து பல மாதங்களாகின்றன. சிறிய கூண்டுகளில் பல நூற்றுக்கணக்கான வெவ்வேறு நாட்டுக் கைதிகளுடன் படுத்து உறங்குவதற்குக் கூட இடம் இன்றிப் பரிதவிக்கின்றார்கள். சிறுவர்களின் கல்வி, சுகாதாரம் முடக்கப்பட்டுள்ளது. உரிய ஊட்டச்சத்து இல்லாத உணவே கிடைக்கின்றது. அவர்களில் பலர் நோயுற்று இருக்கின்றார்கள். உளரீதியாகவும், உடல் ரீதியாகவும் பாதிப்புற்றுள்ளார்கள். நோயாளிகளுக்கு எவ்வித பரிசோதனைகளும் இன்றி கம்பிகளுக்கு வெளியிலிருந்து மருந்துகள் எப்போதாவது ஒருநாள் வழங்கப்படுகின்றது. நோயாளிகள் மொழிபுரியாத தாய்லாந்து தாதியிடம் ஊமை சைகை மூலம் தெரிவிக்க வேண்டும்.

கொஞ்சம் சத்தமிட்டுக் கதைத்தால் நோயாளிகளின் கதி அதோகதிதான். நோயாளி கடும் சுகவீனமுற்று இருந்தாலும் மருந்து கிடைக்காது. குழந்தைகள் கடும் சுகவீனமுற்று கவனிப்பாரற்ற நிலையில், அனைத்து தமிழ் கைதிகளும் சத்தமிட்டு உணவு தட்டுக்களால் கதவுகளை தட்டி கலவரம் செய்து மருத்துவ உதவி பெற்று குழந்தைகளைக் காப்பாற்றிய சம்பவங்கள் அதிகம். கையில் பணம் வைத்திருந்தாலும் குழந்தைகள் விரும்பும் உணவை வாங்கிக் கொடுக்கமுடியாத பெற்றோர்கள், தமது பிள்ளைகளை ஒன்றுசேர்ந்து பார்க்க முடியாத அவலம். குழந்தைகள் மற்றும் பெண்பிள்ளைகள் தாயிடமும், ஆண் சிறுவர்கள் தந்தையர்களிடமும் பிரிக்கபட்டு அடைக்கப்பட்டிருக்கின்றார்கள். கணவன்மார்கள் தமது மனைவிமார்களை சந்தித்து சுமார் பத்து மாதங்களுக்கு மேலாகிவிட்டன. இதனால் உள ரீதியாகவும், உடல் ரீதியாகவும் பாதிக்கப்பட்டுள்ள பெற்றோர் நடைப்பிணங்களாகச் சிறையில் வாடும் அவலம் அங்கு நிலவுகின்றது.

எவ்வித குற்றங்களும் செய்யாமல், உயிரைக் காப்பாற்ற வேண்டும் என்ற ஒரே நோக்கில் அகதிகளாக தாய்லாந்தில் தஞ்சம் புகுந்த இவர்களுக்கு ஏற்பட்டிருக்கும் மோசமான நிலையை தெரிவிக்கவோ, அறிவிக்கவோ அவர்களுக்கு வெளியுலக தொடர்புகள் எதுவுமே இல்லை. தாய்லாந்தில் உள்ள மனிதநேய அமைப்புக்களுக்கு இந்த விடயம் தெரிந்திருந்த போதிலும் அவர்கள் இந்தவிடயத்தில் ஏனோதானோவென்று இருக்கின்றார்கள்.

தாய்லாந்தில் உள்ள இலங்கை தூதரகம் இந்த அகதிகளுக்கு மென்மேலும் துன்பங்களை ஏற்படுத்திக்கொண்டிருக்கின்றது. சில கைதிகளை புலிகள் என்றும், குடும்பங்களோடு இருப்பவர்களை மாவீரர் குடும்பங்கள் என்றும் தமக்குச் சார்பான ஊடகங்களுக்கு அறிவிப்பதும், உள்ளே அடைக்கப்பட்டிருப்பவர்களை சென்று பார்ப்பதற்கு யாருக்கும் அனுமதி வழங்கக்கூடாது எனவும் தாய்லாந்து அரசுக்கு எழுத்து மூலம் கேட்டுள்ளது. இதன் அடிப்படையிலேயே தமிழ் அகதிகள் மீது இந்தக் கொடூரம் நிகழ்த்தப்படுகின்றது.

தாய்லாந்தில் தஞ்சம் புகுந்துள்ள பல நூற்றுக்கணக்கானோர் பாங்கொக் நகருக்கு அப்பால் உள்ள கிராமப்புற நகரங்களில் தொடர்மாடிகளிலும் மறைந்து வாழ்கிறார்கள். பகல் நேரங்களில் வெளியில் நடமாடுவதற்கு அஞ்சுகிறார்கள். இலங்கை தூதரகத்தின் முகவர்கள் தம்மை காட்டிக்கொடுத்து சிறைகளுக்குள் தள்ளிவிடுவார்கள் என்ற அச்சமே இதற்குக் காரணமாகும். தாய்லாந்தில் அகதிகள் என்ற போர்வையில் இராணுவத் துணைக்குழுக்களின் உறுப்பினர்கள் இருக்கின்றார்கள். இவர்கள் அங்கு சுதந்திரமாக நடமாடுகின்றார்கள். இவர்கள் கொடுக்கும் தகவல்களின் அடிப்படையில் தமிழ் அகதிகள் கைது செய்யப்படுகின்றார்கள்.

தாய்லாந்தில் உள்ள அகதிகளுக்கான ஐக்கிய நாடுகளின் தூதுவராலயத்தில் சகல தமிழ் அகதிகளும் பதிவு செய்துள்ளனர். அந்த தூதுவராலயத்தால் அகதிகளாக அங்கீகரிக்கப்பட்டவர்கள் கூட பல வருடங்களாக எவ்வித முடிவும் இன்றி சிறைக்குள்ளும், வெளியிலும் இருக்கின்றார்கள். எனினும் அகதிகளுக்கு ஏற்படும் துர்பாக்கிய சம்பவங்களையும், அசெளகரிகங்களையும் கண்டும் காணாது இருப்பது கவலைக்குரியது. சிறைக்குள் உள்ள அகதிகளைப் பற்றி எவ்வித கவனமும் செலுத்தாமல் காலத்தை இழுத்தடித்துக் கொண்டிருக்கின்றது.
குழந்தைகள் படும் துன்பங்கள், துயரங்கள் பற்றி அவர்கள் கணக்கில் எடுப்பதாகவே தெரியவில்லை. குழந்தைகளையும், சிறுவர்களையும் சிறைக்குள் அடைப்பது சர்வதேச குற்றம் என்பது சிறுவர்களுக்காக நிறுவப்பட்டிருக்கும் யுனிசெப் (UNICEF)தனது அறிக்கைகளில் அடிக்கடி வெளிப்படுத்தும் அதேசமயம் தமிழ் குழந்தைகளையும், சிறுவர்களையும் தாய்லாந்து சிறைகளில் அடைத்து வைத்திருப்பது பற்றி மெளனம் சாதிப்பது ஏன்? அந்தச் சிறுவர்களையும், குழந்தைகளையும் அடைத்து வைக்கப்பட்டுள்ள சிறைகளுக்குச் சென்று குறைந்தபட்சம் அவர்களின் நலன் தொடர்பாகக் கூட விசாரிக்கவில்லை என்பது கவலைக்கும், கண்டனத்துக்குமுரிய விடயம்.

எனவே வெளியுலகுக்கே தெரியாமல் தாய்லாந்தில் தமிழ் அகதிகளுக்கு ஏற்பட்டிருக்கும் இந்த மோசமான நிலையிலிருந்து அவர்களை மீட்க அனைத்துச் சமூக அமைப்புக்களும் முன்வர வேண்டும். அவர்களின் விடுதலைக்காக நாம் எல்லோரும் குரல் கொடுக்கவேண்டும். அந்நிய நாடொன்றில் நிர்க்கதியாக அச்சத்துடன் வாழும் எம்மவர் துயர் துடைக்க தமிழ் அமைப்புக்களும் ஊடகங்களும் முன்வரவேண்டும்.

மேலதிக விபரங்களைப் பெற்றுக் கொள்ள
http://www.mobilize-humanity.org/

இப்படிக்கு
பாதிக்கப்பட்ட ஈழத்தமிழன்
வரதன்.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

என் குறிப்பாய் சில வரிகள்:

புலப்பெயர்வோடு சுமார் பத்தாண்டுக்கும் மேலாகத் தொலைத்து உலகத்தில் எங்கோ ஒரு மூலையில் இருக்கும் என் சினேகிதர்கள், உறவுகள் என் வலைப்பதிவில் என் பழைய நினைவுப் பகிர்வுகளை வாசித்து இனம் கண்டு தொடர்பை ஏற்படுத்துகின்றார்கள். அப்படியாக கடந்த மாதம் என்னை வலைபதிவு மூலம் அறிந்துகொண்ட எங்களூர் சகோதரன் ஒருவர் தாய்லாந்தில் தானும் இதே நிலையில் இருந்ததாகவும் குறிப்பிட்டிருந்தார். சமீபத்தில் வெளியேறிய இவரின் நண்பர் ஒருவர் தாய்லாந்துச் சிறையில் இருக்கும் போது சந்தித்த கண்ணுற்ற இன்னல்களை அவர் கைப்படவே எழுதவைத்து ஸ்கான் பண்ணி, செல்லிடப்பேசியில் முன்னர் எடுத்து வைத்த தடுப்புச் சிறைக்களத்தின் காட்சிகளையும் அனுப்பியிருந்தார்.

"பிரபா அண்ணை! நாங்கள் எல்லாரும் ஏதாவது செய்யவேணும்"
என்று இரஞ்சலாகவே கேட்டுக்கொண்டார்.

என்ன செய்யலாம், நீங்களே சொல்லுங்கள்?
நாம் ஒவ்வொருவரும் அந்தந்த நாட்டு தமிழ் ஊடகங்கள் மூலம் இந்த அவலத்தை வெளிக்கொணர்ந்து அந்தந்த நாடுகளில் உள்ள மனித உரிமை ஆர்வலர்கள், அமைப்புக்களின் காதுகளில் எட்டவைத்து இந்த அப்பாவிகள் சிறையில் இருந்து வெளியேறிப் பாதுகாப்பாக ஒரு நாட்டில் தஞ்சம் ஏதாவது நாம் செய்யவேணும் இவர்களுக்கு.....

அன்புடன்
கானாபிரபா